en weer een nieuw begin

Enkele weken geleden stond plots de huisbazin hier op een zaterdagochtend, best wel vroeg. Dit deed ze, zoals gewoonlijk, zonder mij te verwittigen. Er waren mensen bij haar en die gaf ze een rondleiding in het huis. Ik, die nog niet gedoucht had, voelde me enorm ongemakkelijk. Het is allesbehalve fijn om vreemdelingen in je huis te hebben, en dan zeker wanneer die in je sofa gaan zitten. Dit is iets van de Thaise cultuur dat ik toch nooit gewoon zal worden. Toen de mensen vertrokken vroeg ik waarom ze een rondleiding kregen, 'I sell house' kreeg ik als antwoord. Ik kwam natuurlijk volledig uit de lucht, want was helemaal niet op de hoogte dat ze het huis ging verkopen. Ik vroeg haar om me te verwittigen wanneer ze het zou verkopen, zodat ik op tijd naar een nieuw huis kan zoeken, maar ze wimpelde dit weg en zei dat ik dan maar bij haar in haar huis moet wonen. De Thai verstaan soms niet dat wij niet zomaar ons boeletje kunnen oppakken en zomaar van de ene dag op de andere vertrekken, zo werkt dat natuurlijk niet. Dus, ben ik stilletjesaan maar op zoek gegaan naar een nieuw huis. Hier en daar kreeg ik van vrienden en collega's huizen om te bekijken. Maar dat viel best wel tegen. Het eerste huis had een mooie tuin, wat me echt aanstond, maar het huis zelf was zo klein dat ik op 3 stappen van de ene kant aan de andere kant stond. De Thai vinden dat blijkbaar groot genoeg, maar ik heb best wel wat spullen die ik kwijt moet (grote bureau, piano, sofa,...). Het tweede huis was eigenlijk geen huis in de ogen van een buitenlander. Het was een vierkant gebouw met nog niet eens een deur, dat was dus een dikke 'neen'. Het derde huis bevond zich vlak in de stad, maar had praktisch geen privacy. Ik gaf de zoektocht op. Maar dan plots bracht een vriendin van me naar een huis dat ik opslag goed vond, maar helaas, de prijs was enorm boven mijn budget. Voor mijn huidig huis betaal ik 6000 baht per maand, dat vind ik al ruim genoeg (in Belgie zou dat weinig zijn, maar ja, ik leef op een Thais loon natuurlijk). Dat huis kostte 8500 baht. Dat is natuurlijk een pak hoger. Ik vertelde de eigenares dat ik dat helaas niet kan betalen, en ging met hangende oren naar huis. Nog geen uur later kreeg ik een verrassend telefoontje. De eigenares vond het beter dat er toch iemand in het huis kwam wonen dan dat het leeg staat, dus ging ze akkoord met 6000 baht. Ja, ik moet toegeven, in Thailand heb ik het laatste jaar al veel geluk gehad! Bon, de dag erop ging ik al direct mijn nieuw contract gaan tekenen, en klaar was kees. Nu heb ik wel wat pech met de huidige huisbazin natuurlijk, die wou me nog voor volgende maand huur laten betalen, omdat ik zogezegd haar te laat heb verwittigd. In dit huis is er nooit een contract getekend, en zij heeft me ook nooit zoiets gezegd, dus kwam ik weer helemaal uit de lucht vallen. Ik versta het dat ze op tijd verwittigd wil worden, maar dan moet ze daar ook wel duidelijk over zijn, je kan niet verwachten dat anderen weten wat je wilt. Daarom ben ik dus nu mijn deposit van 6000 baht kwijt, dat vind ik natuurlijk wel enorm spijtig, want 6000 baht hier, gooh, daar zou ik al een hele maand veel mee kunnen eten. Zonde, maarja, dan ben ik wel van een niet zo toffe huisbazin af. 'eind goed, al goed' dacht ik. MAar dan enkele dagen later ging ik op zondag gaan lesgeven op de universiteit. Toen ik terug kwam waren er 3 personen het huis aan het schilderen. Ik verschoot mij een bult, want er hangen nieuwe sloten overal waar enkel ik de sleutels van heb (heb die ooit veranderd omdat de huisbazin kwam en ging wanneer ze maar wou, en ik wat meer privacy wou). Blijkbaar waren die mensen maar over het hek gesprongen. Zou je zoiets kunnen meemaken in België? Ik kon hier echt niet mee lachen. En dat was helaas nog niet alles. Mijn wasmachine staat buiten, waar ik een soort 'bache' over heb hangen. Ze waren maar zo slim geweest om die bache eraf te nemen en dat te gebruiken op de grond zodat de verf niet op de grond spettert, bijgevolg hangt mijn hele bache nu vol met verf. Respect voor andermands gerief, daar hebben ze in Thailand echt geen kaas van gevreten. En ook dat is iets waar ik nooit gewoon aan zal worden. Wat van mij is, daar heb ik hard voor gewerkt, en daar moet iemand anders dubbel zoveel respect voor zorgen. Maar zo denken de Thai dus niet. Zo zie je, het werd misschien tijd dat ik naar een ander huis vertrok, een huis waar ik waarschijnlijk helemaal tot rust kan komen (in de weinige vrije uren die ik heb).

