maandag 28 mei 2012

Vrijdag 25 Mei

Eindelijk heb ik weer even tijd om mijn blog weer wat bij te typen, want, wat was het druk de laatste week! Maar ik ben blij dat die drukke periode nu achter de rug is. De voorbije dagen heb ik een training gegeven voor leerkrachten Engels, niet echt iets simpels moet ik zeggen. Ik had er eerlijk gezegd wat stress voor, want ik, als student, moest even enorm ervaren leerkrachten gaan bijscholen. Ergens klopt dat niet he? Toen ik mijn cursus moest opstellen was ik enorm blij dat ik nog zoveel uit onze lessen heb onthouden, zodat het opstellen van die cursus toch nog redelijk vlot ging. Nok was mijn ‘collega’ in deze training, maar zij wist zelf blijkbaar ook enorm weinig techniekjes, dus kwam alles van mezelf. Vandaag eindigde ik dus mijn training en ik kreeg heel erg positieve feedback, en dat deed deugd, weet je wel, even horen dat je goed bezig bent. Blijkbaar is hier een training helemaal anders dan hoe we dat bij ons doen. De trainers stellen hier een cursus op van 150 pagina’s die ze onmogelijk kunnen afwerken in 3 dagen. De ‘leerlingen’, of eerder aanwezigen, moeten niet actief bezig zijn maar luisteren wat naar de saaie uitleg van de trainer. Blijkbaar zijn zo’n trainingen echt om van in slaap te vallen. Gelukkig, ik als jong veulen, wou dat natuurlijk zo niet aanpakken. En dat viel blijkbaar in de smaak. In het Thais kreeg Nok positieve commentaren over onze training, het was blijkbaar hun eerste training die ze ooit gedaan hadden waar ze niet in slaap vielen en waar ze met veel plezier de volgende dag naartoe zouden willen gaan. Tof om te horen natuurlijk! Zoals altijd was er ook vandaag na de training een ‘fotoronde’. Iedereen wou weer even op de foto met de witte ‘farang’ en ik kreeg weer even mijn moment van glorie. Ook eventjes met mijn 'big sis' op de foto ;)
Na de training ben ik gaan ‘Koreaans barbecueën’ met Nok, Udom (die samenwerkt met Fund Isaan en verantwoordelijk was voor de training) en een van de leerkrachten die mijn training bijwoonde. Het was fijn, want ook hier werd ik een hele tijd opgehemeld. Het deed me nog maar eens beseffen dat ze hier echt wel niks gewoon zijn! Om half 8 vertrokken Nok en ik richting mijn huis. Maar, het was bijzonder hard aan het regenen en bij ons in de ‘straat’ zijn ze aan het werken. Ik weet niet of ik het al gezegd heb, maar onze straat is een zandweg en na een hoop stortregen kan je je wel voorstellen wat dat wordt… Bijgevolg reden wij dus op een modderweg en slierden we uit, het was hetzelfde gevoel als over sneeuw en ijs rijden. En dan… zaten we vast! En daar stonden we dan, te midden van een modderstraat zonder verlichting, pikkedonker, niemand in de buurt. Gas geven was niet de ideale oplossing, want daar geraakten we geen meter verder mee. Nok begon echt te panikeren, haar hoofdje ging heen en weer. Ik, die altijd overal het grappige inziet, vond het best wel nog een tof avontuur. Altijd leuk toch, wanneer je iets meemaakt dat je niet elke dag zult meemaken? En ik denk zo omdat ik weet dat er voor elk probleem wel een oplossing is. En zo was er ook vandaag een oplossing, gewoonweg…. achteruit rijden! Hier onze straat als het NIEt regent ;)
Ik was blij toen ik eindelijk thuis was, want ik was doodop, maar ook helemaal klaar voor een nieuw weekendje in ‘Surin city’.

Dinsdag 22 Mei

ola pola, vandaag was het ......... mijn verjaardag! :) Al had ik niet echt het gevoel dat het mijn verjaardag was, een werkdag zoals een ander! Tijdens de lunchpauze hadden mijn schatjes van collega's wel een tafel buiten gezet vol met eten. Alle collega's kwamen samen om daar met mij te eten. En dan kwam er natuurlijk taart en het welbekende liefde 'happy Birthday to you'. Dat liedje kennen ze blijkbaar allemaal wel in het Engels. Ook pakjes waren er in overvloed.
Na dit leuke moment was het helaas weer tijd voor werk, en werk dat had ik, want de volgende dagen zou ik een training moeten houden. Gelukkig zijn we (Nok, Pi Pat en ik) na onze late uren nog even gaan grillen. Grillen, ik zou het elke dag kunnen doen! Het was half 10 toen ik thuis kwam en besloot maar direct te gaan slapen, want het beloofde 3 drukke dagen te worden!

Woensdag 16 Mei

Vandaag begon de eerste dag van het nieuwe schooljaar. Niet echt de eerste dag, maar wel de eerste dag van de lessen. Ik had nog geen nieuw schema gekregen, dus wist ook helemaal nog niet wanneer ik ‘van dienst’ moest zijn. In de ochtend gaf Nok me ineens mijn schema en zag ik dat ik het eerste zou moeten lesgeven. Gelukkig moesten de leerlingen nog iets anders doen, zodat ik niet met een onvoorbereide les moest beginnen. In de middag zou ik ook 2u moeten lesgeven, maar echt lesgeven moest nog niet. Nok vroeg me een presentatie te geven over mezelf en België. Ik besloot om het een interactieve presentatie te maken, zodat ook de leerlingen zoveel mogelijk konden babbelen. Ik maakte daarom in de ochtend een presentatie in prezi. Na het eerste lesuur moest Nok weg, dus kon ik vandaag niet gaan lunchen met haar. Pi Lin nam me daarom mee naar de cafetaria waar de leerlingen eten. Het was mijn eerste keer in 3 maand dat ik daar daadwerkelijk eens een stap over de vloer had gezet. 4 kraampjes stonden er aanwezig met elk hun eigen aanbod. Het eerste kraampje gaf rijst met spicy vlees, het tweede kraampje bood noodles aan, het 3e en 4e kraampje gaven ice drinks. Ik was eigenlijk verwonderd dat er maar zo weinig leerlingen op school aten. En eigenlijk spijtig, want het eten was best lekker voor slechts 20 bath! Na de lunch begon ik aan mijn interactieve presentatie in een enorm grote klas. Wat ik niet had verwacht was dat zij als engeltjes naar mij zaten te luisteren en helemaal geen kattenkwaad uit haalden. Duidelijk een klas van scary teacher Nok!(ook al gaf ik de les alleen en was Nok niet aanwezig). Ze vonden het blijkbaar heel fijn dat ik hen bij de les betrok, want bij elke vraag die ik stelde wouden ze allemaal tegelijk antwoordden. Gelukkig had ik hun ‘nicknames’ nog bij de hand zodat ik er zoals altijd iemand kon uitpikken. Ik weet niet of ik het al gezegd heb, maar dat zijn ze hier echt niet gewoon. De leerkrachten hier geven echt geen aparte vragen aan de leerlingen, alles wordt altijd in koor gedaan. Zo heb je natuurlijk de kans dat er altijd leerlingen zijn die niet meedoen of die gewoon niet mee zijn. Blijkbaar kunnen de leerlingen mijn manier van lesgeven wel appreciëren. Tijdens de les hebben we, zoals altijd, wel weer goed kunnen lachen. Het vertraagt de les enorm, maar hier vind ik dat minder erg dan in België. Omdat ik hier al blij ben als ze iets in het Engels zeggen! Ik vroeg vandaag aan een leerling of hij een broer heeft. Met volle overtuiging antwoord hij ‘yes, I have a dog.’ De hele klas lag plat. Na zijn correctie, vroeg ik dan ‘And, do you have a dog?’ En de hele klas lag een tweede keer strijk. Leuk toch hoe de leerlingen hier met alles lachen, was dat in België ook maar! Na mijn les kreeg ik bezoek van Meneer Udom (werkt voor het Engels Consulaat). Hij kwam met de mededeling dat ik volgende week woensdag, donderdag en vrijdag een trainer zal zijn. Ik werd niet de vraag gesteld of ik dat wel wou doen, maar ze gingen er blijkbaar vanuit dat ik dat zou doen. Raar! Nuja, volgende week zal ik dus Engelse leerkrachten (30 in totaal) moeten bijscholen in didactiek. Ik zal een uurrooster hebben van 20 uur op 3 dagen, wat best wel veel is voor didactiek! Ik kreeg plots een aanval van stress, ik moet nog zoveel doen, mijn basiscompetenties, lessen voorbereiden, RZL afwerken, en dan nog eens deze training voorbereiden. Ja, werk genoeg voor het moment! Ik vond ook dat 20 uur best wel veel is voor wat didactiek, en ik zal eens goed moeten denken over wat ik allemaal zou kunnen geven. Maar, desondanks de nodige stress, voelde ik me toch vereerd en blij zoiets te mogen doen. Want ik denk wel dat ik me achteraf goed zal voelen, omdat er weer enkele leerkrachten zullen bij zijn die toch iets zullen hebben opgestoken van de training, en die technieken hopelijk ook zullen gebruiken in hun eigen lessen! Eenmaal thuis was het weer stilletjes, ik heb een beetje met Fork gespeeld en heb vandaag eens alleen moeten eten.
Ik hoop maar dat het maar voor 1 keertje is, want ik eet echt niet graag alleen! In de avond bereidde ik mijn les voor voor morgen, en was ik weer klaar voor de volgende dag!

