woensdag 29 februari 2012

woensdag 29 februari


Mijn collega's. Vooraan links met de zwarte jas en blauwe t-shirt is Pi Nok (mijn collega Engels). Achter haar, in rode t-shirt is Pi Lin (mijn 2de collega Engels), dan midden-rechts met de paarse outfit is Pi Tukta (mijn 3e collega Engels). In het midden zit de directeur en de onderdirectrice. En dan heb ik het ook vaan over Pi Noy, zij zit helemaal achteraan links, met het zwart en blauw. Voila, nu heb je een beetje een beeld van mijn super toffe collega's.


Het was een bewogen dagje vandaag. Deze ochtend werd ik wakker om half 6, omdat er beneden enorm veel gerommeld werd in de keuken met potten en pannen. Toen ik op school aankwam omhelsde Pi Noy mij plots en rook ze aan me. Ik verschoot natuurlijk wel even, want je verwacht niet dat je zoals een hond besnuffeld zal worden. ‘nice smell’ was haar uitleg. Grappige maniertjes hebben ze hier! Ik heb nadien eens rond gevraagd met welke reden ze dat doen, en blijkbaar is dat wanneer vrouwelijke vrienden enorm gehecht zijn aan elkaar, dan ‘teasen’(plagen) zij elkaar op die manier. Wel, het is dus duidelijk dat ik hier wel geapprecieerd wordt. Na al het gesnuffel vertelde Pi Noy me deze ochtend over geesten. Iets wat ik tot hier toe nog niet echt had waargenomen, maar blijkbaar zijn ze hier heel erg bijgelovig. In het huis waar ik woon spring vaak de elektriciteit uit en knipperen de lichten wel eens, de Thaien wijten dat aan het aanwezig zijn van een geest. Die geest is hier blijkbaar alleen maar omdat hier een baby woont, want bij volwassenen zouden de geesten niet komen. Het is best wel interessant te zien hoe die mensen hier echt geloven in geesten! Op weg naar de ochtendceremonie toonden de leerkrachten mij iets, en het was een mooi, maar tegelijkertijd luguber zicht. Op een boomstronk zaten allemaal lijkjes van enorme insecten. Die insecten hadden zich allemaal ontpopt, zoals een vlinder dat doet. Maar het grappige was dat al die 22 lijkjes naast elkaar zaten en op een rijtje. Helaas had ik mijn fototoestel niet bij, dus kan ik het fascinerende zicht niet tonen! De eerste 4u ging ik normaal lesgeven met Miss Tukta, maar zoals je wel weet, worden lessen af en toe wel afgeschaft. Miss Tukta bleek vandaag weg te zijn naar een andere school om daar toetsen af te nemen, en dat had ze mij natuurlijk niet op voorhand meegedeeld. Dus stond ik daar in de klas, een 1e jaartje, die niks van mij verstonden. Als je eens uitrekent, in die 3 weken dat ik hier zit, hoeveel uren dat er al afgeschaft zijn, dan versta ik waarom die leerlingen hier geen Engels kunnen. Zij hebben bijna nooit les, niet te verstaan toch! Hoewel het heel moeilijk was om mij verstaanbaar te maken, hebben we toch veel plezier gehad. Vandaag gaf ik les over de kledij en vroeg ik aan de leerlingen wat zij graag dragen. Een jongetje antwoord :’I like wearing a skirt’ ( ik draag graag rokjes). Ik vroeg me op dat moment af of hij nu een fout maakte, of hij gewoon een ladyboy was. En ik weet het nog altijd niet, hihi. De leerlingen wouden ook allemaal met mij op de foto en vroegen mijn facebook. Wat ga ik ze toch allemaal missen, mijn lieverds! Ik hoop maar dat ik ze snel weer terug zie! Vandaag was er ook een heel drama op school, en dat kwam door mij, haha! Ik verwachtte een pakket vanuit Korea, maar dat was blijkbaar naar het verkeerde adres gestuurd. Dus belden mijn collega’s naar de post, maar bleek dat dat pakket alweer op weg was naar Bangkok om terug te sturen naar Korea. Je kan je niet inbeelden hoeveel telefoontjes er deze ochtend werden gepleegd. Behulpzaam zijn ze wel, die Thain! Maar het grappige is dat zij wel overal een drama van maken, want het nieuwsje ging alweer helemaal de school rond en iedereen stond daar plots aan mijn bureau. Uiteindelijk hebben ze het nog in orde gekregen, want het hoofd van de post heeft de retour stop gezet en zodra mijn pakket in Bangkok aankomt zal het weer naar ons worden opgestuurd, hopelijk komt het voor vrijdag aan! Ik denk dat ze hier niet veel meemaken, want dit bleek voor hen een heus avontuur te zijn. Ik ben blij dat ik hen weer wat uitdaging heb bezorgd! Na school bleek het wat koeler te zijn dan anders, dus besloot ik (toen het al donker was) om enkele toertjes rond het huis te lopen. Het deed eens deugd, in dat briesje te zijn. Tijdens mijn laatste rondje kreeg ik wel een rilling. In onze tuin staat er een grote stenen kuip waarin ze zowat alles van afval verbranden. Die kuip is best wel groot zodat daar 2 personen in kunnen. Tijdens mijn laatste rondje zag ik daar plots iemand inzitten, iemand die op dat moment een stuk stof op zijn hoofd en voor zijn mond had (zoals alle boeren hier dragen tegen de zon).Ik keek 5 keer terug, om er zeker van te zijn dat ik niet verkeerd zag. Met een klein hartje ging ik naar binnen en vroeg ik aan mijn gastvrouw om naar buiten te komen. Toen ik eenmaal terug buiten was was daar plots niks te zien. Bangelijk hoor. Ik denk dat ik ook al spoken begin te zien, of zouden ze hier dan toch echt bestaan? Hihi. Met een ongerust geweten ben ik dan toch maar gaan slapen,

dinsdag 28 februari 2012

filmpjes olifantendorp 18 februari

Hier enkele filmpjes die ik met mijn gsm genomen heb tijdens de uitstap naar het olifantendorp in Surin.


Nele wordt aangevallen door een olifant! :)


Olifantjes kunnen ook voetballen.


en goaaaaaalllll :)


en basketballen kunnen ze blijkbaar ook.


dinsdag 28 februari

Vandaag was het een gewone dag, niet echt veel bijgeleerd en niet echt veel nieuws gezien. Deze ochtend echter verschoot ik wel even. Op weg naar de ochtendceremonie voelde Pi Noy even aan mijn achterwerk en vervolgens kneep ze erin. Waarschijnlijk benieuwt hoe dat voelt bij een westerling? Ik denk niet dat je dat moet doen bij een gewone westerling, ik kon er echter wel mee lachen. Rare situaties kom je hier wel tegen hoor, hihi. Bij de eerste 2 klassen (4uur) heb ik lesgegeven over filmgenres, dat vonden ze blijkbaar een toffe les, en zo was ik dus ook weer blij. Tijdens de lunchpauze ben ik samen met Pi Nok gaan eten. Wat ik eigenlijk raar vond, en ook niet snapte was dat toen wij aan het eten waren er andere leerkrachten toekwamen en aan een andere tafel gingen zitten. In onze cultuur zou iedereen toch samen gaan zitten, maar hier is dat blijkbaar niet van toepassing. =en dat is blijkbaar nog bij bepaalde dingen zo, want toen na school nog bij Pi Nok zat en we samen filmpjes aan het overlopen waren kwam er een leerkracht binnen en wou zij direct weer weggaan met het gedacht dat ze ons stoorde. Echt vreemd eigenlijk, want ze stoorde helemaal niet. In de middag had ik Engelse club, daar had ik weer een spel voor voorzien, en we hebben weer veel plezier gehad. Een van mijn leerlingen in de Engelse club heeft een beurs gekregen, zij zal dus onderhouden worden door de organisatie waarmee wij werken, omdat zij relatief goed Engels kan. De directeur heeft daarom ook aan mij gevraagd om zoveel mogelijk met haar te spreken, zodat haar Engels alleen maar verbetert. Na schooltijd vroeg ik aan mijn collega voor het onderwerp van vrijdag, ze verschoot omdat ik dat ‘zo vroeg’ kwam vragen. Ik vroeg haar of ze dat voor mij wou kopiëren, maar zo lui als ze is, kon ze niet even de trap op om dat te kopiëren. Echt verschrikkelijk, en de meerderheid van de leerkrachten zijn zo. Dat is echt iets dat je je als westerling niet kan voorstellen. Hier besef je wel in wat voor een gestresseerde maatschappij wij eigenlijk wel leven! Na het einde van de schooldag sloot ik samen met mijn lieve collega’s het lokaal af. Pi Noy, de grappige van de hoop zegt altijd dat ze mij wil kussen. Waarschijnlijk is dat omdat ik een witte huid heb, en daar zitten er altijd veel aan te voelen en frullen. Dus toen ik door wou gaan hield ze me tegen en gaf ze mij een kus op mijn arm. Ik vraag me af wat ik hier nog allemaal ga meemaken. Vandaag was ik ook wel een beetje triest, en dat gaat heel raar klinken. Maar deze week is de laatste week dat ik hier lesgeef (pas in mei kom ik terug voor les te geven) en ik weet nu al dat ik mijn leerlingen en lieve collega’s zo enorm ga missen. Dat is misschien de eerste keer in mijn leven dat ik op reis ga en het gevoel heb dat ik liever zou blijven waar ik ben. Ik weet dat ik me veel te snel hecht aan mensen, maar zij zijn ook al zo gehecht aan mij. Waarschijnlijk ben ik hen al snel vergeten eens ik eenmaal op vakantie ben. Want, hallo, ik ga naar Koh Phi Phi, wat een paradijs! In de avond ben ik met mijn gastvrouw en haar 2 zussen gaan eten. Op zich niet zo gezellig, omdat zij voortdurend Thais praatten. Maar langs de andere kant super gezellig, omdat we buiten zaten in de warmte, het was al donker en het bliksemde. Het eten deed me denken aan Koreaanse ‘bulgogi’, dus dat kon me ook wel bekoren! Toen we thuiskwamen was het al 8u, en zoals je misschien ondertussen doorhebt, bij de Thaien gebeurt er na 8u vrijwel niks meer. Wanneer je super vroeg moet opstaan en het om 6u al donker is, dan is 8u het moment om je kamer in te gaan en een boek of dergelijke te lezen, en voor mij is dat het perfecte moment om mijn blog te schrijven! En zo ben ik dus weer klaar met mijn verhaal van vandaag! Tot morgen lezertjes.

