The end...

Vorige vrijdag was het dan mijn laatste werkdag op Weerawatyothin school. Ik had verwacht dat ik me helemaal anders zou vielen, dat ik spontaan sentimenteel zou worden. Maar dat voelde ik helemaal niet, ik besefte het eigenlijk niet dat ik hier niet meer zou komen. Zelfs na het leegmaken van mijn bureau op school was er geen enkele emotie te bespeuren. Toen ik naar beneden ging en mijn leerlingen allemaal nog eens met mij op de foto wouden, toen drong het tot me door dat ik mijn schatjes van leerlingen moet achterlaten. Dat ik na zoveel gezweet en gezwoeg eindelijk een goed niveau met hen heb bereikt, en dat ik hen nu niks meer kan bijbrengen. Het doet me pijn, want ik weet zeker dat deze studenten heel wat in hun mars hebben en dat ik heel wat met hen zou kunnen doen moest ik ze nog een paar jaar hebben. Maar soms moet een mens ook aan zichzelf denken en aan zijn eigen toekomst, hoe graag je je studenten ook ziet. Soms vraag ik me af of ik diezelfde band ooit met studenten in België zou kunnen krijgen, alsof ze allemaal mijn kindjes zijn. Ik betwijfel of de leerlingen in België dat zouden toelaten. Toen ik dan eindelijk ‘byebye’ zei tegen de leerlingen, begon 1 van de jongens te wenen. Ja, je leest het goed, een jongen! Een jongen van 17 dan nog wel. Ik had het niet verwacht, want hij is de zot van de klas. Die tranen in zijn ogen waren echte krokodillentranen zoals ze dat zeggen. Deze eerlijke daad deed me beseffen dat ik toch enorm wat respect van mijn studenten heb en dat ik blij mag zijn met mezelf.

Veel tijd had ik echter niet om afscheid van hen te nemen, want ik werd verwacht op het afscheidsfeestje voor mezelf, Paolo en de Cambodiaanse leerkracht. Ik had verwacht dat dat iets miniems zou zijn met wat speeches en dergelijke. Maar ik kon niet fouter zijn. Op het podium hing er een grote banner met onze hoofden op gedrukt.

Dat voelde echt vreemd aan, alsof je zo wordt aanboden. Op de ‘speelplaats’ stonden dan een twintigtal tafels waar alle leerkrachten en de directeur (en nog een paar grote pieten die ik nog nooit had gezien) aan zaten. Ze serveerden eten, snacks en drinken. Ja, de Thai houden van hun typische thaise feestjes! Paolo, de Cambodiaanse leerkracht en ik werden op het podium geropen. Er werd een speech gehouden en toen kwam de directeur ons een geschenk overhandigen. Een envelop (met geld), een t-shirt met het logo van de school, en een poster.

Daarna werd elke afdeling op het podium geropen en kregen we hooooopen geschenken. Ik denk dat ik mijn hele leven nog nooit zoveel cadeautjes heb ontvangen. Ook krijg ik van iedereen duizenden ‘congratulations’. Ze aanbidden mij nu een beetje omdat ik aan de universiteit ga werken, een job waar zij alleen maar van kunnen dromen. Daarna moesten Paolo en ik nog een liedje zingen op het podium, gelukkig ben ik dat al helemaal gewoon geworden, want op een podium zingen voor 100 man, dat moet je altijd even wennen hoor, hihi. Rond 2u was het feestje over en bracht mijn baas mijn cadeaus naar huis, want op mijn brommer kon ik die niet allemaal vervoeren. En dat was het dan, het einde van mijn jaar in Weerawatyothin. Het einde van hopelijk heel wat administratieve problemen, maar ook het einde van heel wat mooie momenten met mijn leerlingen. Maar ook het begin van iets nieuws, iets wat op zich ook heel wat mooie momenten met zich mee kan brengen. En zoals mijn baas me ooit zei: change is just a part of life, so all we can do is accept the changes in our life (boeddhistisch geloof). En met dat motto ben ik klaar voor een nieuwe start!