Nu wat meer info over mijn nieuwe huis. Ook in mijn nieuwe huis staan er nog meubels van de eigenares die ze niet wil weggooien, dus moet ik een kamer vrijhouden waar ze al die spullen in gaan zetten. Dat is gelukkig niet iets waar ik me aan erger. Het huis bevindt zich in een dorpje op een 10 kilometer van mijn universiteit. In het dorp is een zwembad waar ik voor 7€ in de maand zoveel mag zwemmen als ik wil. Leuk, want ik zwem super graag. In het dorpje is er ook een minimart, handig wanneer ik te lui ben om naar de winkel te gaan. Dan nu het huis. Aan het huis is een enorm stuk buitengedeelte, zeer positief, want ik zit niet zo graag binnen. Het huis heeft 2 verdiepingen. Op de gelijkvloers is er een kamer (waar al hun meubels in gaan staan), een toilet, de living en een keuken. Op de 1e verdieping zijn er 3 kamers en een badkamer. Aan de grote kamer is er een zeer groot balkon, waar ik al zeker mijn ligstoel op ga zetten. Het interieur is op dit moment nog heel kitsch en ouderwets (typisch thais dus), dus daar ga ik nog geen foto's van tonen. Die volgen wanneer ik het zelf helemaal heb ingericht. MAar hier zijn alvast enkele foto's van de buitenkant. Genieten, niet?

het buitengedeelte (linkerkant)

het buitengedeelte (rechterkant)

mijn balkon (dat nog gekuist moet worden)

de straat (waar veel rijkeluis wonen)

het huis

vuilnis, een luxe?

Na bijna 2 jaar in Thailand kan ik zeggen dat ik Thailand nu echt wel goed begin te kennen, het positieve maar ook zeker het negatieve. Vuilnis bijvoorbeeld. Wij als Belgen denken daar nooit over na. We kopen vuilniszakken, steken daar ons vuilnis in (sorteren een beetje) en zetten die dan op het juiste tijdstip buiten zodat de vuilniskar die kan komen ophalen. Simpel, toch? In Thailand blijkt dit een groot probleem te zijn.

De Thai (en ook ik) kopen nauwelijks vuilniszakken, dat omdat er zo'n overschot is aan plastiek zakjes. Bijna elk Thais gezin gebruikt dus die plastiek zakjes die je krijgt in de supermarkt als vuilniszak. Klinkt niet erg, en dat is het ook niet. Maar wat wordt er dan gedaan met die plastiek zakjes?

Er is een vuilniskar in Thailand, maar die rijdt niet overal, en er is ook nergens een plaats om vuilnis te sorteren. Wat doen we dus? Iedereen smijt dan maar gewoon zijn vuilniszakjes aan de zijkant dan de straat. Dat zorgt op zich voor heel wat problemen. Ten eerste, er is een grote plaag aan ratten, overal waar je komt in Surin zijn er wel ratten, en ja, ook in plaatsen waar je eet. Sommige mensen grillen die ratten en eten die dan op. Dat zou ik zelf nooit doen, wie weet wat voor ziektes hebben die al opgelopen.