Maandag 27 februari

Het was een zeer interessante dag vandaag. Vandaag was het de verjaardag van onze school, dus werd er naar gewoonte geen les gegeven in de ochtend, maar was er een ceremonie. Toen ik aankwam op school zat de hele benedenruimte (ik weet niet goed hoe ik die plaats moet omschrijven) vol met leerlingen die vandaag hun proper uniform aanhadden en mooi op rijtjes zaten. Vooraan, op het podium, zaten 6 monniken. Voor het podium, en dus voor de leerlingen stond een lange tafel met 6 bordjes. De leerkrachten kwamen allemaal een voor een naar de grote tafel (zonder schoenen aan) en legden op elk bordje iets. Ik had dat natuurlijk in het begin niet door en legde alles wat ik had op 1 bordje, haha, gelukkig wist mijn collega me dat duidelijk te maken, anders had 1 monnik enorm vee te eten en de rest niks, hihi. De leerlingen offerden ook allemaal, zij verzamelden net voor het podium een hoop eten en drinken. Ik denk dat ik in mijn leven nog nooit zo een berg eten opeen heb zien liggen. Ik hoop dat de monniken daar wel even verder mee kunnen. Dan ging iedereen weer naar zijn plaats en begon de monnik luidop te bidden en iedereen bad mee. Af en toe gingen hun handen naar hun gezicht, maar vraag me niet waarom. Ik bad mee, al ben ik geen boeddhist, ik vind het een vorm van respect tegenover hun cultuur. Ik voelde me wel heel rustig vanbinnen door dat geluid van die monnik, het brengt je in een soort roes, en zeker als je naar 1 punt blijft staren. Foto’s heb ik niet genomen, uit respect voor de godsdienst. Toen de monniken weg waren werd er een tafel klaargezet voor de leerkrachten, ook die tafel stond vol met eten. Vermits ik al gegeten had kon er echt niks meer bij. In de middag moest ik geen lesgeven, dus ben ik samen met Pi Nok en Pi Boom naar Prasat gereden. Pi Boom moest inkopen gaan doen voor de school, printpapier en dergelijke. Daar hebben ze hier blijkbaar allemaal geen koerierdienst voor, dus moeten de leerkrachten daar maar voor zorgen. Al lijkt dat een domme uitstap, ik was toch blij dat ik er eens op uit was. In Prasat heb ik een goede babbel gehad met Pi Nok over de religie die hier speelt. Ons gesprek ging zo diep dat we moeilijkheden hadden om die woorden te vinden in het Engels, want dat zijn woorden die je nooit gebruikt. Ik was verbaasd van de manier waarop zij het christendom zien, zij zien onze Bijbel en ons geloof als een soort fabeltje, of eerder sprookje. Terwijl ze in het Boeddhisme geen regels opleggen maar geloven dat je zelf wel zult aanvoelen wanneer je klaar bent voor iets. Ik vind het een zeer interessant geloof, en ik hoop dat ik er nog meer over zal leren. Ook blijkt het dat je voor ‘meditatie’ zeker een paar maand moet doen vooraleer je dat helemaal onder de knie hebt. Ik vroeg of ik dat hier ergens kon leren, maar helaas wordt dat niet gedaan in de tempel dicht bij ons! Anders had ik dat graag wel eens gedaan. Maandagavond was niet erg interessant, want ik heb de strijk gedaan met mijn ultramodern (niet) strijkijzer!

maandag 27 februari 2012

zondag 26 februari

‘To sweat like a horse’ is hier in Thailand echt wel van toepassing. Badend in een bezweet lichaam werd ik vandaag wakker om 6u, daarna kan je natuurlijk niet meer slapen want je voelt je vuil. Vandaag wou ik eens super, super lui zijn, zoals de echte Thaien dat doen op zondag. En ik moet toegeven, dat deed echt verdomd deugd. In de ochtend heb ik wat gelezen, want daar heb ik de laatste dagen geen tijd meer voor gehad. S ’middags wat ik boven op mijn privébalkon toen mijn gastvrouw haar bij mij kwam installeren. Zo hebben we samen wat op onze computer gewerkt, en eigenlijk vooral veel gebabbeld, maar met enorm veel gebruik van google translate. Wat ben ik blij dat dat ding bestaat! Ik weet niet of ik het al gezegd heb, maar de Thaien zijn heel erg open over hun gevoelens. Zo vertelde mijn gastvrouw dat haar echte vader 10 jaar geleden gestorven is en vertelde ze ook enorm veel over haar ex-man. Zij sprak daarover alsof ze me al jaren kende, en dat verwonderde me wel een beetje. Je kent het allemaal wel, die verhalen over Thailand en de prostitutie. Maar zolang je hier niet hebt gewoond en de situatie niet hebt meegemaakt, mag je daar eigenlijk geen oordeel over vellen. Want je hoort en ziet veel op een school, en zo kom je enorm veel te weten over de thuissituatie van de leerling. De meeste leerlingen hier wonen bij hun grootouders, omdat de ouders in Bangkok moeten gaan werken om toch maar rond te komen. De meisjes moeten dan vaak in Pattaya of een andere buurt als prostituee gaan werken, omdat dat makkelijk verdiend geld is, en omdat ze anders niet rondkomen. Met Pi Nok heb ik daar een heel diep gesprek over gehad een paar dagen geleden. Heel veel van die vrouwtjes die in een gogo bar (bikini club of dergelijke) werken hebben een Thaise man, maar die vrouwen gaan op zoek naar een Westerling die hen kan onderhouden. De Westerse man is blind en ziet een knappe Thaise vrouw en wil met haar trouwen, niet wetende dat die vrouw eigenlijk al getrouwd is. Rare situaties, maar als je echt geen geld hebt is dat een makkelijke uitweg. Een blanke persoon wordt hier echt wel aanzien als een bron van inkomst, en daar moet je echt wel voor oppassen! Rond 5u zijn mijn gastvrouw en ik naar haar zus gereden, maar deze keer niet met de auto, maar op haar scooter! Je weet, ikzelf rijd al sinds mijn 16e met de scooter, maar achterop heb ik zelf nooit gezeten. Het was toch wat schrikken, want die bandjes van die scooters zijn hier zo dun dat je bij elke beweging die scooter onder je voelt waggelen. Scootertjes rijden hier ook geen 50 zoals bij ons, maar eerder tegen de 100. Ook al was het dan wat griezelig, de wind deed echt wel deugd in deze hete dagen! Bij haar zus aangekomen gingen we eerst nog even naar een winkeltje in de straat. Maar, wat jij je bij een winkel voorstelt is helemaal niet hoe een winkel er hier uitziet. Het is een soort stalletje waar alles op de grond staat en ze niet meer dan 20 dingen verkopen. Best grappig hoor, die winkeltjes! Bij mijn gastvrouw haar zus staan enorm veel palmbomen in de tuin, met een massa aan kokosnoten eraan. Zo vriendelijk als ze zijn, haalden ze een grote stok om een paar kokosnoten uit de boom te meppen. De sterke man sloeg met zijn machete het bovenstuk eraf en de inhoud vloeide er mooi uit. Hij gaf me een rietje en ik mocht uit de verse kokosnoot drinken. Ik was eigenlijk verbaasd. De smaak was verre van wat ik me altijd had voorgenomen! Het sap was warm. Mijn gastvrouw en haar zus maakten ondertussen een klein vuurtje in de tuin en legden er een roostertje boven, zij gingen ‘varkensdarmen’ voor me klaarmaken. Uit een klein zakje haalden ze de ingewanden alsof het recht uit een geslacht varken kwam. Je mag er vaak niet te veel bij nadenken, want anders is je eetlust direct verdwenen! Bij de varkensdarmen kreeg ik ook nog een soep met noodles, ‘sep’(spicy) zeiden ze, maar ze verstonden zich er niet aan dat ik spicy kan eten en er geen traan bij laat. Tja, als je Koreaans eten gewoon bent, dan is niks nog spicy! Daarna heb ik met Fork gespeeld en dan was het weeral tijd om in bed te kruipen. Wat vliegen de dagen seg!

zaterdag 25 februari 2012

Zaterdag 25 februari


En het is weer weekend, wat gaat de tijd toch razend snel! Langs de ene kant heb ik het gevoel dat ik hier al jaren woon, en langs de andere kant voelt alles toch nog nieuw aan. Ik hoop dat de tijd een beetje trager gaat, want ik heb het gevoel dat het einde zo veel te vlug gaat komen. Deze ochtend ben ik om 6u opgestaan, ja, je leest het goed, op een zaterdag ben ik om 6u opgestaan, en wel met een interessante reden. Om half 7 is iedereen hier wakker, want dan komen de monniken door de straat met een bokaal. Het is dan de gewoonte dat je naar buiten komt voor je deur, de monniken een offer geeft (rijst en eten) en dan voor hen knielt. Vandaag wou ik dat wel eens zien natuurlijk. Mijn gastvrouw vroeg of ik ook mee wou doen, maar ik zei dat ik deze keer enkel wou kijken omdat ik geen fouten wil doen tegenover een monnik. Daarom heb ik deze keer enkel gekeken en ga ik volgende week ook een offer doen. Ik weet niet of ik het al verteld heb, maar als vrouw mag je echt niet dicht bij een monnik komen en staan. Het is als buitenlander in het begin echt moeilijk om daar altijd op te letten, want in een winkel bijvoorbeeld heb je daar niet altijd oog voor. Wat ik dan weer raar vind, is dat een monnik in een bus wel dicht bij een vrouw zit. Wat is dan de grens, en voor welke situatie geldt dit? Ik ga me daar denk ik toch eens in verdiepen! Deze ochtend had ik afgesproken met Nok, zij zou mij om 9u ophalen want om 11u moest ik in Surin zijn. Maar als je Nok een beetje begint te kennen, dan weet je dat zij nooit op tijd is, en dat had ik al voorzien. Om 10u kwam ze eindelijk aan. Gelukkig had ik dan nog een uurtje om in Surin te geraken, maar plots bracht ze me eerst nog naar het Engels consulaat. Die heer wou mij graag eens ontmoeten en toonde me hoe hij les gaf enzo. Hij was erg fier op zichzelf omdat hij zichzelf Engels heeft geleerd en daar nooit een leerkracht voor heeft gehad. Op zich wel een prestatie, maar ik merkte wel direct dat hij nooit een leerkracht heeft gehad. Zijn werkblaadjes stonden bijvoorbeeld ook vol fouten, en dat is dan het Consulaat! Hij vroeg me of ik het fijn zou vinden om tijdens de zaterdagen van maart de Engelse leerkrachten zou willen bijscholen in Surin. Wow, op zich voelde ik me wel vereerd! Maar ik weet echter niet of het haalbaar is, want de eerste 2 weken ben ik op vakantie en de laatste 2 weken van maart geef ik Engelse kampen, ik zal het dus waarschijnlijk al druk genoeg hebben. We zien dus wel. In Prasat zette Pi Nok me dan uiteindelijk af en kon ik de bus nemen om kwart voor 11, veel te laat natuurlijk! Ik herinnerde me nog dat mijn vorige busrit van Surin naar Prasat maar een half uurtje duurde, maar dat bleek deze keer anders te zijn en daar was een goede reden voor. De bus! Het was eerder een stuk ijzer op wielen dat het bijna begaf onder het gewicht van 20 passagiers. Bij elke bocht trok de bus met heeeel veel moeite op en zo duurde de busrit dus 50minuten. Eenmaal aangekomen in Surin gingen Sam,Nele en ik eerst nog vlug even shoppen. Daar heb ik weer een goedkoop T-shirt, want met al dat zweten hier verwissel ik graag eens van T-shirt! Daarna zijn we gaan eten in de Bowl. Na ons lekker eten, zijn we een aircard gaan kopen. Dat is een soort usb-stick dat je in je laptop steekt en dat je internet geeft. Ik was blij toen ik dat ding gekocht had, want op lange termijn is internet toch iets dat je echt nodig hebt hoor, zeker als het internet op school bijna nooit werkt! We zijn daarna naar ons favoriet cafeetje gegaan om onze reis van volgende week te boeken. We hebben onze vliegtickets gekocht van Ubon (ligt ongeveer 2u hier vandaan) naar Phuket. We vertrekken 3 maart. Op 12 maart zouden we dan van het Zuiden naar Bangkok vliegen, waar we ook 5 daagjes blijven. We kijken er al enorm naar uit om eens wat anders te zien! Om 4u heb ik Sam en Nele afgezet aan de bushalte en ben ik naar de bus terminal gegaan om daar te wachten op Pi Geui. Zij is een leerkracht bij ons op school en moest toevallig in Surin zijn, dus kon ik met haar meerijden naar huis. Zij ging mij komen halen om half 6, maar je raadt het nooit, zij was een half uur te vroeg, wat echt ongewoon is voor een Thai! In het uurtje dat ik op haar heb gewacht, kwamen er weer 2 olifanten voorbij die om eten kwamen bedelen. Best wel grappig hoe je daar na 2 weken niet meer van opkijkt. Een mens past zich toch erg snel aan! Met Pi Geui zijn we eerst nog haar zoon gaan ophalen, die studeert in Surin. Zo heb ik ineens ook de gelegenheid gehad om een ‘studentenkot’ te zien. Jawadde, dan hebben wij echt luxe hoor. Dat ‘krot’ had geen ramen, enkel gaten in de muur, en binnen stond er echt niks. Het deed me eerder denken aan een stal, het had dezelfde sfeer. Gelukkig zijn de mensen hier blij met wat ze hebben, dat doet al enorm veel! Op weg naar huis zijn we de avondmarkt in Prasat gepasseerd, daar hebben we nog vlug even wat fruit gekocht. En ik heb weer een kilo mango’s gekocht, want die zijn hier enorm lekker. Ze kennen me daar al, op dat marktje. Dat vrouwtje dat thaise nagerechten verkoopt kent mijn naam al en zwaaide direct toen ik voorbij kwam. Enorm schattig en lief! Deze keer kocht ik geen ‘sweet potatoes’ want ik heb hier echt geen zin in zoetigheid. Ik heb zelfs geen zin in eten. Om half 7 was ik eindelijk thuis. Ik zat nog even bij mijn beste vriend, Fork (die is echt dol op mij, en ik weet niet waarom). Ineens kwam de overbuurvrouw zomaar binnen, en ze was zo zat. Ze keek me aan en begon een hele uitleg in het Thais, goed wetende dat ik geen Thais versta. Ze begon ook vragen te stellen, maar ik kon daar natuurlijk niet op antwoorden en daarom bleef ze me aanstaren met een dode blik in haar ogen. Griezelig is dat hoor, zo een oud, zwart, verrimpeld, zat vrouwtje. Ik zou er zo direct een griezelfilm mee kunnen opnemen! Gelukkig was ze het na een half uur beu en stak ze de straat over. En zo ben ik dus weer lekker gezellig onder mijn zelfgemaakt hemelbedje gekropen en heb ik mijn nieuw internet (dat toch verdomd traag werkt) uitgetest.