Dinsdag 15 Mei

Na een lange rit met de bus kwam ik eindelijk aan in Surin, helaas was dat nog niet het eindpunt van de lange weg. In Surin moest ik nog een andere bus nemen naar Prasat, waar ik zou worden opgehaald door Nok. Toen ik aankwam in Surin had ik nogal eens geluk dat er direct een bus naar Prasat vertrok. Ik voelde direct weer dat ik in de onbewoonde wereld ging terecht komen, want ze vroegen me op de bus iets in het Thais en wisten helemaal niet hoe dat te zeggen in het Engels. Ik zou het me toch niet kunnen voorstellen dat ik maar 1 taal zou kunnen spreken en ik nooit met buitenlanders zou kunnen spreken. Maar ja, wij komen dan ook elke dag in contact met buitenlanders, en dat is hier helaas niet het geval! Na 40 minuutjes arriveerde ik in Prasat, waar ik nog eens 40minuten moest wachten op Nok. Wat was ik blij toen ik eindelijk voor de deur in Khok Yang stond! Helaas wist mijn mamaatje blijkbaar niet dat ik zo vroeg ging thuis komen, dus moesten er nog enorm wat belletjes geplaatst worden vooraleer het hek van ons huis kon opengemaakt worden. Het was rond 8u toen ik eindelijk in mijn kamertje kon. Ik was zo moe dat ik direct mijn bedje in kroop en 2uurtjes sliep. Daarna nam ik een douche en voelde ik me klaar om alweer naar school te gaan. Nok haalde me op en met kriebeltjes in de buik vertrok ik naar mijn schooltje. Eenmaal in school groetten de leerlingen me weer met een grote glimlach, en dat op zich maakte me al enorm blij. Ook de collega’s waren uitbundig toen ze me weer zagen, en Pi Noj moest me natuurlijk weer een dikke knuffel geven. Op school heb ik vandaag nog geen les gegeven, want het zijn nu vooral nog intromomenten. Ik ben dan maar weer de pispaal geworden van mijn collega Pi Na. En met pispaal bedoel ik niks negatiefs hoor. In Thailand is het niet zo dat wanneer je een buis haalt in het middelbaar je niet over kan naar het volgend jaar, hier neem je je buizen gewoon mee. Met als gevolg dat er leerlingen zijn met 10 of 20 buizen en die vakken nooit herdoen. Pi Na had zo dus weer 2 leerlingen die elk 10 buizen hadden en voor haar vak (wiskunde) een 0 hadden behaald (kan je het geloven?). Als straf moesten zij dus weer met mij komen praten in het Engels. Na school gingen we vroeg naar huis, en dat vond ik goed want ik was best wel nog moe. Ik wou dan maar de was toen en kwam tot een positieve constatatie! Mijn mamaatje had plots een volautomatisch wasmachine, en ze was er verdomd fier op. Ik vond het fijn, maar ik mis wel de charme van haar ander toestel! Na de was begon het plots te donderen, bliksemen en fel te regenen. Veel kon ik niet doen, dus ben ik maar vroeg gaan slapen! Fork, Fork, wat heb ik je toch gemist!

Maandag 14 Mei

Vandaag was de allerlaatste dag van mijn ‘vakantie’ in Thailand. Het was daarbij ook nog eens de laatste dag met mijn wederhelft. We besloten vandaag wat ‘lui’ te zijn, maar ook deze keer werd dat voornemen niet nageleefd. Om 7u werden we wakker en kochten we wat ‘brood’ in de 7/11. In de ochtend was het tijd om de bagage te maken, en ik merkte dat ik met dubbel zoveel bagage zat als toen ik naar Bangkok kwam. Typisch… Ik hoop maar dat ik alles mee naar België krijg! Rond de middag gingen we eten in een gezellig restaurantje op Khao San road, dat is heel bekend voor het uitgaansleven. We bestelden (zoals altijd in Azië) samen. In België bestelt iedereen zijn eigen gerecht en wordt er niet gedeeld, tenzij eens een vorkje om te proeven. In Azië is het de gewoonte dat je met 2 dingen besteld die je beiden lust en die dan in het midden van de tafel plaatst. Je eet dan beiden van die gerechten. Ik vind dat altijd heel gezellig. We bestelden spicy papaya salad, want Song is zoals alle Koreanen verzot op spicy, Gordon Bleu en Green curry. Grappige combinaties, maar echt wel overheerlijk! Ohja, en ik nam nog een bananenshake (even om Nele jaloers te maken).
We besloten om in de middag naar een outlet te gaan (Jean Thompson ofzoiets). ‘Niet ver’ zei Song. ‘In Bangkok is alles niet ver!’. Na een uur rijden (wie zei hier niet ver?!) zegt de taxi chauffeur dat we zijn aangekomen. We stonden echt in een straat waar niks te zien was, zelfs geen winkel! We liepen de straat uit, maar zagen niks. We liepen de straat nog eens af, maar zagen nog niks. Uiteindelijk vroegen we aan een meisje of die ons kon helpen, met 2 woorden Engels en vooral veel lichaamsgebaren snapten we uiteindelijk toch wat ze bedoelde. Joepie, we wisten waar we heen moesten gaan, met volle overtuiging marcheerden we naar ons doel. Eenmaal aangekomen bleek ons een grote teleurstelling te wachten, Jean Thompson outlet bleek een groothandelaar te zijn die enkel machines en decoratiemateriaal verkocht. Wat was dat even spijtig! De eerste beste taxi namen we terug naar huis, gelukkig besloot die even de tolweg te nemen en waren we op een half uurtje aan ons hotel. Spijtig van die verloren tijd, maar onderweg hebben we wel weer wat kunnen ‘sightseeën’ omdat we weer nieuwe delen van Bangkok tegen kwamen met hoge gebouwen en toffe uitzichten. We besloten het er nog eens van te nemen en nog eens een Thaise massage te ondergaan. We gaan naar de dichtstbijzijnde massage ‘shop’ en besluiten hier binnen te gaan. Eenmaal binnen keek ik mijn ogen uit, beeld je even in, een kamer de grootte van een klaslokaal. Het lokaal volgepropt met matrassen en ergens daartussen een klein tafeltje dat dient als ‘kassa’. Het deed me wat denken aan een ziekenboeg tijdens de oorlog (al hadden ze daar waarschijnlijk geen matrassen). Ik besloot te gaan voor de schouder- en nekmassage van 1uur en Song ging voor de schouder-, nek- en voetmassage van 1uur en half. We werden direct een broek in de handen gestopt en vermits ik een rok aanhad schoof dat dikke vrouwtje die linnen broek maar meteen over mijn blote billen. We kregen eerst een ‘voetbadje’. Een afwasbakje gevuld met water waarin je je voeten moest zetten. Handdoeken kennen ze daar blijkbaar ook niet, want onze voeten werden afgedroogd met oude kledij! Hahaha, soms moet ik toch echt eens lachen hier in Thailand! Ik werd op een matras met een muffe geur gedropt en een goed gezet meisje komt me masseren. En masseren dat kon ze, met haar hele gewicht duwt ze mijn spieren los, ik voel het nog! Maar echt relaxerend was het niet, want om de 5 seconden liep er een nieuwe klant binnen en werd die ergens op de matrasjes naast ons gelegd. Het leek wel bandwerk! Na een uurtje zat mijn massage erop en moest ik nog een half uurtje op Song wachten. Ik zette me naast de ‘hoop matrassen’ en kreeg een groene thee. Ik besloot nog even de ‘menukaart’ te lezen en kwam tot de constatatie dat er nog een achterkant bleek te zijn. En die achterkant, wel, die was nu net het interessantste! Ik herhaal letterlijk ‘voor vrouwelijke klanten: De mannelijke masseurs kunnen je ook een andere massage geven dan enkel een oliemassage. Indien dit gewenst, vraag dan eerst op voorhand aan de balie. Indien gewenst kan je ook eerst een gewone massage krijgen van de vrouwelijke medewerksters, waarna de mannelijke medewerker het zal overnemen om verder te gaan met de andere massage.’ Las ik dat nu goed? Ik herlas niet 1 maal, maar ik denk dat ik dat 5 keer heb herlezen. Dat vooral omdat het Engels nogal slecht was en ik dus eerst 2 maal moest lezen voor ik verstond wat ze nu eigenlijk bedoelden met een ‘andere massage’. En ik die dacht dat dat alleen voor mannen werd gedaan? Ik zocht tevergeefs naar een prijs, want ik was wel eens benieuwd, maar die stond helaas nergens vermeld. Mijn half uurtje wachttijd werd opeens al plots wat interessanter! En dat was nog niet alles. Ik was gezellig van mijn groene thee aan het nippen toen plots, uit het niets, iemand een dikke wind liet ontsnappen. Ik keek rond, en de masseuses keken rond en ze begonnen allemaal zoals jonge meisjes te giechelen. Haha, die klant die dat heeft laten ontsnappen zal dat geen 2 keer doen, dacht ik. Maar nog geen 5 minuten later ontsnapte er een 2de! Zonder gêne, zonder enige kik. En weer was er gegiechel. Dat is dan weer het nadeel van zo een klaslokaal vol matrassen, enige privacy heb je daar niet echt. Het heeft zijn charmes, maar voor die ene klant natuurlijk ook zijn nadelen! Na onze massage waren we weer helemaal klaar voor ons ‘laatste avondmaal’. Het eten duurde echter zo enorm lang dat we het uiteindelijk hebben naar binnen moeten slokken omdat we bijna moesten vertrekken naar de luchthaven! We gingen nog eerst even douchen en vertrokken dan om 8u naar de luchthaven. Uit de kamer naast ons kwam ineens een schaars geklede Thaise vrouw. Haar topje bestond enkel uit wat pailletten waar je enorm kon doorzien, haar rokje was zo kort dat je bijna alles zag en haar schoenen zo hoog als een meetlat! Haar make-up bestond uit meters poeder en haar haar zat in de war. 2 keer raden wat ze daar was gaan doen! Ik, met mijn vrouwelijke intuïties had dat natuurlijk direct door, maar Song was helemaal niet mee. Hoe overduidelijk kan iets zijn? Met haar cheap geklede outfit en haar afgeleefd gezicht stapte ze bij ons in de lift. Tijd genoeg dus om haar nog even te inspecteren. Ik met mijn hoog verbeeldingsvermogen vind dan ook alles interessant en ik vroeg me meteen af hoe het moet zijn om zulk leven te leiden. Na onze ‘encounter’ met een real life hooker namen we de taxi naar de luchthaven, ik heb er gelukkig nog 100 bath afgeprutst. Dat heb ik hier wel geleerd in Thailand, afdingen! Maar dat doe ik waarschijnlijk ook al omdat ik weet wat de echte prijzen zijn en omdat ik nu weet wat ze erbij foefelen omdat je buitenlanders bent. Na 40 minuten kwamen we aan in de luchthaven en ons afscheid duurde niet lang, want Song moest nog wat gaan tax free shoppen voor iemand thuis. Deze keer was het een minder moeilijk afscheid dan vorige keer, en dat vooral omdat we weten dat het nu weer maar 2 maandjes duurt vooraleer we elkaar terug zien! Ik nam de taxi naar Mo Chit 2, waar ik mijn bus zou nemen naar Surin. Helaas had ik enkel briefjes van 1000 bath op zak en reed de taxi chauffeur dan maar een eindje om naar de dichtstbijzijnde 7/11 om mijn briefje te gaan wisselen. In Mo Chit 2 werd ik letterlijk uit de taxi gegooid. Ik liep binnen in de terminal en wist ineens niet wat doen. Alles daar was in het Thais, geen enkel woordje Engels. Ook mijn ticket had geen Engels, dus het beloofde nog een heuse zoektocht te worden. Er waren meer dan 70 gates, dus ik kon ze onmogelijk allemaal een voor een aflopen. Uiteindelijk besloot ik het maar aan iemand te vragen, gelukkig kon die nog wijzen! Zo werd ik doorgestuurd naar de ‘balie’ van Nakhonchai Air die me wist te zeggen dat mijn bus zou vertrekken op gate 15. Na een uur en kwartier wachten begaf ik me naar beneden, waar gate 15 zich bevond. Het opmerkelijke was dat in deze bus terminal geen enkele buitenlander te zien was, buiten ik dan natuurlijk! Mijn bus zou vertrekken om 23.25, maar toen het 23.25 was bleven er maar andere bussen van Nakhonchai air toestromen en vertrekken. Ik werd een beetje ongerust toen het plots al kwart voor 12 was en mijn bus er nog niet was, had ik hem gemist, had ik me aan de verkeerde gate gezet? Om 10 voor 12 kwam mijn bus alsnog toe, de meerderheid van de mensen zaten er al in, waarschijnlijk kwamen die van een andere terminal. Mijn zitje was, zoals zelf gekozen, weer aan het raam, dan heb ik iets om mijn hoofd tegen te leunen. Helaas was mijn zitje naast een vrouw die nogal scheef haar benen legde en met haar achterwerk onder de leuning door tegen mij zat te porren. Al bij al was ik klaar voor de ellelange rit naar Surin, en zo zat mijn vakantie er dus helemaal op!