Ten tweede, er zijn veel te veel straathonden in Surin, en die voeden zich met al dat vuilnis. Die worden dan ziek of hondsdol en lopen je achterna wanneer je met je brommertje voorbij hen rijdt. Ten derde, dit zorgt ervoor dat alle straten vuil zijn. Eens het dan nog begint te regenen, liggen de straten vol vuil. Ten laatste, je ziet heel wat daklozen rond de vuilniszakken dolen op zoek naar plastiek (dat kunnen ze verkopen).

Wat doe ik nu met mijn vuilnis? Er is in de straat naast mij een huis waar een grote blauwe ton staat, waar dat gezin hun vuilniszakjes in smijt. Wanneer ik naar school rijd in de ochtend moet ik voorbij die ton rijden, dus vaak smijt ik daar vlug mijn zakje in. Maar dat gaat natuurlijk niet als er daar dan net iemand staat, dus dan moet ik mijn vuilniszakje helemaal meenemen naar school en dan daar in een vuilnisbak gooien. Handig is dat toch niet hoor, maar ik weiger het gewoon op straat te smijten.

Zo zie je maar dat niet alles zo vanzelfsprekend lijkt te zijn. Wij Belgen zijn verwend, maar we staan er nooit bij stil. De vuilniskar lijkt niet zo'n grote luxe te zijn, maar dat is het eigenlijk wel hoor. Denk allemaal nog maar eens goed na voor je zaagt over wat er allemaal fout is in België en bedenk jezelf dan eens wat er allemaal goed is in België, want dat is heel wat! Ik ben blij dat ik in België ben geboren, maar ik ben enorm blij dat ik ook in Thailand woon.

22 mei... mijn geboortedatum

Zo zo, het is vandaag mijn verjaardag. 27 jaar geleden werd ik op de wereld gezet. Ik werd op de wereld gedropt met een witte lei,zonder enige kennis van de wereld. Die lei is in die 27 jaar natuurlijk al heel wat veranderd. Maar het is toch vooral de laatste 2 jaren hier in Thailand dat ik enorm veranderd ben, en dat er dus in mijn lei heel wat geschrapt, herschreven en vastgelegd is. Over wat heb ik het dan precies? Dan gaat het vooral over mijn zelfkennis, mijn omgang met andere mensen, kennis over het omgaan met andere culturen, maar ook vooral gewoon kennis over het leven zelf.

Ik begin met het omgaan met andere culturen. Zoals jullie weten leef ik in Thailand, hier is alles (maar dan ook alles!) een uitdaging. Maar niet alleen leer ik hier om te gaan met de Thaise cultuur, maar ook vooral met de Amerikaanse en de Koreaanse. Ik leef namelijk met een Amerikaanse samen, dit is nu mijn 2e Amerikaanse huisgenoot. Beiden hebben ze een heel ander karakter, maar van beiden kan ik zeggen dat ze enorm vuile meiden zijn. En dat is toch wat wij altijd over Amerikanen zeggen, is het niet? Wel, ik kan het bevestigen. 7 maanden en meer je lakens niet wassen, 7 maanden je badkamer niet kuisen en je gebruikt toiletpapier op de badkamervloer smijten,.... etc. Het is niet iets dat de meeste Belgen zich kunnen voorstellen. Tot daar mijn beklag over de Amerikanen.  Daarnaast heb ik hier ook nog een hechte vriendin in Surin, een Koreaanse. Zij werkt hier 2 jaar als vrijwilligster. Zoals jullie weten ben ik nauw verbonden met de Koreaanse cultuur, dus het is fijn om dat hier ook een beetje tegen te komen. En zo bestaat mijn hechte vriendengroep dus ui 2 Thai, 1 belgische, 1 koreaanse en 2 Amerikanen. Een hoopje cultuurverschillen bijeen!