Zaterdag 25 februari

En het is weer weekend, wat gaat de tijd toch razend snel! Langs de ene kant heb ik het gevoel dat ik hier al jaren woon, en langs de andere kant voelt alles toch nog nieuw aan. Ik hoop dat de tijd een beetje trager gaat, want ik heb het gevoel dat het einde zo veel te vlug gaat komen. Deze ochtend ben ik om 6u opgestaan, ja, je leest het goed, op een zaterdag ben ik om 6u opgestaan, en wel met een interessante reden. Om half 7 is iedereen hier wakker, want dan komen de monniken door de straat met een bokaal. Het is dan de gewoonte dat je naar buiten komt voor je deur, de monniken een offer geeft (rijst en eten) en dan voor hen knielt. Vandaag wou ik dat wel eens zien natuurlijk. Mijn gastvrouw vroeg of ik ook mee wou doen, maar ik zei dat ik deze keer enkel wou kijken omdat ik geen fouten wil doen tegenover een monnik. Daarom heb ik deze keer enkel gekeken en ga ik volgende week ook een offer doen. Ik weet niet of ik het al verteld heb, maar als vrouw mag je echt niet dicht bij een monnik komen en staan. Het is als buitenlander in het begin echt moeilijk om daar altijd op te letten, want in een winkel bijvoorbeeld heb je daar niet altijd oog voor. Wat ik dan weer raar vind, is dat een monnik in een bus wel dicht bij een vrouw zit. Wat is dan de grens, en voor welke situatie geldt dit? Ik ga me daar denk ik toch eens in verdiepen! Deze ochtend had ik afgesproken met Nok, zij zou mij om 9u ophalen want om 11u moest ik in Surin zijn. Maar als je Nok een beetje begint te kennen, dan weet je dat zij nooit op tijd is, en dat had ik al voorzien. Om 10u kwam ze eindelijk aan. Gelukkig had ik dan nog een uurtje om in Surin te geraken, maar plots bracht ze me eerst nog naar het Engels consulaat. Die heer wou mij graag eens ontmoeten en toonde me hoe hij les gaf enzo. Hij was erg fier op zichzelf omdat hij zichzelf Engels heeft geleerd en daar nooit een leerkracht voor heeft gehad. Op zich wel een prestatie, maar ik merkte wel direct dat hij nooit een leerkracht heeft gehad. Zijn werkblaadjes stonden bijvoorbeeld ook vol fouten, en dat is dan het Consulaat! Hij vroeg me of ik het fijn zou vinden om tijdens de zaterdagen van maart de Engelse leerkrachten zou willen bijscholen in Surin. Wow, op zich voelde ik me wel vereerd! Maar ik weet echter niet of het haalbaar is, want de eerste 2 weken ben ik op vakantie en de laatste 2 weken van maart geef ik Engelse kampen, ik zal het dus waarschijnlijk al druk genoeg hebben. We zien dus wel. In Prasat zette Pi Nok me dan uiteindelijk af en kon ik de bus nemen om kwart voor 11, veel te laat natuurlijk! Ik herinnerde me nog dat mijn vorige busrit van Surin naar Prasat maar een half uurtje duurde, maar dat bleek deze keer anders te zijn en daar was een goede reden voor. De bus! Het was eerder een stuk ijzer op wielen dat het bijna begaf onder het gewicht van 20 passagiers. Bij elke bocht trok de bus met heeeel veel moeite op en zo duurde de busrit dus 50minuten. Eenmaal aangekomen in Surin gingen Sam,Nele en ik eerst nog vlug even shoppen. Daar heb ik weer een goedkoop T-shirt, want met al dat zweten hier verwissel ik graag eens van T-shirt! Daarna zijn we gaan eten in de Bowl. Na ons lekker eten, zijn we een aircard gaan kopen. Dat is een soort usb-stick dat je in je laptop steekt en dat je internet geeft. Ik was blij toen ik dat ding gekocht had, want op lange termijn is internet toch iets dat je echt nodig hebt hoor, zeker als het internet op school bijna nooit werkt! We zijn daarna naar ons favoriet cafeetje gegaan om onze reis van volgende week te boeken. We hebben onze vliegtickets gekocht van Ubon (ligt ongeveer 2u hier vandaan) naar Phuket. We vertrekken 3 maart. Op 12 maart zouden we dan van het Zuiden naar Bangkok vliegen, waar we ook 5 daagjes blijven. We kijken er al enorm naar uit om eens wat anders te zien! Om 4u heb ik Sam en Nele afgezet aan de bushalte en ben ik naar de bus terminal gegaan om daar te wachten op Pi Geui. Zij is een leerkracht bij ons op school en moest toevallig in Surin zijn, dus kon ik met haar meerijden naar huis. Zij ging mij komen halen om half 6, maar je raadt het nooit, zij was een half uur te vroeg, wat echt ongewoon is voor een Thai! In het uurtje dat ik op haar heb gewacht, kwamen er weer 2 olifanten voorbij die om eten kwamen bedelen. Best wel grappig hoe je daar na 2 weken niet meer van opkijkt. Een mens past zich toch erg snel aan! Met Pi Geui zijn we eerst nog haar zoon gaan ophalen, die studeert in Surin. Zo heb ik ineens ook de gelegenheid gehad om een ‘studentenkot’ te zien. Jawadde, dan hebben wij echt luxe hoor. Dat ‘krot’ had geen ramen, enkel gaten in de muur, en binnen stond er echt niks. Het deed me eerder denken aan een stal, het had dezelfde sfeer. Gelukkig zijn de mensen hier blij met wat ze hebben, dat doet al enorm veel! Op weg naar huis zijn we de avondmarkt in Prasat gepasseerd, daar hebben we nog vlug even wat fruit gekocht. En ik heb weer een kilo mango’s gekocht, want die zijn hier enorm lekker. Ze kennen me daar al, op dat marktje. Dat vrouwtje dat thaise nagerechten verkoopt kent mijn naam al en zwaaide direct toen ik voorbij kwam. Enorm schattig en lief! Deze keer kocht ik geen ‘sweet potatoes’ want ik heb hier echt geen zin in zoetigheid. Ik heb zelfs geen zin in eten. Om half 7 was ik eindelijk thuis. Ik zat nog even bij mijn beste vriend, Fork (die is echt dol op mij, en ik weet niet waarom). Ineens kwam de overbuurvrouw zomaar binnen, en ze was zo zat. Ze keek me aan en begon een hele uitleg in het Thais, goed wetende dat ik geen Thais versta. Ze begon ook vragen te stellen, maar ik kon daar natuurlijk niet op antwoorden en daarom bleef ze me aanstaren met een dode blik in haar ogen. Griezelig is dat hoor, zo een oud, zwart, verrimpeld, zat vrouwtje. Ik zou er zo direct een griezelfilm mee kunnen opnemen! Gelukkig was ze het na een half uur beu en stak ze de straat over. En zo ben ik dus weer lekker gezellig onder mijn zelfgemaakt hemelbedje gekropen en heb ik mijn nieuw internet (dat toch verdomd traag werkt) uitgetest.