woensdag 16 mei 2012

Zondag 13 Mei

Wat was het weer vroeg vandaag, om half 6 moesten we opstaan want vandaag hadden we weer een drukke dag voor de boeg! Om 7u werden we opgehaald in de inkomsthal van ons hotel, met een mini van werden we zoals vorige keer naar een andere plaats gebracht waar er nieuwe mensen opstapten. De eerst stop was een kerkhof van de 2de wereldoorlog. Voor mij niet zo heel interessant, want ik heb het niet zo voor de geschiedenis van oorlogen (behalve dan die van Noord en Zuid-Korea en Amerika).
We bleven daar gelukkig niet al te lang en vervolgden onze tour naar de river kwai bridge. Blijkbaar een heel belangrijke brug in de geschiedenis van Thailand. Deze werd gemaakt in de 2e wereldoorlog door krijgsgevangenen. Voor meer informatie over de brug bekijk je maar eens de Franse speelfilm ‘the bridge on the River Kwai’. De brug was interessant om te zien omdat die je echt nog het gevoel van ‘authenticiteit’ gaf. Je kon eroverheen wandelen, en ook al vond ik het enorm griezelig, ik deed het toch. Je denkt misschien, wat raar dat ze dat griezelig vindt, maar wanneer je de brug over wandelt stap je over oude stukken ijzer die wat aan elkaar gelast zijn. Tussen de lappen ijzer door kan je de diepte in zien. Niet echt een amusement wanneer je hoogtevrees hebt.
20 minuutjes na de wandeling over de brug namen we de boemeltrein om eindelijk eens die Birma spoorlijn te zien (die ook helemaal gebouwd is dor krijgsgevangenen van Japan).
Een van de bekendste plekken op die Birma spoorlijn is de zogenaamde ‘hellfire pass’. Ze noemen dit de hellfire pass omdat het een passage is van 1200 meter lengte en 5 meter breedte die door een berg heengaat. Hellfire staat natuurlijk voor de erbarmelijke omstandigheden waarin de krijgsgevangenen de passage hebben moeten uithakken. De rit duurde ongeveer 1uur en half en nam ons van platteland naar bergachtige gebieden. Je denkt vast dat een ritje met een boemeltrein niet de moeite is, maar dan heb je het deze keer toch echt fout! De trein zwiept en springt over de sporen heen, alles kraakt en alles piept. De zitjes zijn nog helemaal in het hout en je voelt ook hier weer de authenticiteit. Al moet ik zeggen dat ik de authenticiteit ook ‘gevoeld’ heb! Na een sprongetje van de trein over het spoor schoof ineens het bankje van de ijzeren houder en viel ik dus met bank en al op de grond. Grappige situatie, maar wel een enorme blauwe plek achteraf!
Na onze rit met de trein namen ze ons eerst mee te eten, bij ons zaten er 3 Koreanen en 2 Spanjaarden. Het was leuk te merken dat het Spaans koppeltje duidelijk nog nooit Thais had gegeten, want bij elk gerecht vroegen ze wat het was. Ik was duidelijk de ‘kenner’, best te verstaan na 3 maanden Thailand! Na onze overheerlijke lunch mochten we een ‘bamboo rafting’ rit doen, de schoenen moesten uit omdat de voetjes nat werden. Onvoorstelbaar hoe je met 7 man op zo een bamboe vlootje kruipt en het toch mooi blijft drijven. Het ritje duurde maar 20 minuten, maar het was wel enorm relaxerend. Aan de kant waren er een groepje jongens aan het zwemmen, in de bomen aan het kruipen en er dan uit aan het springen het water in. Het leek me super tof, ik wou dat ik ook nog eens jong was en hier mijn jeugd even kon overdoen. Maar ik ben toch blij dat ik in onze generatie ben opgegroeid, waar we nog veel buiten speelde, en niet in deze generatie, waar ze allemaal achter de computer zitten! Op ons vlootje heb ik even moeten lachen. De Koreanen vroegen iets aan mij en Song in het Engels, wij antwoorden natuurlijk in het Koreaans en zij verschoten zich een bult. Ze hadden niet verwacht dat Song Koreaans sprak, grappig toch?
Ons ritje duurde helaas niet lang, maar er stond al iets veel beters op ons te wachten… een ritje op een olifant. Of beter, een ‘trektocht’ op een olifant. Ik werd op een olifant geduwd met Song en nog een Japans oud mannetje.
Het zitje zat echt zo enorm raar en scheef dat ik echt niet comfortabel zat, ik kreeg het gevoel alsof ik elk moment van die olifant zou kunnen vallen. De andere olifantjes voelden dat wij bananen bijhadden en zochten met hun slurf mijn hele lijf af op zoek naar die banaan. Raar gevoel hoor, die olifantenhuid! Ook deze rit duurde 20minuten en was best wel ‘beestig’!
Helaas was dit het einde van onze tour vandaag en zat er weer een lange rit (2u en half) voor de boeg. Gelukkig zijn we dat hier in Thailand wel al zo gewoon! We kwamen aan bij ons in het hotel om 7u, we besloten ergens iets lekker te gaan eten, want we verbleven in de toeristische straat. Ik noem het ‘de farangwijk’. Met een lekker Thais biertje (ja, thais bier valt best goed mee), een vullende maaltijd en een mooi persoon was mijn avond weer goed. En zo kon ik met een goed geweten mijn dag weer afsluiten, wetende dat morgen helaas weer de laatste dag samen is!