Dan, mijn omgang met andere mensen. Ik weet niet hoe het komt, maar hier in Thailand ben ik enorm gegroeid. Ik kan met eender welke vreemde babbelen zonder me daarvoor te schamen. Wanneer er een nieuwe lading Belgische studentjes komt, dan kan ik direct met hen zeveren, dat zou ik vroeger nooit gekund hebben. Het komt misschien omdat ik me hier thuis voel, tussen de Thai. Tussen al die vorm van respect, wederzijds vertrouwen, naaste liefde. Misschien is dat iets dat ik nodig had om mezelf te kunnen ontpoppen. Naaste liefde, zei ik. Is dat iets wat jullie daar in Belgie nog kennen? Er zijn er zovelen die zo egoistisch zijn, en daar kan ik echt niet mee om. Ikzelf wil ook altijd helpen, maar in Belgie wordt dat niet meer op prijs gesteld. Hier in Thailand behandelen ze mij als een God wanneer ik iets goed doe voor een ander. En dat gevoel heb je nodig, anders stop je toch maar gewoon met anderen te helpen. Ik geef een voorbeeld. Gisteren ging ik naar het dierenhospitaal om mijn katje te laten kastreren. Ik was aan het verkeerde hospitaal geraakt (ja, ik zeg het, alles is hier een uitdaging), en vroeg met mn beste Thais waar dan dat andere hospitaal is. In Belgie zouden ze dat al vervelend vinden, want dat is concurrentie. Neen, hier niet hoor, weet je wat die vrouw deed? Ze startte haar brommertje en deed teken dat ik achterop moest komen zitten en voerde me gewoon naar dat ander ziekenhuis. Kan je je dat in Belgie inbeelden? Echt waar, ik kijk enorm op naar de mensen hier. Ik hoop dat dit gegeven hier niet al te snel verandert. Al moet ik eerlijk toegeven, wanneer ze geld ruiken (mijn baas bijvoorbeeld), dan zijn ze wel gulzig en egoistisch!

In mijn korte, 27-jarige bestaan, heb ik dus geleerd dat elke dag je verandert. Elk moment, elke uitdaging, elke activiteit,.... alles verandert je. Soms in een positieve zin, soms in een negatieve. Thailand heeft mij alleen maar verandert in een enorme positieve zin! Dank je wel, lieve mensen in het land van de glimlach. Bedankt om van mij een beter mens te maken!

website

Vanaf heden kunnen jullie voor nieuwe blogberichten terecht op mijn nieuwe website. Dit om alles een beetje mooi bijeen te houden.

http://sallyphotographics.wix.com/ajarnsally#!home/mainPage

werken,werken,... en ook een tripje naar Laos

Tjonge,jonge,wat heb ik jullie weer even in de steek gelaten! Om het goed te maken zal ik hier nog eens een uitgebreid verhaal vertellen, of meer, een nieuw deel in mijn biografie,haha. 

Ik werk nu 5 maanden op de universiteit en heb nog nooit zoveel moeten lesgeven. In het begin was alles op het gemak, maar dat heeft helaas niet lang geduurd. Er werken hier op school maar 3 buitenlanders, waarvan er 2 zo’n oude mannen zijn die met een Thaise zijn getrouwd, ik moet er geen tekening bij maken denk ik. Dus, ik ben de enigste (vrouwelijke en jonge) leerkracht die ook een opleiding onderwijs heeft gehad. Ze vinden het hier dan ook logisch om me te vragen bij alle evenementen en extra lessen die gebeuren. In het begin is dat fijn, want je verdient er een centje mee. Maar de laatste maanden werd het echt zwaar, we hebben hier geen vakantie tussendoor (zoals de pietzakken in België) en ik werk dus 6/7 dagen in een week. Ja, werken doe ik genoeg! Er zitten af en toe ook wel wat leuke werkgelegenheden bij. 

Vorig weekend bijvoorbeeld moesten we een kamp geven aan onze leerlingen Engels, het was een soort kamp om hen te leren een kampleider te worden. Het was best fijn, al was het ook enorm vermoeiend vermits we om 4u s’morgends al op school moesten vertrekken. Het kamp was namelijk hier 4u vandaan. De dag erop moesten we een universiteit in Laos gaan bezoeken om de banden wat te versterken, die school had helaas die week afgezegd dus hadden we een hele dag om Laos te verkennen. Voor mij ideaal, omdat ik zelf nog nooit naar Laos was geweest, en ik dus nu op kosten van de school een tripje buiten Thailand kon maken. 