vrijdag 24 februari


En het is vrijdag, mijn ‘vrije dag’. Vandaag had ik mezelf voorzien met wat werk en lesvoorbereidingen, zodat ik de lange dag op school zou doorkomen. Tijdens de ochtendceremonie waren de leerkrachten mij aan het plagen. Ik had een rok 2 dagen gedragen en blijkbaar is dat voor Thaise normen vuil. Ik snap hun manier van denken toch niet helemaal hoor, zij zitten in het vuil, zij kuisen praktisch nooit, plekken op je rok mag, maar een propere rok 2 dagen dragen is vuil. Wat ik ook elke ochtend moet horen, is de Thaise dubbelzinnigheid van mijn vrouwelijke collega’s. Vuile woordjes dat leren ze mij graag hoor, hihi. Hoewel ik me vandaag met veel werk had voorzien heb ik toch niet zoveel kunnen doen, en dat door 1 van mijn collega’s, Pi Na (haar bureau is naast het mijne). Zij had het denderend idee dat al haar leerlingen die gebuisd waren voor haar vak, als straf naar mij moesten komen en met mij een conversatie moesten beginnen. Maar als je weet dat bijna alle leerlingen hier op meer dan 20 vakken buizen, dan kan je je wel voorstellen hoe druk ik het had! Pi Na had er echt haar plezier in, en eigenlijk was het wel erg hoor, op een of andere manier is dat een vorm van kleineren, want die leerlingen staan met schaamte bij mij. En Pi Na maar lachen! Langs de andere kant was het dan weer een goede oefening voor hen, en ook voor de leerkrachten, omdat alle leerkrachten meeluisterden en er ook hun plezier in hadden. Telkens ik een zin verbeterde, dan herhaalden de leerkrachten de juiste zin en zo leren ze ook weer wat bij natuurlijk. Grappige situaties hier hoor, maar best wel fijn. Tijdens het laatste lesuur hadden de leerlingen hier geen les, dat is omdat het vandaag ‘scouts dag’ is. Ik weet niet precies wat het inhoudt, maar alle leerlingen en leerkrachten dragen dan een scoutsuniform en moeten dan volgens de normen van de scouts groeten en zingen. Zo zie je maar weer, veel les hebben die leerlingen hier niet hoor. Wat ik wel moet zeggen is dat de leerlingen hier geen woensdagnamiddag vrij hebben, dat wordt gecompenseerd door af en toe een vrij uurtje dat zij op school vrij hebben. En daarom heb je op school altijd overal leerlingen lopen, best wel raar in het begin! In de avond ging ik naar een echt Thais feestje. Ik was uitgenodigd door Melissa, het Amerikaans meisje dat ik vorige week had leren kennen en dat 2 dorpjes verderop woont. Zij vertrekt maandag, na 2 jaar, weer naar de States en had dus vandaag haar afscheidsparty. Ik wist echt niet wat te verwachten, maar was wel heel benieuwd. Toen we (Nok,ik en Boom) aankwamen stond de tuin van die mensen vol met tafeltjes, zalig toch, in de open lucht! Aan elke tafel zaten Thaien en op elke tafel stond er massa’s eten en drinken (geen alcohol, want dat drinken ze blijkbaar niet bij mensen die ze niet kennen). Het was wat onwennig, want we kenden er eigenlijk niemand. Ik was niet de enigste ‘farang’ op de party, er waren nog 2 anderen waarmee ik een korte babbel heb gedaan, zij waren ook beiden van de States. Melissa stond op het podium en deed in het Thais haar speech. Waaw, zij kan al een aardig woordje Thais. Had ik ook maar de kans om hier 2 jaar te blijven, dan zou ik de taal waarschijnlijk ook wel onder de knie krijgen. Dan kwamen er 5 Thaien verkleed ik kleurrijke kostuums op het podium. Zij deden natuurlijk een Thaise dans. Het was best mooi om te zien, omdat het mijn 1e keer was dat ik zoiets meemaakte. Maar na 5 minuten heb je zo een dans ook wel echt gezien hoor, want het enigste wat er eigenlijk gebeurt is een beetje gedraai met de handen. Na de speechen begon de …. KARAOKE! Ja, ook in Thailand zijn ze daar allemaal zot van, met 1 uitzondering, Miss Nok. Valt of niet, zij gaan met volle moed het podium op en zingen uit volle borst een lied. Vanavond heb ik zowel Thaise liedjes gehoord, als liedjes in Khmer(een dialect van hier), Laos en Cambodjaans. Dat heb ik trouwens nog niet vermeld, maar ze kunnen hier bijna allemaal een paar talen: Thais, Cambodjaans, Laos en dan het dialect Khmer. Al hoor ik het verschil niet, het klinkt allemaal hetzelfde voor mij. Wat er ook bij de Thaise cultuur gebeurt, wanneer er iemand op een podium een lied zingt (karaoke), dan komen de anderen met een bloem af en geven die aan de zanger/zangeres. Wanneer de bloemen dan op zijn, geven zij gewoon geld. Best wel grappig om te zien, want zo lijkt het alsof iemand een hoop aanbidders heeft, hihi. Om half 10 begonnen de gastvrouwen alles op te ruimen en was de party echt wel gedaan. Zo zijn wij dus ook naar huis gegaan. Eenmaal thuis aangekomen, zat er een vies, zwart beest in mijn kamer. Ik weet niet waarom, maar bij dit beest had ik een slecht gevoel. Ik vroeg dus aan mijn gastvrouw of ze mij kon helpen om dat beest uit mijn kamer te verjagen. Haar gezicht sprak boekdelen toen ze dat beest zag, ‘nicht good’ zei ze in haar gebrekkig gemixt Duits-Engels. Blijkbaar maakt dat beestje overal gaatjes in, dus kan je zo een beest best buiten krijgen. Met veel gespring en gelach heeft ze het beest met haar grappige borstel uiteindelijk geplet. Daarom besloot ik om toch maar mijn muggennet te gaan gebruiken. En eigenlijk was dat best gezellig, een soort hemelbed! En zo ben ik dus na een toffe dag gaan slapen.

donderdag 23 februari

Met een dikke 37° was het vandaag een dag vol zweet en vol gepuf! Het is niet zo gemakkelijk om in dergelijk weer les te geven, want de leerlingen worden dan echt tam en zouden veel liever een beetje gaan zwemmen. Je zou voor minder! In de ochtend heb ik 4u les gegeven in het 6e. Ik vond het fijn eens bij hen te staan, omdat hun Engels toch een beetje beter is. Al is dat nog niet denderend te noemen, want zinnen kunnen zij nog altijd niet vormen. Ik had besloten met hen ‘the gerund’ te doen, omdat ik dikwijls hoor dat zij altijd iets zeggen in de aard van ‘I like swim’. Ik heb hen dus via flashcards laten zeggen: ‘I like swimming’ ‘I like dancing’… Ik was echt blij, want ze leken het echt te begrijpen en toen ik s ’avonds nog even met een leerling praatte, gebruikte hij de constructie juist. Missie geslaagd! In de namiddag gaf ik nog 1u in het 1e jaar, maar de leerkracht moest weer naar een vergadering dus stond ik er alleen voor. Nooit meer doe ik dat, alleen voor de klas staan in een 1e jaar. Zij verstaan nog geen basiswoordjes zoals ‘shop’, dus kun je in 1u echt NIKS doen, en dat is wel een schande. Je doet er een half uur over om ze 1 zin te doen begrijpen. Na die les voel je je natuurlijk wel even aangeslagen, want je vraagt je dan even af wat je daar eigenlijk doet. Maar ik heb me er direct overheen gezet, want dat is maar 1u van de zovele en de blootstelling aan een buitenlander is op zich al een goede zaak. Vermits de leerkrachten een meeting hadden, had ik deze ochtend mijn fiets meegebracht met de pick-up. Vol moed vertrok ik na de avondceremonie naar huis, dat zich op een 5,5 kilometer van school bevindt. Ik kan je zeggen, 5,5 kilometer op een mini-fietsje gemaakt voor Aziaten is echt geen lachertje. En dan heb ik het nog niet over het drukkend weer en de zandwegen! Ik was echt afgemat toen ik thuis aankwam, maar ik voelde me wel goed! Af en toe heb je wel wat nood aan beweging, want de Thaien doen alles met de auto en af en toe voel je je wel wat opgesloten. Na mijn fietstocht nam ik een zalige douche, maar na 5minuutjes was ik alweer helemaal bezweet. Ik hoop dat mijn lichaam zich snel aanpast aan het Thais klimaat. S ’avonds heb ik niet zo denderend veel gedaan. Wat ik moet toegeven, als je hier thuiskomt is het donker, en dan doe je echt niet veel meer, want ze gaan hier slapen rond 9u, half 10. Eenmaal je eindelijk gegeten hebt is het bijna bedtijd, dus meestal lees ik nog een beetje in mijn bed.

woensdag 22 februari 2012

woensdag 22 februari

Het was een dag met nieuwe ervaringen. Tijdens de ochtendceremonie is het altijd hetzelfde, de leerlingen luisteren eerst naar een of andere toespraak van de directeur en/of leerkracht. Daarna zeggen ze het volkslied terwijl 2 leerlingen de vlag van Thailand hijsen. Daarna draaien ze naar de zon en bidden ze, wat gevolgd wordt door een groet aan de leerkrachten, die allemaal vooraan op een rijtje moeten gaan staan. Er zijn altijd studenten die tussendoor zitten te babbelen, enkele leerkrachten lopen dan tussen de rijen door met een stok zodat de leerlingen schrik krijgen en geen woord zeggen. Vandaag heb ik voor de eerste keer gezien hoe een leerkracht met haar stok op de schouder van een jongen sloeg. Ik schrok wel even, en het was nogal pijnlijk om te zien. Maar als dat de praktijken hier zijn, dan ben ik niet degene die daar wat aan kan doen. Tijdens de eerste 2u had ik een 1ste jaartje, ze noemen dat hier Mateum 1. Ik vroeg hen om op een blaadje papier hun ‘name’ en ‘nickname’ op te schrijven, ik had dan ook ‘name’ en ‘nickname’ op het bord geschreven. Je kan niet geloven hoe lang ze erover hebben gedaan om dat allemaal fatsoenlijk op hun blad te krijgen. Na een half uur had ik dan uiteindelijk van iedereen het blaadje gekregen, de helft van de klas had dan nog ‘namenick’ opgeschreven, ik had het nochtans wel mooi op het bord geschreven. Het was een zeer vermoeiende les, omdat ik weer uitzonderlijk traaaaaag moest spreken, alles tienduizend keer moest herhalen en goed moest nadenken over welke simpele woordjes ik zou gebruiken in mijn zinnen. De 2u daarna gaf ik les aan Mateum 1/3. De klassen worden hier anders ingedeeld dan bij ons. Aan het begin van het schooljaar moeten zij een test doen en aan de hand van die score worden zij ingedeeld in groepen. De slimmekes zitten samen in …/3 en de minst slimmen zitten samen in …/1. De anderen zitten in …/2. Zo heb je dus klassen Mateum 1(leerjaar)/1(niveau), 1/2 en 1/3. Het niveau tussen deze klassen is enorm, en dat voel je vooral als je de eerste 2u les gaf in Mateum 1/2 en daarna 2u les geeft in Mateum 1/3. Tijdens de middagpauze ben ik gaan eten met Pi Nok (waarmee ik samen les geef, mijn gastvrouw Pi Boom, Pi Noj en Pi Na. Tijdens het eten zaten er 2 puppy’s rond ons. Een van hen zat voortdurend te janken, en ik zag direct dat hij last had van zijn maagje. Ik zag dit omdat hij net hetzelfde deed als wat mijn hondje doet wanneer hij last heeft van zijn maag of darmen. Plots kwam de mevrouw van het eetstalletje af en sloeg ‘baf’ met haar stok op de puppy. Ik kon mijn ogen niet geloven. Het puppytje begon nog harder te janken en probeerde weg te komen, maar de vrouw liep erachter en sloeg nog wel een paar keer hard door. Ik vroeg aan mijn collega’s waarom die vrouw op dat arme hondje sloeg met zo een harde stok. Het antwoord was dat dat niet hygiënisch is wanneer de klanten aan het eten zijn. Haha, doe me niet lachen, niet hygiënisch? En wat zijn al die vliegen, insecten en al de rest van viezigheid op ons eten dan, is dat dan wel hygiënisch? Het was wel zielig hoor, want ik hoorde het hondje vanop afstand nog steeds janken. Dat moet pijn doen, zo geslagen worden door zo een stok! En toch laat ik het niet aan mijn hart komen, want veel kan je daar niet aan doen. Vergeten en doorgaan is vaak de oplossing! S ’avonds heb ik nog wat op mijn privébalkon gezeten, het was enorm interessant te zien wat er allemaal voorbij je huis passeert. Het grappigste was toch toen mijn gastvrouw een eindje ging fietsen en ze haar hond gewoon achteraan zette. Even ter verduidelijking, de fietsen hebben hier achteraan een zitje (geen rek zoals bij ons), omdat iedereen hier met 2 op een fiets zit/rijdt. Mijn gastvrouw zette dus haar hondje op dat zitje achteraan en ging wat fietsen, maar dat hondje stond echt te wiebelen, want dat zitje is niet groot genoeg voor 4 pootjes. Bij elk manoeuvre dat zij uitvoerde, bengelde de hond bijna van de fiets. Ik wou dat ik op tijd mijn fototoestel had kunnen nemen, want zoiets is pure humor en dat zie je niet elke dag! Toen ik eindelijk ging gaan slapen, zat er een gekko op mijn muur. Ik begin het, denk ik, al gewoon te worden dat er voortdurend beestjes in mijn kamer zitten, want ik had al niet meer de noodzaak hem weg te krijgen. En zo zit hij dus nog altijd op mijn muur!