Zaterdag 12 Mei

Met een te korte nacht achter de rug stonden we op om 7u omdat we zoveel mogelijk uit onze 3 dagen wouden halen. S ’Morgens zijn we eerst even gaan ontbijten in een gezellig Japans bakkertje, daarna zijn we naar een Koreaans toeristenbureau gegaan waar we enkele tickets moeten gaan afhalen voor vanavond en onze trip van morgen. Ik verklap natuurlijk nog niet van wat! Direct daarna waren we klaar voor onze Thaise massage die 2 uur duurde.
Wat deed dat weeral overweldigend deugd! Af en toe is het wel even de adem inhouden wanneer ze weer ergens een drukpunt hebben gevonden en daar dan enorm hard op duwen. Maar wat mij het meeste kan bekoren tijdens die massages is de massage van de rug. Ze zetten je hand dan achteraan je nek en trekken op een of andere manier aan je zodat je je hele rug hoort kraken. En het is voor dat gekraak dat ik naar een massage ga! Het was natuurlijk al middag toen de massage gedaan was, dus zijn we in Siam iets typisch Thais gaan eten. Ik neem geen genoegen meer met Westers voedsel, het proeft al veel te vet! We namen dus papaya salade (jaja, de spicy versie), groene curry en rijst met omelet (op zn thais).
Heerlijk, al moet ik zeggen dat het eten dat wij in Surin eten toch meer smaakt, misschien omdat we die smaken nu zo gewoon zijn, of omdat dat echt plattelands voedsel is? Na onze lekkere lunch zijn we even vlug gaan shoppen, want ook deze keer moesten er souvenirs gekocht worden voor vrienden in Korea. En ikzelf wou nog even de grote boekenwinkel in Siam bezoeken waar een overvloed aan Engelse boeken ligt! Het was helaas al erg laat toen dat allemaal gedaan was, en we moesten vlug naar ons hotel om ons te gaan klaarmaken voor ons romantisch diner! En een diner dat was het zeker! Ik werd meegenomen naar de rivier die door Bangkok stroomt. Er werd ons een bloem opgespeld en een foto werd van ons gemaakt. We moesten nog een uurtje wachten, dus trakteerde ik op een cocktail in een van de gezellige barretjes aan het water. Ik nam een mai tai, wat letterlijk betekent ‘niet thais’.
Toen het tijd was gingen we ‘boarden’, we namen het kleine trapje naar de cruise. Binnenin de cruise namen we de trap naar boven, waar tafeltjes mooi gedekt stonden. Het was natuurlijk helemaal af! Het uitzicht was adembenemend, de lichtjes van de hoge gebouwen die je voorbij vaart, de frisse wind op je snoet, het heerlijke buffet, en last but not least, het prettige gezelschap! Een diner om nooit te vergeten! Na 2u varen en eten waren we natuurlijk doodop, dus zijn we na deze zalige avond maar direct gaan slapen, want morgen moeten we er alweer uit om half 6!

dinsdag 15 mei 2012

Vrijdag 11 Mei

Om 6u werd ik wakker van het gerommel van P’Eve. Handig is het toch niet om in dezelfde kamer te slapen als iemand anders. Maar ik moet zeggen dat ik enorm zalig heb geslapen, ook al was het op de grond. Om 7u was ze alweer weg, ze moest haar boyfriend naar zijn werk brengen. En daar zat ik dan weer alleen. Ze beloofde om half 12 terug te zijn, want dan moesten we echt wel gaan vertrekken naar ‘Nakhonchai air’ bus terminal. Om half 12 begon ik me toch wat ongerust te voelen, want mijn bus vertrok om 25 na 12 en ik wou die echt wel niet missen! Om kwart voor 12 kwam P’Eve dan uiteindelijk aan, vliegensvlug nam ik alles bijeen om eindelijk naar Surin te ‘vliegen’. We hadden gelukkig nog 10 minuutjes over toen we aankwamen, en ik keek al direct tegen de lange rit naar Bangkok op. De slechte herinnering van vorige keer (in de trein) zat waarschijnlijk nog te fris in mijn gedachten om alweer uit te kijken naar de rit naar Bangkok. Maar ook deze keer was er een goede reden waarom ik die rit toch deed! Toen ik op de bus stapte merkte ik direct dat dit best een comfortabele rit zou kunnen worden. De benenruimte was enorm en de zetels zaten comfortabel. Tijdens de rit kregen we ook nog water, appelsiensap, melk, chips en een kleine maaltijd. Ik was overdonderd, voor slechts 376 baht (8€) had ik een luxueuze rit naar Bangkok. Al moet ik zeggen dat ook deze keer de 6u durende rit lang leek, gelukkig had ik muziek bij! Voor diegene die het ooit overwegen om naar Thailand te komen en een bus te nemen, neem zeker Nakhonchai Air, echt wel aan te bevelen! Ik kwam aan in Mo Chit, dat was nog 10kilometer van ons hotel. Het duurde echter een tijdje vooraleer ik een taxi kon vinden en de rit naar het hotel duurde nog eens dubbel zo lang. Over een rit van enkel 10kilometer hebben wij 40minuten gereden. Toen ik aankwam in het hotel was ik doodmoe, ik viel dan ook direct in slaap. Helaas mocht dat dutje niet te lang duren, want om 12u s ’nachts moest ik alweer vertrekken naar de luchthaven. Ik vond gelukkig direct een taxi en kwam al om kwart voor 1 aan, ik kreeg toen een telefoontje dat ook mijn wederhelft net was aangekomen. Met een leuk vooruitzicht en een toffe tijd voor de boeg haalde ik mijn geliefde af om samen mijn (vroege) verjaardag te kunnen vieren!