Laos is in vele opzichten hetzelfde als het Isaan gebied in Thailand. Voor diegenen die Isaan niet begrijpen, dat is het Noord-Oosten van Thailand, ook wel gekend als het landbouwersgebied of de arme regio. Wat me in Laos opviel is dat ze daar toch nog een pakje armer zijn dan in Thailand. Alle huisjes zijn nog veel typischer en er is nog minder invloed van het Westen. Voor allen die mij kennen, dit stond mij natuurlijk direct aan. 

de typische huisjes in Laos en Isarn.

de straatjes en huisjes

Onze eerste stop was aan de Pha suwam waterval. Eerst moesten we door een typisch dorpje lopen waar de vrouwtjes aan het ‘knutselen’ waren. Ik weet niet precies wat ze maakten, maar het was alleszinds iets typisch. De huisjes waren enorm speciaal, ze gebruikten moeilijke ladders om in hun huis te geraken. Kan je je voorstellen dat je dan een kilo boodschappen moet naarboven sleuren?  Eenmaal door het dorpje kwamen we aan een nogal griezelige brug. De brug was helemaal gemaakt van bamboo en bij iederen stap bengelde de hele brug. Leuk als avonturier, maar niet leuk als er enorm wat mensen tegelijk op lopen. De waterval deed me denken aan een of andere film, het leek artificieel, maar dat was het helemaal niet. De avonturier die ik ben, wou ik natuurlijk even naar de bovenkant van de waterval klauteren. Met niet voorziene kledij sprongen ik en mijn collega van rots tot rots, tot ik natuurlijk zoals een marginaal in het vuile water viel. Mijn collega lacht er nog altijd om. 

een typisch dorpje in Laos

de ladder die ze gebruiken om hun huis in te gaan

de locale bevolking doet nog aan handcrafts

een locale snack: bijenlarven (niet lekker trouwens)

de bamboo brug die we over moesten om de waterval te bereiken

de mooie waterval vanop de bamboo brug! Pha Suwam

bovenop de waterval

Onze tweede stop was een heel indrukwekkende waterval, de Tad Neuang. We moesten eerst nogal wat trappen af om eindelijk de waterval te bereiken, eenmaal daar had ik echt het gevoel dat ik direct het water in wou springen en gewoon zalig wou zwemmen. We hadden daar helaas niet de tijd voor, en dat vond ik echt enorm spijtig. Het is om die reden dat ik nooit opteer voor reizen met tours, ik wil alles op mijn eigen tempo kunnen doen, en ik spendeer liever wat meer tijd op 1 plaats dan van hier naar daar te springen en enkel tijd te hebben om vluchtig een foto te nemen. Bon, mijn collega dacht er blijkbaar anders over. Zij viel met kledij en al het water in, en besloot dan maar om van haar ongeluk het geluk te maken en lekker te plonsen. De waterval was zo adembenemend, zelfs op vele meters afstand kreeg je nog spetters in je gezicht. De tocht terug naar boven was iets moeilijker, ik wist direct dat ik al enkele jaren ouder wordt, niet echt een gevoel dat ik al te vaak wil meemaken (al doen mn studenten me er dikwijls genoeg aan denken). Toen ik weer boven was zag ik dat de meeste leerkrachten gewoon de poging niet hadden gewaagd de waterval af te dalen, zij zaten gewoon lekker te lunchen,haha. Ik ben blij dat ik toch ben gegaan, het was adembenemend!

de afdaling naar de waterval.

Tad Neuang waterval

eentje van mij,hihih

 Nadien namen de gidsen ons nog naar een lokaal marktje, maar dat sprak me ietsje minder aan, omdat de marktjes daar net hetzelfde zijn als de marktjes in Thailand, en die ben ik al zo gewoon.

Dit tripje was niet alleen leuk omdat ik nieuwe dingen kon zien, maar ook omdat het mijn banden met mijn collega’s alleen nog maar versterkte. Ik voel me echt gezegend met de leuke collega’s die ik hier heb, ik besef nu maar al te goed dat een goede werkomgeving enorm belangrijk is! Ik kijk enorm uit naar de leuke kampen en dergelijke in de toekomst, dat er nog veel tripjes mogen bijkomen! 

het marktje in Pakse

Zo, nu weten jullie wat meer over Laos en het lesgeven aan het unief, ik hoop dat jullie nu even zoet zijn tot mijn volgende update, hihi. Vele groetjes vanuit het warme Thailand!