zaterdag 18 februari

Vandaag is het weeral weekend, juij! Ik keek er enorm naar uit, omdat ik had afgesproken met Sam en Nele in Surin City, en ik dus eindelijk eens iets anders ging zien dan school en thuis. Vandaag werd mijn geduld echter enoooorm op de proef gesteld. Ik had afgesproken met Pi Nok om half 9 bij ons thuis, zij ging met ons meegaan en dan kon ik ineens met haar meerijden tot in Surin. Om 8u, echter, belt ze mij dat het een half uurtje later ging worden, dat ze dus om 9u bij ons ging zijn. Ik was al helemaal klaar, dus zat ik beneden op haar te wachten. Gelukkig kon ik wat met het babytje spelen, want Pi Nok was pas bij ons om 10 voor 10. Dat is bijna een uur en half later dan afgesproken. Ja, stipt zijn de Thaien toch niet hoor, en dat is iets waar je enorm aan moet wennen. Samen en Nele stonden al op mij te wachten, dus hoopte ik dat Pi Nok een beetje op haar gaspedaal zou duwen. Maar tevergeefs, tegen 50 per uur reden we op de grote baan. Toen hoorde ik dat we nog een vriendin van haar gingen ophalen, die ging ons blijkbaar vandaag ook nog vergezellen. Dat was dan weer een omweg dat we moesten maken, en weer zoveel meer tijd dat Sam en Nele zouden moeten wachten. Ik begon het stilletjesaan op mijn heupen te krijgen. Moest er nu niemand op ons wachten, dan zou ik dat zo erg niet vinden, maar als je weet dat er iemand wacht, dan haast je je toch een beetje? Toen we eindelijk aankwamen aan Majestic Hotel, was ik overdonderd. We (Sam,Nele en ik) gingen daar de nacht spenderen, maar ik had niet zo een groot hotel verwacht in Surin. Toen ik de kamer zag was ik echt in mijn nopjes, pure luxe! Daarna zijn we direct vertrokken, Pi Nok heeft ons eerst naar ‘the silk village’ gebracht. Bizar eigenlijk, een twintigtal winkeltjes die allemaal hetzelfde verkopen, hoe kunnen zij overleven? De Thaien hier zijn enorm fier op hun zijde, vraag me niet waarom. Er was ergens in een winkeltje ook net een man zijde aan het maken, het was best interessant om dat eens te zien. Daarna zijn we dan eindelijk naar het olifantendorpje gegaan. Dat was echt enorm plezierig! Eerst zie je gewoon huizen en aan de palen van die huizen zijn olifanten vastgebonden. Ze houden hier olifanten als huisdier, zoals wij een hond als huisdier hebben. Er waren ook een paar babyolifantjes, dat was echt enorm schattig om te zien. Je kan je dat echt niet voorstellen dat er mensen zijn die olifanten als huisdier hebben, toch? Om 2u begon er een show, die wouden we natuurlijk zien. Tijdens deze show deden de olifanten allerlei kunstjes. Ze dansten, waarbij er zelfs olifanten waren die met hun achterwerk ‘shaketen’. Ze speelden basketbal, ze speelden voetbal. Er was er zelfs eentje die een schilderij maakte. Echt niet te geloven! Bij de laatste act werd het pas enorm interessant, ze vroegen een vrijwilliger en Nele stelde zich kandidaat. Zij moest op de grond gaan liggen en de olifant duwde op haar kont met zijn slurf. Dat was echt lachwekkend. Bij de 2de act, stelde ik mij kandidaat, maar die act was helaas veel schrikwekkender dan de eerste. Bij die act moest ik op de grond gaan liggen en kwam er een klein olifantje naar me toe. Die moest dan over mij heen stappen. Griezelig hoor, wanneer je zo een grote harige poot ziet afkomen. 1 verkeerde stap kan echt pijnlijk zijn! Helaas was dat nog niet het einde, ineens hoorde ik wat griezelige muziek en zag ik daar een kolossale olifant aankomen. Jeetje, moet dat beest ook over me heen? Ik bid niet veel, maar op dat moment deed ik toch even vlug een schietgebedje. Met zijn loodzware voorpoot duwde hij op mijn achterwerk. Jakkes, wat een lange haren heeft dat beest! Dan stapte hij met zijn dikke lichaam over mij. Ik heb het overleefd, gelukkig maar! Ik hoop nu maar dat er mooie foto’s van zijn, want dat zal ik geen tweede keer doen hoor! Om 5u waren we terug in ons hotel en hebben we even snel een douche genomen, want om 6u stond Pi Nok ons weer op te wachten. Ze nam ons mee naar een buffetrestaurant in Surin. Beeld je in, je komt toe in een hut dat je doet denken aan Hawaii. Alles is in de open lucht. 2 vrouwtjes staan live te zingen (of eerder te joelen, want van zingen was niet echt sprake). Tafels vol met eten en je mag zoveel eten als je wilt. Er was ook ijs, en ik was dolblij, want na een week en half kon ik eindelijk nog eens iets zoets eten! Daarna zijn we naar de nachtmarkt geweest in Surin, daar hingen natuurlijk weer super schattige kledij, je weet wel, dat soort kledij waar ik zo zot op ben. Ik heb enkel een handtas gekocht, want dat had ik niet meegenomen naar Thailand. Na de markt zijn Sam, Nele en ik iets gaan drinken in de uitgangsbuurt. We vonden daar een reggae bar met een super coole tafel. De tafel was eigenlijk een badkuip met daarin planten, lichtjes en vissen, daar bovenop lag een doorzichtige plaat. Je zet je drinken dus eigenlijk boven de visjes, maar het was interessant om te zien! Sam bestelde een whisky en Nele en ik een ‘sky’, iets Thais. Toen de barman afkwam met een hele fles whisky lagen we in een breuk, want dat was niet echt wat we hadden verwacht, toch zeker niet voor die prijs! Sky was echt wel lekker, het deed me een beetje denken aan sangria, maar dan met bubbels. Op een gegeven moment voel ik iets aan mijn arm, ik draai mijn hoofd en ik spring bijna recht van het verschieten. Er stond doodleuk een olifant naast me, eentje die honger had. Dat kom je toch ook niet overal tegen hoor, een olifant op café, het is eens wat anders. Wat we ook vandaag voor de eerste keer gezien hebben was een go-go bar. Voor degenen die dat niet kennen, zegt de naam misschien genoeg ‘bikini bar’. Het is hier ook helemaal niet verstopt ofzo, in tegendeel, met grote uithangborden met foto’s van vrouwen in bikini wordt de oprit van de go-go bar versierd. Grote lampen verlichten de uithangborden, zodat je er zeker niet naast kan kijken. Het valt je ook direct op hoeveel ‘farangs’ (buitenlandse mannen) er hier in de buurt rondlopen, dat is toch geen toeval! Met al deze nieuwe ervaringen zijn we om 12u lekker gaan slapen.

21 februari

Ik heb een zeer vermoeiende dag achter de rug. In de ochtend heb ik weer iets nieuws gezien tijdens de ochtendceremonie. Blijkbaar zijn ze hier heel strict op het correct dragen van het uniform, want toen 2 leerlingen hun veters niet proper hadden gebonden kregen ze een tik van de stok op hun voeten. Ik weet niet of het pijnlijk was, maar een leuk zicht was het zeker niet! Tijdens de toespraak van de directeur hebben we even moeten lachen, er was vandaag een leerling naar school gekomen met maar 1 schoen aan, zij had het excuus dat haar hond haar andere schoen had opgegeten. Dit excuus zou in België helemaal niet pakken, maar hier lopen er zoveel honden over straat, dus weet je ook dat dit excuus hier echt wel mogelijk is. De eerste 4u heb ik moeten lesgeven, het waren 4 vermoeiende uren, omdat ik heel veel interactie had voorzien. Ik wil de leerlingen zoveel mogelijk de kans geven om Engels te spreken, maar dat is natuurlijk ten koste van de leerkracht, want die moet dan heel alert blijven en alles horen, daarom dat je na 4u echt wel bekaf bent (en zeker bij dit niveau). In de namiddag had ik een uurtje vrij, dus zat ik weer bij mijn vaste ploeg. Pi Na heeft me vandaag geleerd hoe je een ananas moest snijden. Ik had dit in België nooit zo gedaan. Best wel interessant hoor, iets leren van iemand die geen Engels kan. En toch is het ons gelukt! Ook deze keer hebben we allemaal enorm veel gelachen, ik geef je 2 voorbeeldjes. Tijdens het weekend was ik naar de olifantenshow geweest, Pi Noj wou me vragen of ik bang was van de olifanten, maar door haar gebrekkig Engels werd alles uit de context gehaald. Zij zei tegen mij ‘you scary elephant’. Ik kon me niet houden van het lachen, dat is natuurlijk de eerste keer dat ik te horen kreeg dat ik een olifant ben. De hele dag deed dat verhaal de ronde, en elke keer vloeiden er weer traantjes tijdens de lachbuien. Dan hebben we nog eens goed gelachen met mijn Thais. Ik had de dag voordien de cijfers geleerd in het Thais, dus vroegen ze vandaag of ik die eens luidop kon voorzeggen. Nummer 7 is ‘jet’. Maar vermits ik zoveel bezig ben met Engels, sprak ik het uit als ‘jet’ zoals in ‘jet stream’. Iedereen begon luidkeels te lachen, en ik kon echt niet volgen. Blijkbaar was de juiste uitspraak ‘yet’, want als je ‘jet’ zegt dan bedoelt dat ‘seks hebben’. We lagen natuurlijk weer krom van het lachen. Talen zijn toch een grappig iets, en ik ben blij dat we er zoveel mee kunnen lachen. In de namiddag heb ik dan nog ‘The English Club’ geleid, dat is voor leerlingen die graag Engels doen en na de les er nog wat mee willen doen. Een club kan je het niet zozeer noemen, want het bestaat slechts uit 3 leden, haha! Ik hoop dat er na vandaag meer leerlingen zullen bijkomen. Ik wist dat de meeste leerlingen in de vorige les nieuwe woordjes hadden geleerd over ‘the supermarket’, daarom had ik een spel voorzien waarbij ze die woorden voortdurend moesten gebruiken. Na het einde zeiden de leerlingen mij dat ze zooooo blij waren en dat het super tof was. Het zijn toch allemaal zo toffe leerlingen hier. Eenmaal thuis, had ik eens zin om wat te fietsen, ik heb dus een klein fietstochtje gemaakt. Niet heel ver hoor, want het enigste dat je hier vindt is een straat van kilometers, kilometers lang, met aan de zijkant enkel maar dorre weides. Dat wordt na een tijdje wel afgezaagd, dus keerde ik al snel weer om en was ik na 45minuutjes toch weer thuis. Daarna heb ik de strijk gedaan. Jesus, ik heb nog nooit de strijk gedaan met een strijkijzer zoals hier! Loodzwaar was dat ding, na 1 t-shirt had ik echt al last aan mijn arm. Het toestel deed me echt denken aan de jaren stillekes, met onderaan nog zo een groot stuk ijzer eraan. Ik was blij toen mijn strijk gedaan was! Hihi. Daarna ben ik maar weer gewoon in mijn bedje gekropen, want ik was weer enorm uitgeput!