Donderdag 10 Mei

Sally's pictionary:
De laatste dag bij mijn huidig gastgezin, een dag van afscheid nemen, maar eentje met een gemakkelijk afscheid. Deze ochtend nam ik eerst afscheid van Bobby, de gastheer. Toen ik hem bedankte voor de tijd die ik mocht spenderen in zijn huis keek hij me raar aan. Ik vond het eigenlijk wel bizar, want is het niet de gewoonte in elk land om iemand te bedanken? Ze hadden het misschien nog nooit met een buitenlander meegemaakt! In de school van Sam en Nele was het vandaag onze laatste dag van het kamp. We hadden nog wat nieuwe leerstof voorzien omdat het niveau hier echt wel hoger ligt dan in mijn school. Dat komt volgens mij vooral omdat er in Surapin altijd een buitenlander les geeft, en in mijn school zien ze bijna noot een buitenlander, tenzij het een vrijwilliger is en die blijven maar 6 weekjes. Het was interessant te merken dat de invloed van een buitenlander dan toch enorm is! Na de middag hadden we nog enkele herhalingsspelletjes voorzien en achteraf nog een kleine ‘ceremonie’. We deelden zoals vorig kamp een certificaat uit en ook werden er deze keer 3 prijzen uitgedeeld. Aan het einde van het kamp hadden we nog wat frisdrank en chips voorzien, en dat waren de leerlingen blijkbaar niet gewoon, want ze durfden eerst niks te nemen.
Aan het einde van het kamp was het zoals gewoonlijk ‘picture time’. Dan worden we even als VIP behandeld en wil iedereen met ons op de foto. In het begin was dat altijd wat wennen, maar we zijn dat nu al zo gewoon en het is eigenlijk wel leuk om zo in de belangstelling te staan. Het zal wennen zijn wanneer we terug in België zijn en deel uitmaken van een van de zovele Belgen en we niet meer ‘speciaal’ zijn. Bij deze heb ik een aanzoek: neem af en toe je camera boven en sta op de foto met mij, zo voel ik me toch nog even speciaal, hihi. Na het kamp ging ik normaal meerijden met P’Mook tot in Surin. Toen ik haar vroeg of ze me tot bij P’Eve kon brengen kreeg ik een diepe zucht als antwoord en een verveeld gezicht. Ik vroeg haar of dat veel omweg was voor haar en het was maar 2 kilometer. Ze vroeg me dan direct of P’Eve niet tot het midden kon komen zodat ze maar 1 kilometer moest omrijden. Waaw, ik was verbaasd van P’Mook haar reactie! Alles lijkt zo moeilijk voor haar, en alles moet met een diepe zucht. Ik ben blij dat ik niet de hele tijd met haar moet werken, want ik zou al niks meer durven vragen! Om 5u vertrokken we eindelijk vanuit Lamduan. Ik bedankte nog even mijn gastvrouw, en ook zij wist niet goed hoe te reageren toen ik mijn dank uitte. Misschien doen ze dat hier toch anders dan bij ons. In de auto bij P’Mook hadden we een klein gesprek over onze terugreis naar huis. Toen we werden opgehaald in Bangkok in het begin, dan zaten er 2 leerkrachten van mijn school in het busje en 3 mensen van de school van Sam en Nele in het busje. Ik was nogal nieuwsgierig naar wie er deze keer mee zou gaan. Ik weet niet of het om te lachen was, maar P’Mook vertelde me dat er niemand van mijn school zou meegaan, ook niet Nok. Ik vroeg ‘waarom’ en ze wist me te zeggen dat ze gewoon te lui zijn om Nok achteraf nog terug af te zetten hier in Prasat. Raar eigenlijk, want dat is nog geen half uurtje rijden! Ik voelde me plots triest, want als er iemand is waar ik goed afscheid van wil nemen, dan is het wel Nok. En als zij niet mee zou gaan naar de luchthaven, dan vertrek ik liever niet! Toen P’Mook mijn beteuterd gezicht zag begon ze gewoon te lachen met mij. Vriendelijk! Toen ik aankwam bij P’Eve begon P’Mook nog even te zagen over Nok, maar zoals je misschien al weet, zoiets moet je bij mij niet doen. P’Mook zaagde omdat ze vind dat Nok niet genoeg doet, maar als ik alles optel en vergelijk dan kan ik met volle overtuiging zeggen dat Nok altijd voor mij klaarstaat en alles voor me zou doen, en dat zonder enige zucht of gezaag. Geen reden voor gezaag dus, ik heb het dus maar helemaal genegeerd op dat moment. Om half 6 kwamen we aan bij P’Eve, die was nog niet thuis, dus moest ik nog even alleen voor de deur staan. P’Mook had duidelijk geen zin om even met mij te wachten. P’Eve liet me binnen en ging eten voor me kopen. Daarna liep ze me zoals gewoonlijk weer in de steek omdat ze had afgesproken met haar boyfriend. Gelukkig had ik daar snel internet, zodat ik me toch wat alleen kon bezig houden. Ik zou dat zelf toch niet vertrouwen hoor, een buitenlander die ik nog niet door en door ken zo alleen in mijn huis laten. Om 10u ging P’Eve terug zijn, om half 11 kreeg ik een telefoontje van haar zatte vriend, die wou duidelijk zijn Engels wat oefenen. Maar zoals je weet, een zatte persoon heeft weinig diepgang te bieden. Om half 12 was P’Eve eindelijk thuis en ik was al doodmoe. Maar vermits ik niks wist staan kon ik onmogelijk al gaan slapen. Vreemde gastvrijheid. Toen ze binnenkwam had ze duidelijk zelf ook wel wat gedronken, haar oogjes stonden nogal klein. Ze wou dan ook direct gaan slapen en zo kwam er weer een einde aan deze dag.

maandag 14 mei 2012

Woensdag 9 mei

Vandaag kan ik omschrijven in de volgende woorden: lui en saai!

donderdag 10 mei 2012

Dinsdag 8 mei

Ook vandaag wou ik uitslapen, maar ook vandaag zat dat er weer niet in! Ik denk dat de routine in mijn lijf zit, want ook vandaag werd ik om half 7 wakker! In de ochtend is Sam naar de plaatselijke ‘men’s barber’ (mannenkapper) gegaan en het was best wel grappig. Hij zat helemaal alleen met zijn kapster in een hokje dat werd toegedaan met een rolluikje, gelukkig zagen we dat zijn haar een stuk korter was, anders konden we wel andere dingen bedenken! We verschoten van de prijs die hij moest betalen, slechts 1,75€ voor een knipbeurt, ik denk dat ik ook hier maar eens naar de kapper ga!
Daarna zijn we nog even wat gaan zwemmen in ons hotel, want we weten niet hoe lang het de volgende keer weer gaat duren vooraleer we nog eens kunnen afkoelen en plonsen in het zalige water! (Al zal dat voor mij vermoedelijk niet zo lang zijn, maar dat nieuws vertel ik jullie later). S ’middags namen we het busje weer terug naar Surin, maar dit werd een erg natte rit. Zoals je misschien weet is het regenseizoen officieel begonnen in Thailand. En zoals je ook al gelezen hebt, de busjes zijn hier eigenlijk pick-ups waar achterop bankjes in staan. Zet deze 2 feiten bijeen en je kunt al voorspellen wat er gebeurde… Het begon plots met bakken uit de lucht te vallen, en wij waren natuurlijk kletsnat. Gelukkig zijn wij geen seutebezen en kunnen wij daar allemaal goed mee om. De hele avond heeft het echt pijpenstelen blijven regenen, en dat was net niet het moment want we moesten nog op bezoek bij een Engelse leerkracht P’Tanja. Zij had ons uitgenodigd bij haar thuis om 5u, om samen met haar en haar zus te dineren. (voor diegene die P’Tanja niet meer herkennen, ik heb er eens een ochtend gezeten toen die jongen plots begon te braken). Om half 6 besloot mijn gastvrouw me toch maar met de auto te voeren (het is maar 5 minuten verderop, maar het was echt niet te doen al wandelend). Ik vroeg haar of ze langs Nele en Sam kon rijden, maar dat bleek een beetje teveel gevraagd. (Sam en Nele wonen eigenlijk gewoon aan het einde van die straat). Voor een Thai lijkt alles toch soms echt teveel, en ze zijn echt liever lui dan moe! Bijgevolg was ik dus een half uur vroeger bij P’Tanja dan Sam en Nele, gelukkig had ik al eens kennis gemaakt met iedereen zodat vandaag de communicatie erg vlot verliep. De zus van P’Tanja riep me direct naar boven, daar was zij aan het chatten met haar nieuwe ‘boyfriend’, een Australiër. Ik moest direct mee op de webcam en ik moest natuurlijk eens zwaaien. En zo werd ik weer enorm ondergedompeld in de Thaise cultuur van een hoop vrouwen hier, de chat- en farangcultuur. Ik vond het zalig om te zien, maar langs de andere kant deed het wel raar. Haar dochter zat bij haar en vond het blijkbaar al doodnormaal dat haar moeder met allerlei buitenlandse mannen chat. Het zou met niet verbazen dat ook haar dochter binnenkort naar huis komt met een buitenlander! Met haar dochter heb ik enorm gelachen, ze stak me een boekje in de handen dat ze van een buitenlander had gekregen. Een barguide, met de meest seksistische zinnen in vertaald naar het Thais en met de juiste uitspraak. Ik had nog nooit in mijn leven zulk boekje gezien, ik was daarom erg gefascineerd. Al moet ik zeggen dat een heleboel zinnen in het boekje echt wel erg vulgair waren! Toen Sam en Nele aankwamen toonde ik hen natuurlijk direct dit boekje en ook zij waren aangedaan van het taalgebruik.
Nadien werden we naar beneden geroepen om daar te dineren. Er werd veel op tafel gezet, en het zag er allemaal lekker uit. Al bleek er toch enig misverstand te zijn. Ik wou een lepel nemen van iets, maar we vroegen eerst of er vis in zat. Met volle overtuiging zei ze dat er alleen kip in zat. Dus nam ik 2 dikke lepels van dat rode ‘iets’. Nog voor ik het in mijn mond stak wist ik al direct dat er vis in zat. Zo zie je maar weer hoe getraind ik daar wel op ben! We verstonden er ons alleen niet aan waarom ze zeggen dat er geen vis in zit, terwijl er een dikke vette vis in zat! Soms moet je toch echt opletten hoor. Om 8u bracht de zus van P’Tanja ons alweer naar huis, ook hier in Thailand maken ze het nooit laat. Zelfs niet in het weekend, en dat vind ik soms wel spijtig. Wat doe je dan nog de rest van de avond? Volgens Thaise normen: in de zetel naar tv kijken. En zoals een echte Thai heb ik dan maar de rest van de avond genikst.

