Ik kan weer iets nieuws aan mijn lijst toevoegen van nieuwe dingen die ik heb meegemaakt in Thailand. Een echte thaise trouw! En niet zomaar een trouw, de trouw van mijn ‘broer’ in Thailand. ‘Broer?’ zegt u? Wel, in mijn laatste gastgezin, waar ik in september verbleef, had ik 1 zus en 1 broer. En die jongeheer is dus afgelopen zondag getrouwd met zijn eerste liefje. Schattig, toch? Ik keek er eigenlijk wel naar uit, want ik was er zeker van dat ik mijn ogen weer zou kunnen opentrekken, maar langs de andere kant keek ik er ook wel erg tegenop, en dat vooral omdat de trouw in Chanthaburi doorging. Om even een afstand te kunnen schetsen, Chanthaburi ligt in het Zuiden, en is een 7-8uur rijden vanuit Surin. Die afstand zou niet zo erg zijn moest ik daar kunnen overnachten, maar vermits de trouw op een zondag doorging, moesten we dezelfde dag nog terugkomen zodat we op maandag alweer konden lesgeven. Om half 5 ben ik dus op zondag moeten opstaan, en reed ik met mijn brommertje naar school. Ik heb nog nooit zo weinig auto’s op de baan zien rijden, en ik ben nog nooit zo snel op school geweest. Voor de schoolpoort stond een immens grote (en uitgebouwde) bus waar al enorm wat van mijn collega’s en andere mensen opzaten. Ik werd naast een oudere man gezet, die natuurlijk direct uitbundig deed omdat hij naast een ‘farang’ mocht zitten. Die man had duidelijk al wat gedronken, want ik rook de alcohol zo rond hem zweven. Ik had niet liever gedaan dan nog wat geslapen natuurlijk, maar elke keer ik mijn ogen dichtdeed begon die mens weer te broebelen. Plezant was dat natuurlijk niet echt. Gelukkig hadden mijn collega’s het snel door en wouden ze dat ik naast mn collega Engels ging zitten. VEEL beter! Na een half uurtje rijden zetten ondervond ik weer iets van de thaise cultuur, de thai nemen overal hun karaoke systemen mee naartoe. Deze bus was dus ook voorzien van grote flatscreens en een zestal microfoons. Dat is natuurlijk leuk, en ik zou mezelf ook enorm kunnen amuseren, maar beeld je in dat je geen enkel teken op het scherm kan lezen en dat alle muziek diezelfde monotone beat heeft. Een uurtje hou je dat vol, maar na 8u was ik dat gejangel toch wel wat beu! Mijn collega’s wouden dat ik ook een liedje zong in het Engels, helaas mocht ik niet kiezen het welkste, bijgevolg werd er een immens oud balladetje opgezet waar ik nog nooit van mijn leven van had gehoord. Tot daar dus mijn zangtalent. Rond 14u kwamen we eindelijk aan in het hotel. (ochja, een trouw wordt hier in een hotel gevierd). Blijkbaar is het hier de gewoonte dat er enkele verdiepingen van een hotel worden afgehuurd, zodat de mensen die van ver komen daar in alle rust even kunnen vertoeven en een douche zouden kunnen nemen. Ik vond dit natuurlijk fantastisch! Ik werd in de kamer gestoken met nog 5 andere collega’s. Gelijk een blok vielen zij allemaal in slaap (verdeeld over 2 bedden) en begonnen zij figuurlijk bomen door te zagen. Een uur en half later was het tijd om ons te fatsoeneren. Er werd me gezegd dat ik mijn zijden outfit moest dragen. Iets wat ik nu niet echt een aantrekkelijke outfit vind, maar vermits ik niet wist wat te verwachten deed ik maar zoals me gezegd werd. Dat heb ik me helaas achteraf wel wat beklaagd, want iedereen had de meest girly kleedjes aan, en ik zat daar met een ouderwets kostuum. Nuja; het is nu ook niet dat ik zo’n elegant kleed in mijn garderobe hier heb hangen, dus het had toch niet zoveel uitgemaakt. Bon, nu over de trouw. Cadeau’s worden hier niet gegeven. Hetgeen hier wordt gedaan is, wanneer je de uitnodiging ontvangt moet je de envelope bijhouden. Op die envelope staat je naam. Je steekt geld in die envelope en steekt hem tijdens de trouw in een daar voor voorziene doos. Op die manier kan het koppel exact weten van wie ze dat geld krijgen. Mijn gastvrouw wou niet dat ik iets gaf, maar omdat zij allemaal al zoveel voor mij hebben gedaan, wou ik hen toch uit respect een gul bedrag geven. Na het droppen van de geldevenlope moet je je begeven naar het koppel. Het koppel staat op een bepaalde plaats waar een soort fotoset is opgesteld. Een mooie achtergrond, wat bloemen en flitslampen. Je moet dan met het koppel op de foto (ik had direct medelijden met hen, want zij hebben daar 2u moeten staan). Daarna krijg je de nummer van je tafel meegedeeld en begeef je je naar de grote zaal. Toen ik daar binnenstapte waande ik me echt in een film. Kanjers van luchters die uit het plafond puilen en die glitteren zoals parels. Enorme bloemstukken. En een vijtig tal tafels. Het was IMMENS! Ik besefte direct dat ook deze keer alles weer om het ‘imago’ gaat en ze niet naar de centjes kijken bij een trouw. Dat moet fortuinen gekost hebben! Ik zat natuurlijk bij mijn vrouwelijke collega’s aan tafel, de mannen zaten aan een tafel apart.