20 februari

Vandaag was een zeer vermoeiende dag. Zoals je misschien al weet, mijn gastvrouw heeft een kindje van 7 maanden oud. Hij is een beetje ziek, dus begon hij om 5u in de ochtend luidkeels te wenen. Ik word altijd van het minste geluid wakker, dus was ik ook deze keer opslag gewekt. Daarna geraakte ik helaas niet meer in slaap, en daarom was ik vandaag al een beetje moe. Deze ochtend, toen we naar school reden, heb ik weer iets nieuws opgemerkt in de thaise schoolcultuur. Vandaag reden we met de pick-up, onderweg wandelden er leerlingen naar school, mijn gastvrouw vertraagde en de leerlingen sprongen gewoon, hup, de pick-up op. Zo zijn we onderweg 6 keer gestopt voor leerlingen. ‘Taxi Boom’ noemde ik haar, maar ik vind het wel heel lief dat ze zoiets doet. Blijkbaar zijn de leerlingen dat zo gewoon, want zij sprongen er aan school weer doodgewoon uit, terwijl de pick-up nog aan het rijden was. Deze ochtend was het maar 17°, ja, MAAR 17°. Ik kreeg kippenvel, kan je dat nu geloven? Na 2 weken kan ik zeggen dat ik al op het thaise klimaat ben ingesteld. Tijdens de ochtendceremonie, dat eigenlijk het babbelrondje is voor de leerkrachten, waren alle vrouwelijke leerkrachten enorm jaloers op mijn schoenen, die ik tijdens het weekend op de kop had kunnen tikken voor maar 300 baht (7,5euro). Ik moet zeggen, voor in zo een arm gebied te zitten, zijn de vrouwtjes hier toch shopaholics hoor. Ze vergelijken altijd direct alles, en zien het onmiddellijk wanneer je iets nieuws draagt. Maar, girls will be girls, right? Hoewel, girls… Ik mag het misschien niet zeggen, maar hoe meer ik mijn collega Pi Lin leer kennen, hoe meer ik begin te twijfelen of het wel een echte vrouw is. Je weet, in Thailand weet je nooit, en dat zit zo in je achterhoofd dat je bij elke vrouw begint na te denken: is het een echte of een omgebouwde? Vandaag heb ik eerst 2u in het 2de gegeven, samen met Pi Lin. Ook deze les was zij weer zo tam als een os, dus heb ik bijna de hele les alleen gegeven (en voorbereid). Vermits dat niet de bedoeling is van dit project, heb ik tegen het einde van de les gewoon de papieren in haar hand gestopt, dan moest ze wel verder gaan. En voila, dat was dan weer opgelost. Hoewel ik zeer graag alles alleen zou doen, we mogen dit niet van de organisatie waarmee we werken. De 2u daarna heb ik les gegeven aan een 4e jaar. Dat was een zeer toffe les. In het begin moest ik mezelf weer voorstellen, want in deze klas had ik nog niet les gegeven. Ik deed dat weer op mijn eigen manier, door er vragen bij te stellen. Ik vroeg op een gegeven moment ‘Do you have a girl- or boyfriend?’ Waarop de meesten natuurlijk ‘neen’ antwoordden. Dan kwam ik bij een jongen, waarvan ik zeker was dat hij homo is. Hij antwoorde ‘no, I don’t have a girlfriend’. En de hele klas lag strijk. Ik vroeg wat er was, en dan antwoordde Pi Nok ‘He’ll never have a girlfriend’. De hele klas lag nog eens een tweede keer strijk. Ik zei dan tegen hem dat hij gerust mag zeggen dat hij geen boyfriend heeft. Hij antwoordde dan ‘I don’t have a girl- or boyfriend’. De klas lag weer in een breuk. Ik vind het enorm fijn zo les te geven, omdat de leerlingen ook enorm open staan voor grapjes en zij met heel veel kunnen lachen. Ik vind humor en lachen in de klas namelijk een heel prettig iets. Daarna had ik een korte presentatie gehouden over mezelf met een tijdlijn en foto’s van baby Sally. Dat vonden ze super tof. De les ging over ‘the past tense’, dat had ik verwerkt in mijn tijdlijn en verhaal zodat ze al in contact kwamen met die tijd. De tijd vloog zo snel, dat niemand het door had dat het eigenlijk al tijd was. S’middags zijn we weer ergens gaan eten op de eindeloze weg. Wat een gezellig iets, we aten echt in een hutje dat gemaakt was voor 2 personen. Best wel romantisch hoor! Daar heb ik eens een nieuw drankje geprobeerd, eentje dat gemaakt was van de schil van kokosnoot. Maar jeetje, probeer het nooit, want na 1 slok had ik al braakneigingen. Neen, dat was niet echt iets voor mij. S’middags heb ik nog 2u les gegeven in een andere klas in het 2e. Daar was hun leerkracht WEER niet aanwezig, dus stond ik deze keer alleen voor de klas. Dat vind ik eerlijk gezegd niet fijn, want de leerlingen hebben het vaak heel moeilijk om je te verstaan, en zij zitten je dan vaak allemaal aan te staren. Het was dus weer een intensieve les met veel lichaamstaal en veel gebaren, maar na veeeeeel oefenen hadden ze de woordjes echt onder de knie en dat gaf me enorm veel voldoening. Na de lessen zijn we naar de markt in Prasat gegaan, met ‘ we ‘bedoel ik mijn gastvrouw, nog een leerkracht, en mijn collega Pi Nok. Daar kochten we een verse smoothie. Best wel grappig, een vrouwtje die daar met een tafeltje staat met een blender daarop, en 4 potjes met in elk potje een ander soort fruit. Je moet dan kiezen tussen die 4 potjes en het potje dat je kiest smijt ze dan in de blender. En voila, daar heb je je verse smoothie voor een halve euro (halve liter smoothie). Ik moet zeggen, die smoothie smaakte, want waar ik woon hebben wij helemaal geen winkeltjes. Ik kan dus ook nooit eens iets zoets drinken. Erg he, als je bedenkt dat je telkens een half uur moet rijden om toch maar een winkel tegen te komen? Ik zou het niet kunnen! Op dat marktje heb ik enorm veel fruit gekocht, al weet ik niet wat de namen van al die exotische vruchten zijn. Fruit is hier mijn ‘snoep’ vermits ik niks anders kan kopen. De Thaien eten ook enorm veel fruit, misschien 4 keer zoveel als ik, daarom zeggen ze voortdurend dat ik weinig eet. Maar zoals je wel weet, wanneer het zomer is in ons landje, dan hebben de Europeanen minder honger. Dat vertel ik hier ook dikwijls, en dat vinden ze raar. Er zijn zoveel dingen dat ze hier raar vinden, een serre bijvoorbeeld. Ik vertelde vandaag dat wij serres bouwen om groeten en fruit te kweken, ze lachten spontaan met het idee dat je een ‘huis’ bouwt om fruit te doen groeien, vermits alles hier in het wild groeit. Ik denk dat ze nog zouden verschieten, als ze ons landje binnen stappen en alles zullen zien dat zoveel anders is dan hun vertrouwde omgeving. Ik hoop alvast dat er ooit eentje mij zal komen bezoeken in België!

17 februari

Vandaag was eigenlijk mijn vrije dag, maar zoals dat een vrije dag is in België, is dat geen vrije dag in Thailand. De bedoeling is dat ik dan wel aanwezig ben op onze school. Vorige nacht heb ik bijzonder weinig geslapen, door het eten gisteren had ik verdomd veel krampen in mijn maag gekregen, weeral. Ook toen ik wakker werd voelde ik me nog steeds verdwaasd. Het rare is dat die krampen enkel een uur na mijn eten opkomen en na een tijd weer weggaan. Ik vraag me af wat ik verkeerd heb gegeten om dit te doen ontstaan. Ik blijf echter positief, het zal wel overgaan! Op school wist iedereen blijkbaar dat ik maagpijn had, want iedereen kwam deze ochtend vragen of ik me al beter voelde. Hoe lief, ze zijn allemaal zo begaan! Dat heb je natuurlijk op een kleine school, iedereen kent iedereen en een nieuwsje doet direct en snel de ronde. Vermits vandaag mijn lesvrije dag was, heb ik dan op school enkele lesvoorbereidingen gemaakt voor maandag, alle ja, dat was toch het plan. Maar toen ik vroeg aan Pi Lin wat we maandag gingen geven, moest ik een hele dag wachten op een antwoord. Pas om 5u in de avond wist ze een antwoord te geven. Het zijn toch speciallekes hoor, mijn collega’s. Zo noemt Pi Lin zich bijvoorbeeld altijd ‘Miss World’, de hele dag door. Soms denk ik dat dat het enigste woordje Engels is dat ze kent  Tijdens de middagpauze ben ik gaan eten met Nok en Pi huppelepup (weer zo een thaise naam die ik niet kan onthouden). Wat ik leuk vind aan dat gaan eten, is dat je gewoon in een hutje buiten eet. Een stadsmens moet daar niks gaan zoeken, maar als niet kijkt naar de vuiligheid en de vliegen op je eten, dan is dat echt wel gezellig hoor. Er is niks beter dan in het warme weer, in een hutje, met toffe mensen te eten! Smiddags had een van mijn collega’s ook vrij, Pi Noj. Zij zit in de leraarskamer achter mij en is echt een grappig vrouwtje. Zij kan geen Engels, maar toch wil ze steeds met mij communiceren, dus probeert ze met handen en voeten uit te leggen wat ze bedoelt. Vandaag heb ik haar ‘google translate’ getoond, en hoe dat de zin ook luidop zegt. Dat kennen ze hier blijkbaar nog niet. Je zult het nooit geloven, maar Pi Noj was helemaal in de ban van google translate. 2u lang heeft ze met mij gecommuniceerd via google translate. Soms klopte het echt wel niet, en dan lagen we natuurlijk weer plat van het lachen. Ik geef een voorbeeldje, zij wou zeggen dat ze graag wat zou slapen, zei google translate ineens tegen mij ‘I want to sleep with you’. Ja, zoiets hoor je natuurlijk niet alle dagen, hihi. Dat nieuwsje van ‘google translate’ verspreidde zich zo snel dat ook de leerlingen ervan in de ban raakten. Ineens stonden ze daar allemaal aan mijn bureau (ik heb hier mijn eigen bureautje) en lieten ze hun computer vertalen. Haha, wat heb ik toch aangericht! Wat er dan wel weer positief aan was, is dat de leerlingen dan wel het vertaalde herhalen, en zo leren ze toch weer iets nieuws bij. Zo kwamen ze vandaag met de vraag of ze mijn facebook mochten hebben, ze snuffelden direct door mijn foto’s op zoek naar een eventuele ‘boyfriend’. Maar het zijn echt goede leerlingen, ze willen nu plots allemaal dat ik hen les geef. Hoezeer ik dit ook zou willen, het zou niet haalbaar zijn. Tijdens de avond was er een personeelsvergadering. Ik was natuurlijk wel eens benieuwd naar het verloop van zo een vergadering in Thailand. In België is dat allemaal heel erg officieel, met zelfs een speech van de directeur erbij. Maar zoals je weet, hier is bijna niks zoals dat bij ons verloopt. Ik kwam binnen en moest mezelf weer voorstellen, ik vond het raar, want ik werk nu al een week hier op school. Daarna werd er in het Thais gebroebeld. Wat me opviel was dat bijna geen enkele leerkracht echt luisterde naar de monoloog van de onderdirectrice. De een zat op zn laptop bezig, de ander was wat aan het tekenen, de anderen babbelden er maar op los. Wow, hoe moet die directrice zich voelen! Wat me ook opviel is dat de helft te laat is, af en toe gaat er eens iemand 5minuten buiten, er was er een die haar telefoon opnam. Rare manier van communicatie hoor. Na 10 minuten zeiden ze tegen mij dat ik mocht vertrekken, omdat het verder toch in het Thais was. Ik vond dat nogal raar, en respectloos tegenover de directeur, om plots weg te gaan. En toch heb ik dat maar gedaan, want hier is dat de gang van zaken. Zo, dat heb ik dan ook weer gezien ^.^ S’avonds besloot ik de was eens te doen, dus vroeg ik aan mn gastvrouw om dat eens uit te leggen. Uitleggen, omdat dat echt het vreemdste wasmachine is dat ik ooit gezien heb! Stel je even voor, een blauwe bak met 2 gaten. Boven het eerste gat staat een buis met daaraan een soort kraan. Je moet dan eerst het water in dat gat laten gieten, doet er je kleren bij en waspoeder. Je laat dat 10minuten draaien en dan moet je je kleren in het gat ernaast steken. Hard op duwen en dat 5 minuten laten draaien. Dan moet je je was weer in het linkse gat steken en weer 10minuten laten draaien met het water en dan in het rechtse gat zonder water laten draaien. Dat was nog eens een actieve wasbeurt! Wat ik wel grappig vond, was dat de hele roedel (gastvrouw met baby, broer van de gastvrouw en nanny) allemaal meegingen en er op stonden te kijken. Zij stonden te gapen alsof zij nog nooit iemand de was hadden zien doen. Het voelde aan als een familietrip naar de wasmachine. Wat ik dan weer iets minder prettig vond, is dat je bij de was toch een beetje privacy wilt als je je ondergoed gaat wassen. Blijkbaar generen zij zich daar niet zo over, want de nanny wou me daar zelfs bij helpen. Ik was blij dat mijn hele wasbeurt eindelijk over was. Eenmaal in mijn kamer had ik een nieuwe queeste. Er zat een enorm, enorm groot insect op mijn bed, en ik wou echt niet gaan slapen voor dat beest weg was. Ik raakte het met mijn schoen, maar het wist toch te ontsnappen. Met deo heb ik geprobeerd hem te vergassen, maar tevergeefs. Uiteindelijk was het toch 1-0 voor mij, want hij ligt nu vermorzeld in mijn vuilbak. En zo ben ik weer klaar om te gaan slapen .