Maandag 7 Mei

‘Eindelijk, ik kan me eens uitslapen!’ spookte gisteren door mijn gedachten. Helaas was dat niet het geval, want om half 7 was ik weer klaarwakker. Om kwart na 10 ging ik naar Sam en Nele om dan samen het busje te nemen naar Surin. We hadden besloten een nachtje in Surin te gaan slapen om nog eens helemaal te relaxen. Het ‘busje’ (een pick-up omgebouwd tot bus) reed tegen 20 per uur naar Surin, we hebben er dan ook een tijdje over gedaan! Toen we aankwamen in het hotel legde ik me neer op mijn bed, en daar heb ik wel enige tijd gelegen. Het deed even goed nog eens helemaal kunnen doen wat je zelf wilt, zonder voortdurend te moeten springen naar de wensen van je gastgezin. Het lijkt misschien makkelijk, maar onderschat het toch maar niet! S ’avonds ben ik samen met Sam en Nele iets gaan eten in een lekker restaurantje waar we eerder al hadden gegeten met Mevrouw Vancauteren en haar man. Onze bordjes waren zeer snel leeg, er mocht gerust nog meer van dat! Na het eten had ik afgesproken met P’Eve, dat vooral omdat ik Sam en Nele ook eens wat tijd alleen wou gunnen. P’Eve ging om half 8 bij mij staan, zodat we samen iets konden gaan drinken. Maar, als je mijn verhalen al een beetje gevolgd hebt, dan weet je al dat er met P’Eve altijd wel iets misloopt. Ook vandaag was ik 100% zeker dat er wel iets ging veranderd worden aan onze afspraak, en wat gevreesd werd werd werkelijkheid! P’Eve belde dat ze niet meer ging komen. Ze hoorde duidelijk dat ik er niet mee kon lachen, want na enkele minuten kreeg ik alweer een sms om sorry te zeggen. Gelukkig had ik mezelf in de 7/11 op de hoek wat cola en een pakje chips gekocht, dus kon ik mezelf deze avond wel bezig houden. Maar fijn was het alleszins niet! En dat is hierbij de laatste keer dat ik met P’Eve afspreek, een ezel stoot zich geen 2 keer aan dezelfde steen!

dinsdag 8 mei 2012

Zondag 6 Mei

En het is zondag, volgens mijn huidig gastgezin is dat DE dag om echt niks te doen. En dan nemen ze het woord ‘niks’ echt wel heel letterlijk. De hele dag hebben de kinderen tv gekeken en op internet gespeeld, mijn gastvrouw lag de hele dag in de zetel te slapen. Zalig toch, maar ikzelf zou het niet kunnen. Na 3u in mijn kamer te vertoeven kwamen de muren op me af, dus ging ik even op mijn balkon zitten. Vermits daar geen stoelen staan en de grond te vuil is heb ik dat plan maar snel stop gezet. Ik dacht dan maar even de was te doen, dat breekt toch weer even de lange dag. Ik verschoot dat dit gezin een volautomatisch wasmachine had, en zo kon ik dus mijn tijd niet echt verdoen aan de was. Gelukkig had ik een leuk alternatief, anime bekijken! Het internet stond op dus kon ik (heel langzaam wel) een beetje anime zien. Daar was ik gelukkig even mee zoet! Plots klopte een van de dochtertjes op mijn deur en kwamen ze mijn lunch brengen. Een kant-en-klare maaltijd. Het smaakte niet echt en het was ook een beetje weinig, maar ik had gelukkig nog een voorraad koekjes.
Om half 2 kreeg ik een sms van Nele, zij zaten hun blijkbaar ook een beetje te vervelen. We zijn dan met zn drietjes een ice cocoa gaan drinken. Het was wel een lachertje, want de hele dag was het snikheet, wij komen buiten, en na 2 seconden begint het water met bakken uit de lucht te vallen. Bijgevolg, kletsnat! Als echte avonturiers kan ons dat natuurlijk helemaal niks schelen en stappen we gewoon verder. Na onze lekkere ice cocoa (waar we ondertussen aan zijn verslaafd) doen we een kleine wandeling rond het watertje aan het eind van onze straat. Het deed deugd even buiten zijn! En daar eindigt eigenlijk een beetje mijn verhaal van vandaag, want eenmaal ik terug thuis was gebeurde er weer enorm weinig.

zaterdag 5 mei 2012

Zaterdag 5 Mei

Vandaag beloofde een toffe dag te worden, want we hadden een kleine ‘uitstap’ voor de boeg. Later in deze post zal je wel lezen waarom ik uitstap tussen aanhalingstekens heb geplaatst! Deze ochtend werd ik gewekt (op een zaterdag!) om kwart voor 7! Gelukkig ben ik al geen uitslaper, maar kwart voor 7 op een zaterdag is toch wel net ietsje te vroeg. Na het douchen en ontbijten las ik nog even een boek, omdat ik pas om kwart na 10 naar Sam en Nele ging vertrekken. Dat was alleszins het plan, tot mijn gastheer op mijn deur kwam bonken dat we plots weer moesten vertrekken. Raar, want we hadden voorheen al afgesproken dat ik om kwart na 10 ging vertrekken, het was nog maar kwart na 9!Ik moet zeggen, ik ben wel blij dat ik in dit gezin geen 5 weken zit, want het is erg stresserend om voortdurend plots te moeten vertrekken zonder enige voorbereiding. Zodus, zat ik dus al bij Sam en Nele om half 10, veel te vroeg natuurlijk, want zij waren nog niet klaar. Gelukkig voorzie ik me altijd voor onvoorziene omstandigheden door altijd een boek bij te hebben. Zo kon ik me dus wel weer even bezig houden! Om 11u kwam P’Mook ons ophalen, samen met haar gingen we vandaag ‘border hopping’ doen. Voor diegene die dat niet kennen, even vlug de grens oversteken om een nieuwe stempel op je paspoort te krijgen zodat je weer 3 maanden in het land mag blijven. Na een oncomfortabele rit van een uur stonden we aan de grens met Cambodia. Het was best wel leuk om dat te zien, want in Europa ben je dat niet meer gewoon dat je de grens niet zomaar kan oversteken. Eenmaal in Cambodia stonden er enorme casino’s. De Thaien maken er een daguitstap van om naar zo een Casino te gaan. Nele en ik moesten even naar het toilet, dus moesten wij zo een casino door. We waren beiden onder de indruk. Stel je voor, de expohallen in Gent vol met gokmachines en rinkelende geluiden. Je zou er toch zot van worden na een uur? Blijkbaar niet, want het zat er bomvol mensen, en het erge in ons ogen was, al die mensen hadden hun kinderen mee die daar gewoon wat aan het rondlopen en spelen waren. Ongelooflijk! Best wel indrukwekkend om te zien hoor! Na ons interactief toiletbezoek namen we een kijkje in de eerste straat van Cambodia. Het viel me op dat alles ineens heuvelachtig was, en op het eerste zicht lijkt Cambodia wel mooi. Al kan ik daar niet echt goed over oordelen, want na 10 minuten waren we Cambodia alweer buiten. Een beetje spijtig wel, want ik had graag wel wat meer van Cambodia gezien!
Na onze ‘border hopping’ zijn we naar een heel bekende markt geweest naast de grens met Cambodia. Die markt is heel bekend omdat je daar allerlei nagemaakte goederen kan kopen tegen een spotprijs. We hebben er een uurtje rondgelopen, en ik vond het echt fijn. We hebben wel wat gekocht, al zeg ik beter dat ‘ik’ wel wat gekocht heb. Sam wou ook eens naar de gsm’s kijken, in de etalage lag een namaak van mijn gsm. Je zag natuurlijk direct dat het namaak was, want het logo van Samsung was mis gespeld. We besloten de prijs eens te vragen, 50€ voor een gsm die in België 550€ kost, lachen toch? We zagen natuurlijk snel waarom… Sam vroeg of hij zijn Belgische sim kaart er eens in mocht steken om dat toestel eens te testen. Al snel bleek dat de functies op dit toestel helemaal niet dezelfde functies zijn. Het waren dezelfde als een 2 jaar oud toestel in België. Het uiterlijk van het toestel mag dan wel wat hetzelfde zijn, maar wat ben je ermee als je de functies niet kan gebruiken, dat is toch de reden waarom je een gsm koopt, niet? Grappig hoor, dat marktje. En heel tof om eens te doen! Na het marktje reden we weer naar huis, we passeerden mijn school in Prasat en ik kreeg direct heimwee. Ik tel de dagen al af dat ik terug kan gaan naar Nok, Pi Lin, Pi Noj en alle andere lieve collega’s. Maar vooral om terug les te geven aan mijn lieve studentjes. Eenmaal terug bij Sam en Nele thuis belde ik naar mijn gastvrouw om te weten of er iemand thuis was. Blijkbaar was er weer niemand thuis dus moest ik maar weer bij Sam en Nele blijven. Tof is dat toch niet hoor, ik snap niet echt waarom je iemand in huis neemt als je die voortdurend bij je collega moet droppen. Echt op mijn gemak zitten zit er dus ook niet echt in. Ik belde dus naar mijn gastvrouw en die zei dat ze om 5u thuis ging zijn, ik besloot dus om om kwart voor 5 te vertrekken. Echter, na 10 minuten roept er iemand ineens mijn naam en staat zij plots weer voor de deur bij Sam en Nele. Vlug, vlug moest ik me weer haasten om mee naar huis te gaan. Zoals ik dus al eerder zei: stresserend! Thuis heb ik wat anime bekeken, ik had even nood aan wat rust. Tijdens het avondeten heb ik echter wel erg lang gebabbeld met mijn gastheer en –vrouw. We hebben vooral gebabbeld over de casino’s in Cambodia en blijkbaar gaan er enorm veel Thaien naartoe en verliest Thailand dus enorm veel geld aan Cambodia. S’ avonds, voor ik ging slapen, kwam het hele gezin naar boven. Hier in het gangetje staat een altaar zoals dat bij alle Boeddhistische gezinnen staat. De gastvrouw zei dat het vandaag een ‘goede dag’ is en dat ze daarom moesten bidden. Ze hadden zoals altijd lekkere snacks en lekkere drankjes voorzien voor de overledenen. Ik denk niet dat ik het al vernoemd heb, maar de Boeddhisten geloven erg in goede en slechte dagen. Op de kalender staat er bijvoorbeeld wanneer er een goede dag is, en je zult dan ook merken dat op die goede dagen er kei veel mensen trouwen. De koppeltjes zullen altijd zoeken naar een ‘goede dag’ en daarom vallen er veel trouwen op dezelfde dag. Zoals ik al eerder zei, Thaien zijn enorm bijgelovig, want veel huwelijken hier lopen snel spaak! En zo was de dag weeral om, en na vandaag zijn het maar 31 dagen meer…

Je ne l'oublie jamais!

Even een noot aan Meneer De winter: Ik denk af en toe ook nog eens aan Frans :)

Vrijdag 4 Mei

En het is weeral vrijdag. Ik haat het dat de tijd weeral te snel wegsijpelt. Er rest ons slechts nog een maand, een maand, dat zijn maar 30 dagen. Dat betekent dat ik nog maar 30 dagen kan plezier hebben met mijn schatjes hier. Mijn hart breekt als ik denk aan het afscheid dat er aan zit te komen! Vandaag gaven we, zoals alle andere dagen van deze week, ons Engels kamp. We hadden de leerlingen gevraagd om vandaag 3 objecten mee te brengen waaraan ze erg gehecht zijn. Zelf hadden we natuurlijk ook 3 objecten mee. Ik had een Engels boek mee, omdat ik een boekenwurm ben. Ik had mijn ring mee, omdat die de gelofte met mijn wederhelft weerspiegelt. En als derde wou ik mijn ukelele meenemen, maar die ligt helaas nog bij mijn thais mamaatje thuis. We waren echt verbaasd over de voorwerpen die onze leerlingen mee hadden. 3 leerlingen hadden elk een cadeautje mee dat ze van hun leerkracht P’Mook hadden gekregen op Valentijn. Het is misschien raar, maar er bestaat hier zoiets als een ‘fanclub’ voor een leerkracht. Kan je je zo een leerkracht-leerling relatie voorstellen in België? Ik vind het mooi om zien en ik vind het bewonderenswaardig! P’Mook vertelde ons achteraf dat zij ook elke avond een sms’je krijgt van haar leerlingen om haar zoete dromen te wensen. Wat een wereld van verschil met België! We zouden beter eens allemaal naar Thailand komen en we zouden nog wat kunnen leren van de positieve omgang met de leerling! Een andere leerling had een soort blokfluit mee. Het was niet helemaal een gewone blokfluit, want waar wij altijd maar 1 gaatje hebben zat op die fluit 2 gaatjes. Hij kon dan ook een toonladder hoger gaan. Hij had die fluit mee omdat hij die van zijn vader had gekregen voor zijn verjaardag, lief he? We vroegen hem om eens voor ons te spelen, met een beetje geaarzel deed hij dat ook. Ik kreeg er kippenvel van. Niet omdat het liedje mooi was, maar omdat die leerling speciaal voor ons op zijn blokfluit speelde. Ik kan het gevoel niet echt omschrijven, maar het deed me wel wat! Vrijdag na school zijn we te voet gegaan naar het huis waar Sam en Nele verblijven. Ik kan je zeggen, 2 kilometer lijkt niet veel, maar doe dat eens in de volle zon bij 40°, puffen hoor! Al ben ik blij dat we toch nog die vorm van activiteit hebben, anders bewegen we praktisch niet! Bij Sam en Nele thuis hebben we eerst wat aan onze poster voor ons eindwerk gewerkt, en ik kan je met volle overtuiging zeggen dat onze poster helemaal af is, en we zijn er fier op! We hebben ook nog wat aan ons eindwerk gewerkt en dat is ook zo goed als af. Wat zijn we toch voorbeeldige leerlingen (waarschijnlijk omdat we hier niet echt veel anders te doen hebben in onze vrije tijd, haha!). Om half 7 ben ik dan te voet naar mijn huis gegaan, dat is 10minuutjes stappen van bij Sam en Nele. Toen ik aankwam was de hele familie weer aanwezig, het is hier soms een drukke bedoening! Maar achteraf gezien was het toch nog een fijne avond. We hebben gebarbecued op zn thais, niet echt zoals dat bij ons gedaan wordt. Er stonden 2 stenen kruiken op de grond met daarin een gat. De kruik was gevuld met houtskool. Bovenop de kruiken lag een grillplaat met aan de zijkant een kuipje waarin water komt. Naast de stenen kruiken staan dan kommetjes gevuld met vlees, vis en groentjes. Gezellig toch? Je doet dan de groentjes in het water aan de zijkant van de grillplaat en je legt het vlees op de grill. En klaar is kees! Het enige nadeel was wel dat zij weer voortdurend allemaal in het Thais aan het praten waren, omdat ze blijkbaar heel wat te bespreken hadden over de trouw die zij gisteren hadden meegemaakt. Na enige tijd lieten mijn benen het ook afweten, want om een paar uur op de grond te zitten met je benen in de juiste houding, daar krijg je echt tintelende ledematen van! Al begreep ik niks van hen, ik vond het toch heel gezellig. En met een goed gevoel kon ik mijn dag eindigen en was ik weer klaar voor de dag van morgen!

vrijdag 4 mei 2012

Donderdag 3 Mei

Het was een dag met een enorm bruusk begin! Om kwart voor 7 werd er plots op mijn deur geklopt en werd mijn naam geroepen. Ik doe open en zie mijn gastvrouw daar staan met enkel een handdoek aan. ‘Sally, we leave now’ kwam ze mij verkondigen, ik snapte er niks van! ‘now?’ Hoe kan ik nu vertrekken zonder douche of dergelijke? Maar het moest blijkbaar allemaal heel snel gaan, want ze moest naar een trouwfeest en dat begon om 7u. Met volle vaart nam ik toch nog een douche van 5 minuten en vloog ik in mijn kledij. Tandjes poetsen zat er helaas vandaag niet in! Ik denk dat ik nog nooit zo snel klaar ben geweest in de ochtend. Fijn vond ik het alleszins niet echt, gisteren zei ze dat we maar om half 9 gingen vertrekken en dan ineens wordt je gestresseerd de dag in gegooid. Om 5 voor 7 zette ze me af bij een van haar collega’s, P’Tanja. P’Tanja woont in een erg typisch Thais huis, een houten woning op palen omgeven door andere houten woningen die tot haar familie behoren. Met nog kleine oogjes zette ik me neer onder het huis (de mensen hebben daar hun eettafel staan) en dacht nog even wat te relaxen. Het relaxen was echter snel gedaan toen een van de zovele familieleden afkwam met zijn ziek zoontje. Ze zaten rechtover me en de kleine jongen was voortdurend aan het hoesten (zonder hand voor de mond). Niet echt gezellig om je dag mee te beginnen, want een rochel is daar de gewoonte bij. Gelukkig zijn we dat gerochel wel al gewoon en negeerde ik het compleet. Maar, wat er daarop volgde kon ik helaas niet negeren. Het zieke jongetje, dat nog steeds rechtover me zat, begon ineens luidkeels te braken en ik zag het rode vruchtensapje dat hij voorheen had gedronken de lucht in vliegen. Dat was blijkbaar geen drama zoals dat in België is, want opkuisen was nog niet voor direct. 2 mensen hebben nog lekker even door het braaksel gewandeld vooraleer de oma met de schop afkwam en er gewoon wat zand overheen smeet. Zalig toch? Na het ontbijt nam P’Tanja me mee naar school op haar scooter. Ze moest eens lachen omdat ik niet in amazonezit ging zitten met mijn rok, hier in Thailand is dat de gewoonte. Maar ik vind het toch net ietsje te gevaarlijk om dat te doen! Op school hebben we weer veel plezier gehad met onze leerlingen, en ook met Sam, die weer een stommiteit heeft begaan! Hij had namelijk een heel bord beschreven met een ‘permanent marker’. Onuitwisbaar dus! Het was even zweten toen we ontdekten dat we niks meer van het bord kregen, we wisten echt niet wat gedaan. Met volle macht begonnen we met onze vingers over de letters te wrijven, het hielp een beetje, maar om daar heel dat bord mee leeg te krijgen bleek een heuse opdracht te zijn. We wisten echt niet wat gedaan!
Na een half uurtje gaf ik het op en zei ik ‘wat zou dat geven als ik daar met een gewone bordstift over zou gaan?’ Ik probeerde het, veegde alles weg en plots stond er niks meer… Blijkbaar vermengde die inkt zich met elkaar waardoor we de inkt konden wegvegen. Het bleek een wondermiddel, want op nog geen half uurtje was de rest van ons bord weer wit! Af en toe heb ik blijkbaar toch nog eens goede ideetjes, en ik ben er fier op, hihi! We waren net op tijd klaar voor de lunch. Maar de lunch bleek een lachertje te zijn, niemand nam ons mee naar een eethutje en iemand zou voor ons ergens een bakje eten gaan kopen. Toen het uiteindelijk al kwart voor 1 was begonnen we ons te ergeren, want ons kamp begint altijd terug om 1u. Om 10 voor 1 kwamen ze eindelijk ons eten brengen, niet zo tof natuurlijk, want we hadden maar 10 minuutjes over om alles naar binnen te spelen. Het is ons wel gelukt hoor, maar echt fijn is het niet! Tijdens de rest van de dag is er niet echt iets speciaals gebeurd, dus echt veel kan ik daar niet over schrijven.