donderdag 16 februari 2012

16 februari

Met een borrelende maag begon ik aan mijn donderdag. Het is verschrikkelijk opstaan met een maag die je niet toelaat te eten. Ik vroeg daarom ook aan mijn gastvrouw om niet teveel ontbijt klaar te maken, dat deed ze, maar toch was het nog teveel. Daarom had ik stiekem de helft van mijn worstjes op haar bord gelegd (terwijl zij onder de douche stond). Haha, het stiekeme was er snel af, want toen ze begon te eten vroeg ze in haar schattig gebrekkig Engels ‘you… put… here?’ wijzend naar de worstjes en met een brede glimlach. Met een misselijk gevoel ging ik naar school. Tijdens de ochtendceremonie heb ik vandaag weer wat nieuws mogen aanschouwen. De straffen! Normaal gezien moeten de leerlingen via een rolverdeling enkele taken uitvoeren, waaronder de klassen kuisen. Diegene die dat niet doen, die krijgen straf, en dat was dus vandaag het geval. Elke klas die zijn taak niet had uitgevoerd, moest rechtstaan. Zij moesten dan allemaal naast elkaar staan en de armen over de buur zijn schouders leggen. Dan moesten ze diep door de benen en zo blijven staan en dan 20 sprongetjes maken, wat erg pijnlijk is voor de benen. Wat me eigenlijk vooral opviel is dat er maar 1 klas was die die sprongetjes niet hebben moeten maken. Maar wat me eigenlijk verwonderde was dat de leerlingen dit precies niet zo erg bleken te vinden, is het dan wel een geslaagde straf? In de ochtend gaf ik normaal 4u les, maar die waren weer weggevallen voor ‘tutoring’ dus moest ik enkel een uurtje geven in de namiddag bij een klas die ik maandag al eens gehad had. Ik had een beetje schrik, want het was die klas waar geen enkele discipline heerst. Vandaag was Pi Lin er niet, dus stond ik alleen voor de klas. De leerlingen waren eerst rumoerig, maar blijkbaar zegt een blik hier echt wel genoeg. Na een 5-tal minuten waren ze zelfs heel braaf. Ook de jongens, die achteraan in een groepje zitten en normaal met het hoofd op de bank liggen, deden mee. Ik heb hen daarna een duim gegeven en dat wisten ze echt wel te appreciëren, want ze gaven elkaar direct een high-five. In de avond kwamen er bij ons thuis gasten, mijn collega Nok en dan Melissa, zij is van California en werkt in een dorpje 15minuutjes hier vandaan. Zij werkt hier nu al 2 jaar en vertrekt volgende week vrijdag. Ik weet niet waarom, maar zij wou mij heel erg graag ontmoeten. Dus kwam zij vandaag langs en hebben we allemaal samen het diner klaargemaakt. Wat een vlotte babbelaar, Melissa. Ik kende haar nog maar 5 minuten en we lagen al te gieren van het lachen. Ze wist dat ik in België ook Frans geef, dus wou ze een zinnetje demonstreren dat ze in het Frans kent. Het was zo grappig dat we samen moesten lachen, maar door haar schaterlach moest ik zelfs nog meer beginnen lachen tot er tranen in mijn ogen kwamen te staan. Lang geleden dat ik nog zo gelachen heb! Blijkbaar is zij ook nog eens een fan van french fries, dus heb ik haar gezegd dat ze dan maar eens naar het land van de frieten moet komen :) Zij heeft mij ook een paar interessante tips gegeven, bijvoorbeeld, dat ik zeker een aircard moet kopen, omdat ik thuis geen internet heb en dus niemand kan skypen. Aircard is hier heel goedkoop blijkbaar. Misschien toch het overwegen waard? Op het moment vind ik het nog niet zo een probleem, dat gebrek aan internet. Maar op lange termijn kan dat misschien wel eens handig van pas komen. We shall see. Tegen de tijd dat we haar thuis hadden afgezet was het al 10u s’avonds, daarna heb ik dus bitter weinig kunnen doen, ik ben dus maar direct in mijn lekker groot bed gekropen.

woensdag 15 februari 2012

15 februari

Hihi, het was weer een dag vol avonturen, en zit ik dus weer boordevol verhalen die ik met jullie wil delen! Deze ochtend stond ik op met een milde pijn in mijn darmen. Ik dacht: het moest er ooit van komen! Ik was daarenboven nog eens super moe. En toch ging ik met volle moed naar onze wittaya (middelbare school).Ik was wel een beetje bang, want ik wou echt niet met darmklachten over zo een Thaise wc (put) gaan staan, dat lijkt me echt zo ongemakkelijk. Stel je je dat nu eens voor, je staat daar met de broek over je enkels en dan heb je spetterpoep. Volgens mij hangt dan alles vol :) Na 2u voelde ik me gelukkig alweer de oude en heb ik geen bezoek moeten brengen aan mijn aartsvijand, de pot! Normaal gezien had vandaag een drukke dag geweest, want ik zou 6u les hebben moeten geven. Maar als je de Thaise cultuur een beetje begrijpt, dan mag je dat gerust halveren, of eerder delen door 3? En dat was dus vandaag ook weer het geval. Eenmaal aangekomen op school, bleek dat 2 van mijn klassen op ‘training’ waren, een soort snelcursus om binnen te geraken in de universiteit. Voila, dat waren plots 4u minder die ik moest geven, want ik geef steeds 2u aan 1 klas. Dat was me even een tegenslag, want ik was dus weer veel te vroeg opgestaan. Maar uiteindelijk kwam het toch weer goed van pas, want Pi Tukta (mijn 3de lerares Engels waarmee ik samenwerk) stak me een boek in de handen en toonde me wat ik het volgende uur zou moeten geven. Hupla, ik kon direct aan het werk! Tijdens de ochtendceremonie hebben we ook weer hard moeten lachen. Ik moet toegeven, hier in Thailand heb ik al veel tijd gespendeerd aan lachen. Tijdens de ochtendceremonie moesten er 2 leerlingen naar voor komen, zij hadden meegedaan met een zangwedstrijd en moesten daar wat over vertellen. De 2 leerlingen waren 2 leerlingen van mij, een meisje en een homootje. Het meisje vertelde dat het een toffe wedstrijd was omdat je er veel leerde, dan zij de jongen doodserieus ‘het was er heel fijn omdat er zóóóóooveel knappe jongens waren’. Hoe schattig! Toen het tijd was om les te gaan geven, kwamen 2 studentjes mij halen in de leraarskamer. Zij moesten mij begeleiden naar het lokaal (of beter, naar de barakken). Waaw, ik voelde me even een belangrijk iemand! Aangekomen in de klas bleek het een klas te zijn van 35 leerlingen, waar ook weer 1 katoi (ladyboy) aanwezig was. Tijdens de les leerde ik de leerlingen de zin ‘What do you like?’ En het antwoord ‘I like…’ Ik vroeg aan de katoi wat hij graag deed, en hij antwoordde ‘I like dancing’. Met veel enthousiasme vertelde ik dat ik dat wel eens wou zien (met eigenlijk in het achterhoofd dat ik dat na de les wel eens wou zien). Blijft mijn katoi mooi staan en vraagt hij aan de medeleerlingen in het Thais om te zingen voor hem. Alle leerlingen begonnen te zingen en in de handen te klappen en mijn katoi begint daar een zeer vrouwelijke dans te demonstreren. Je kan het je echt niet voorstellen, maar die katoi kon veel vrouwelijker dansen dan ik, en ik ben dan een vrouw! Wel grappig hoor, hoe open zij hier naar mij toe zijn, hoe zij spontaan hun kunstjes willen tonen. Nadien heb ik natuurlijk heel hard geklapt, want dat verdiende hij/zij/het wel  . En de sfeer zat er weer goed in. Na de les zat ik weer bij mijn collega’s waar ik elke avond bijzit. Pi Na en ik hebben afgesproken dat we vanaf morgen samen gaan joggen, fijn, want ik heb soms wel het gevoel dat ik hier zo weinig doe, en dat komt vooral omdat het ritme hier zoveel lager ligt. En ik ben dan weer veel te actief daarvoor. Aan het eind van de schooldag blijf ik ook nog altijd een uurtje langer, omdat ik meerijd met mijn gastvrouw, zij blijft altijd tot 5u. Ik heb dan even een wandelingetje gemaakt in onze school. 3 van mijn leerlingen liepen voorbij me en ik hoorde ze al van ver oefenen wat ze in het Engels tegen me konden zeggen. Toen ze eindelijk dicht genoeg waren zei eentje van hen ‘I go home’, waarop ik antwoordde ‘okay, have a nice evening’. Ze gaven elkaar een high-five omdat ze zichzelf verstaanbaar hadden kunnen maken. Zo zie je maar, deze leerlingen zijn nog zo slecht niet, zij hebben gewoon nooit de kans gehad een buitenlander te ontmoeten. Wat natuurlijk wel zonde is, want er zijn er wel bij die een hoog niveau zouden kunnen halen. Ik hoop alvast dat mijn beetje help hen kan helpen om iets vlotter met het Engels te kunnen omgaan. (en nu zullen ze wel moeten, als Azië in 2014 verenigd wordt). Voila, en zo zit mijn dagje er weer op en heb ik mijn verhaal weer gedaan. Morgen geef ik normaal ook 6u, ik ben benieuwd hoeveel er zal overschieten ;) Tot morgen België.