donderdag 3 mei 2012

Woensdag 2 Mei

Ik probeerde vandaag eens wat langer te slapen, maar op een of andere manier lijkt dat nooit te lukken in Thailand. Komt het door de warmte, komt het door de zon die al vroeg in de ochtend binnensluipt of komt het omdat mijn lichaam zich heeft aangepast aan het Thaise leven? Deze ochtend lag er weer een mooie gegrilde vis voor mijn neus, zelfs na meerdere herhalingen blijken ze hier niet te snappen dat ik allergisch ben aan vis en zeedieren. Elke keer vraagt ze me opnieuw of ik dat kan eten, en elke dag opnieuw herhaal ik wat ik eerder zei. Gelukkig is er altijd wel iets anders waarop ik kan terugvallen, anders zou ik hier echt wel een paar kilo’s afvallen! Met een nieuwe kampdag voor de boeg reden we weer met onze blikken vierwieler naar school. Onze leerlingen waren zoals altijd weer ontzettend te laat, waardoor we maar om half 10 konden beginnen. Gelukkig leren we hen vandaag de tijd (in het Engels) te lezen, zodat ze hopelijk morgen wel op tijd zijn (we blijven hopen!). Vandaag bleken we ook maar 7 studenten te hebben, eentje was zelfs nieuw. Het is soms wel wennen hoe alles hier geregeld is! Misschien had ik een inschrijvingspapier moeten ontwerpen als eindwerk, daar zullen ze alvast misschien nog baat bij hebben! Ons kamp was weel weer tof, ik denk dat ze best wel wat hebben bijgeleerd. Ook vandaag voelde ik weer duidelijk dat het niveau hier toch best wel wat hoger ligt dan het niveau in mijn school Saikaew, maar dat is ook wel wat te begrijpen. In deze school zorgen ze er altijd voor dat er een ‘farang’ (buitenlander) les geeft, in mijn school is er bijna nooit een buitenlander. Ze zijn bij ons nog altijd allemaal benieuwd naar de buitenlanders en ik heb het gevoel dat dat hier veel minder is. Na school kwam mijn gastvrouw me zeggen dat ik moest gaan joggen met haar zus. Wel raar hoe hier niks wordt gevraagd en hoe ik alles moet doen wat er me gezegd wordt. Ik had wel zin in een actief moment, dus had ik er niks op tegen dat dit me werd opgelegd. Echt joggen kwam er helaas niet aan te pas, het was eerder een wandeling rond de waterplas. Al was dat dan minder actief, het was best wel fijn omdat ik wat kon babbelen met een van de zussen van mijn gastvrouw. Zij heeft een Amerikaanse vriend en haar dochtertje is een mix. Zij wist me te vertellen dat ik de eerste ‘farang’ ben die ‘verlegen’ is, ze had dat nooit eerder meegemaakt. In haar verbeelding zijn alle Westerlingen vol zelfvertrouwen en zijn zij echt rechtuit. Wel, zo heb ik dus weer even het tegendeel kunnen bewijzen! Daarna namen ze mee naar het plaatselijk marktje waar we maar 5 minuutjes zijn gebleven. We kochten daar ‘nom pang’ (melkbrood) en een soort groene pudding. We gingen dan naar het huis van een van de zussen en daar moest ik direct alles opeten en opdrinken. Ze verstonden zich er niet aan dat ik niet alles op kon eten, ik heb dan maar even verduidelijkt dat wij Westerlingen niet elk uur zoveel kunnen eten. Ik snap het toch nog altijd niet, de Thai eten bijna elk uur enorm veel en toch zijn zij enorm mager. Hoe doen ze het? Een half uurtje na de snack moesten we alweer eten. Deze keer sticky (klevende) rijst met kip. Het smaakte me enorm! Ik heb dan ook deze keer wat meer met mijn gastvrouw kunnen praten. Ook deze keer waren er weer enorm veel grappige woordspelingen, al kon ik er deze keer niet luidkeels mee lachen zoals we dat in mijn school doen. Mijn gastvrouw is niet de persoon waarmee je grapjes kan maken. Ik kreeg tijdens het eten bijvoorbeeld de vraag ‘Are you delicious?’ Ik heb maar ‘ja’ geantwoord, maar ik denk niet dat ik echt lekker zal smaken, hihi! Op een gegeven moment ging het ook over allergieën, en zo bleek het dat iemand in hun familie ook een allergie heeft voor vis. Daarom werd het woord ‘red spots’ gebruikt. Het omaatje van de familie probeerde het woord te herhalen, maar vanuit haar mond klonk het helemaal anders en werd het vervormd tot ‘lesbo’. Ik blijf het zo enorm fascinerend vinden, de taalproblemen en de moeilijke uitspraak. Om 9u mochten we eindelijk naar huis, het deed deugd toch weer in mijn eigen kamer te zitten. Soms heb je daar wel even nood aan, zeker na een lange dag!

woensdag 2 mei 2012

Dinsdag 1 Mei

Het zicht vanop mijn nieuw balkonnetje! De eerste dag van ons 2de kamp! Met volle overtuiging vertrok ik deze ochtend met de meest hobbelende auto naar de school (Van Sam en Nele). Al vlug bleek de overtuiging ietsje teveel te zijn, want we kwamen snel tot de constatatie dat het kamp hier niet zo goed is georganiseerd als Nok dat had gedaan. We moesten eerst nog op zoek gaan naar een lokaal, daar dan nog de beamer aan de praat proberen te krijgen en dan uiteindelijk nog wachten op leerlingen die te laat waren. We negeerden dit al helemaal, omdat we hier in Thailand alles al gewoon zijn en we ons altijd bewust zijn van de traagheid van de Thai! Met slechts 12 leerlingen begonnen we aan het kamp, en helaas liepen er dan nog 2 weg (niet omdat het kamp niet leuk was hoor, maar omdat zij net uit het lager kwamen en dus praktisch niks Engels kunnen). Onze kampdag was natuurlijk weer tof, we genoten er zelf van en hopelijk deden de leerlingen dat ook. We zullen zien hoeveel er morgen nog overschieten (dat omdat de leerlingen hier niet verplicht zijn elke dag te komen, een soort inschrijvingssysteem moeten ze hier nog uitvinden). Tijdens de middag nam Mook ons mee naar een eethutje in Lamduan, al snel bleek dat we alleen moesten eten, want Mook ging haar bij haar collega’s zetten. Gelukkig waren we met 3! Na school heb ik boven in mijn kamer wat gewerkt aan onze poster voor ons eindwerk. Ik kreeg helaas erge honger, maar blijkbaar was het avondeten nog niet voor direct. Mijn gastvrouw kwam me om 8u roepen om te komen eten. Het was weer zoals vorige avond, eten op de grond op een matje, lekker Aziatisch, al krijg ik af en toe wel een slapend been! Ik moest van de gastheer nog in de zetel blijven zitten en werd een beetje verplicht om met de 2 dochtertjes Engels te spreken. Moesten zij zelf de bereidwilligheid tonen dan was dat geen enkel probleem geweest, maar de oudste dochter van 14 wou eerder weglopen. Het is niet fijn om te zien dat ze niet met je willen praten en je toch verplicht wordt met die persoon te praten. Na nog een kleine conversatie met mijn gastvrouw en –heer over het verleden van de hoofdstad van Thailand ben ik naar boven gegaan. ‘you can relax’ zoals ze dat in Thailand altijd zeggen. Ik ben benieuwd wat ik morgen zal moeten doen!