dinsdag 14 februari 2012

gsm foto's

14 februari

Gelukkige Valentijn!
Wat een super toffe dag heb ik gehad vandaag! Tijdens de ochtendceremonie werd ik voorgesteld aan de 500 leerlingen, normaal was dat iets voor gisteren, maar dan was de onderdirectrice er niet. Ik werd meteen overdonderd met bloemen, die nu mooi in mijn kamer staan te pronken. Ik moest mezelf voorstellen in het Engels, en miss Pi Lin vertaalde voor me. Het geeft echt wel een tof gevoel, voor 500 leerlingen staan en weten dat je daar bent omdat die leerlingen minder hebben dan bij ons. Weten dat je iets goeds kan doen in je leven. Na de ceremonie ging ik mee met Nok, de andere lerares Engels. Ik wou eerst eens zien hoe zij les gaf, en of dat ook zo zou zijn zoals gisteren. Het eerste kwartier liet ze me alleen met de klas, omdat ze wou dat de studenten eens de noodzaak hadden om Engels te spreken. Vermits ik niks had kunnen voorbereiden, heb ik snel iets interactiefs verzonnen. Eerst vroeg ik aan de leerlingen of ze een ‘nickname’ hadden, zodat ik alle namen op een papiertje had (en ik die achteraf nog terug kan gebruiken). Dan zei ik een zinnetje waarmee ik mezelf voorstelde, bijvoorbeeld, I am 24 years old. Dan duidde ik een student aan en moest die ook zeggen hoe oud hij was. Dat hadden ze blijkbaar nog nooit meegemaakt, en ze vonden het zo tof dat, toen Nok terug binnenkwam, ze haar vroegen weer weg te gaan omdat het te leuk was. Een grappige anecdote van het eerste lesuur; Ik zei ‘I have one dog. Pele, do you have a dog?’ Waarop zij ‘ja’ antwoordde. Ik vroeg dan welke kleur haar hondje had, waarop zij eerst antwoordde ‘gold’. Ik verstond het niet echt, en dan veranderde ze naar ‘orange’. Ik dacht bij mezelf : bestaat er een hond die oranje is? Ik kon er echt niet aan uit. Toen wezen ze naar mijn haar ‘teacher hair, gold!!’. En toen verstond ik het,haha, blond dus. Dus vroeg ik ‘oh,do I look like your dog?’ De hele klas zat even met de slappe lach. Bij de 2 klas, die in hetzelfde jaar zitten, moest ik hetzelfde doen. Maar ik voelde al direct dat het niveau echt verschillend was, dus moest ik met handen en voeten tonen wat ik bedoelde. Het is heel vermoeiend, omdat je veel lichaamstaal gebruikt, en voortdurend moet zoeken naar voorbeelden, andere woorden,… Je hersenen zijn eigenlijk voortdurend in actieve stand. Maar het geeft wel veel voldoening als ze het uiteindelijk begrijpen. In de laatste klas hebben we ook weer veel gelachen. Daar vroeg ik ‘welk land zouden jullie willen zien?’ Antwoordde er een jongen ‘Belgium’. Ik vroeg dan ‘waarom?’. Krijg ik als antwoord ‘teacher beautiful’. Wat een schattigaards hier. Nok was echt verwonderd vandaag. Ze zei dat bij de 2de klas normaal niemand meewerkt en maar de helft van de klas aanwezig is, en dat ze het echt niet kon geloven dat iedereen zo actief meedeed en dat het de eerste keer was dat alle leerlingen aanwezig waren. ‘they love you’, was haar verklaring. Ik ben al blij dat ik na 2 dagen al een goede invloed heb op de leerlingen. Hopelijk blijft het zo doorgaan! Tijdens het middageten zijn we met heel het lerarenkorps gaan eten, want 1 van de leraren was jarig. Wat ik eigenlijk wel raar vond, was dat alle leerlingen op school zitten, en al het personeel weg is. Wie kan er de leerlingen dan in de gaten houden? Raar toch. Het middageten was wel fijn, al verstond ik niet zoveel van dat Thais gebroebel, heb ik me toch geamuseerd. Vandaag heb ik me ook de eerste keer gewaagd aan het Thais ijs (voor bij water en cola). Voor buitenlanders wordt dat afgeraden, omdat zij hun water houden in tonnen buiten, en daar wormpjes enzo in komen. Vermits onze maag dat niet gewoon is, worden wij daar direct ziek van. Maar, als je leeft in Thailand, dan moet je leven zoals een Thai. Dus vond ik dat het tijd was om me daar aan te wagen, en met positief resultaat, ik heb er geen last van gehad! Tijdens de middag moest ik geen les geven, dus ben ik bij Nok gebleven en hebben we veel gebabbeld, dat klinkt echt enorm goed met Nok, alsof ik haar al jaren ken! We hebben dan ook ineens afgesproken hoe we dat gaan regelen in verband met lesvoorbereidingen, want deze week was het vooral observeren (dat wou ik toch zeker doen, omdat ik nog niks van de thaise manier van lesgeven wist). Ik heb ook meteen mijn schema gekregen. Ik geef dus 18u les, maar ben wel fulltime aanwezig op school. Dat is niet verplicht, maar ik wil zoveel mogelijk betrokken blijven hier. De leerlingen hebben dan ook meer kans om mij tegen te komen en dus de noodzaak hebben Engels te praten. Ook zit ik dinsdagavond bij de ‘English club’, waar in het Engels wordt gezongen, spelletjes worden gespeeld,… Ik zie het alweer helemaal zitten. Ik ga jullie nu nog een beetje vertellen over de thaise scholen hier. Wat ik eerst erg raar vond, de leerlingen doen allemaal hun schoenen uit wanneer ze in de gangen van de school lopen (en dus ook in het klaslokaal dragen zij geen schoenen), terwijl de leerkrachten nergens hun schoenen moeten uitdoen. Dat is een vorm van respect voor de leerkracht, je voelt dus duidelijk dat de leerkracht hier wel een laddertje hoger staat dan de leerlingen. Wat ik ook verbluffend vond, deze ochtend kwamen wij uit de auto en hadden nogal veel spullen mee, de leerlingen komen direct naar je toe en nemen die spullen van je over en dragen dat tot aan je bureau. Dat is de normaalste zaak hier, maar wat een discipline! Ik vind het heel bewonderenswaardig van de leerlingen dat zij zoveel respect tonen voor de leerkracht. Ik ben er nu al zeker van dat, wanneer ik terug ben in België, ik zal moeten wennen aan de respectloosheid die wij ervaren in onze scholen. S’avonds, voor ik naar huis ga, zit ik nog altijd eventjes bij 3 leerkrachten. Zij kunnen praktisch geen Engels, maar zij zijn zo schattig omdat zij proberen. Ze gebruiken geen zinnen, maar losse woordjes. In mijn hoofd brei ik die woordjes samen tot zinnen en dan versta ik hen goed. Zij wouden ook allemaal mijn huid eens aanraken, en zaten dan allemaal over mijn arm te strelen. Blijkbaar wil iedereen hier een witte huid. Haha, onvoorstelbaar! S’avonds heb ik gekookt met mijn gastvrouw, hoe meer tijd we met elkaar doorbrengen, hoe leuker het wordt. We verstaan elkaar nu ook beter en beter, en als het niet in de ene taal verstaan wordt, dan probeert ze het in het Duits. Na het eten heb ik mn kamer wat geveegd met mijn schattige borstel. (zie foto). En zo zit mijn dag er weer op voor vandaag. Morgen sta ik weer bij de leerkracht van maandag, dus ben ik benieuwd of ze haar lessen deze keer wel heeft voorbereid. Ik kijk toch al uit naar volgende week, dat ik met haar de lessen kan voorbereiden, dan ben ik er zeker van dat ik niet plots voor de klas moet staan zonder te weten wat te doen, want tof is dat niet hoor. We zullen zien ;)

13 februari

Wat een dag, wat een dag. De eerste lesdag was vandaag, ik wist niet wat ik ervan moest verwachten omdat ik nog nergens van op de hoogte was. Rony, de voorzitter van de organisatie, had ons gezegd dat elke ochtend een ceremonie gehouden wordt. Ik verwachtte er echt teveel van, ik had verwacht dat alle leerlingen mooi op een rijtje stonden en mooi het volkslied zouden zingen. Verkeerd gedacht dus, een wirwar aan kinderen stond op de koer, allemaal te gapen naar die blanke blonde, in de plaats van naar de vlag te kijken. Terwijl de leerlingen iets opzeggen, staan de leerkracht achteraan gewoonweg te tateren. In mijn ogen was dit echt respectloos, maar zij zien dit misschien anders. Dan kwam Pi Nok (de leerkracht met wie ik zal samen werken) zeggen dat ze vandaag geen les geeft, dus moest ik maar mee waggelen met Pi Lin. En dan begon het heuse avontuur! De eerste les vertelde Pi Lin me dat de les zou gaan over ‘kledij’, zij had niks voorbereid, dus moest ik de les geven (onvoorbereid) en was zij gewoon weg. Dat is natuurlijk niet de bedoeling, hoe kan ik nu deftig lesgeven als ik niks heb voorbereid? Ik verschoot me echt een bult! Wat er dan nog bovenop kwam, de lessen beginnen normaal gezien om half 9, maar alle leerlingen komen pas binnen om 9u. tiptheid kennen ze hier niet!Ik heb er dan uiteindelijk nog het beste van gemaakt, en ik heb geprobeerd de leerlingen zoveel mogelijk te laten spreken. Maar ik verstond al snel dat zij eigenlijk geen woord Engels spreken. Conversaties houden is echt niet haalbaar hier, in een klas van 30 leerlingen, waarin de leerlingen eigenlijk baas zijn. Ik stond met stomming verbaasd wanneer de leerlingen gewoon opstaan en naar anderen lopen, naar buiten lopen en zulke dingen. Blijkbaar is dat hier alledaagse kost. Bij mij kwam dat direct over als het gemis aan respect, maar ik ga de boot afkijken, wie weet valt dat bij een andere leerkracht wel mee en hangt het gewoon van de leerkracht af. De 2e lesblok moest ik weer hetzelfde geven, en het viel me direct op wat een groot verschil van niveau er zit tussen 2 klassen. Zij verstonden nog altijd niks van wat ik zei, maar zij waren tenminste aandachtig. Plots hoor ik een meisje gillen en loopt zij door de klas, de leerkracht reageert daar zelfs niet op. Echt vreemd. Ik kijk en er sprong doodleuk een kikker door de klas. Ik had verwacht dat de meisjes hier minder bang zouden zijn van kikkers dan bij ons, zij leven tenslotte buiten! Pi Lin had honger, en de leerlingen ook, dus werd het lesuur met een kwartier verkort. Dat kan allemaal hier! Voor lunch ben ik dan met een deel van de leerkrachten gaan eten, allemaal in het Thais natuurlijk, want Engels kunnen ze nauwelijks. De 3e lesblok begint normaal om 1u, maar iedereen kwam pas toe om half 2. (weeral te laat dus). Bij deze les moest ik lesgeven over de verschillende soorten winkels (weer onvoorbereid omdat ik plots met Pi Lin moest meelopen). Aan de hand van interactieve vragen heb ik geprobeerd mijn leerlingen te doen praten. Bij hen ging het gelukkig al wel een beetje beter. De leerlingen bleven maar in het Thais zeggen dat ik een mooie blanke huid heb en dat mijn lach oh zo mooi is. Haha, ego boost! In deze laatste klas heb ik ook iets nieuws ervaren, mijn eerste contact met een ‘katoi’ (een jongen die zich kleedt en gedraagt als een meisje). Ik verstond me er eerst niet aan. Echt raar hoor, een jongen die rondloopt met een handtas en met schmink. Maar wel interessant. Hij, of zal ik eerder zeggen ‘zij’, bleek allesinds wel een aardig iemand te zijn. Met die laatste klas klikte het eigenlijk direct, zij probeerden me vragen te stellen en ze kwamen erachter dat ik graag muziek speel. Zij spelen zelf in het bandje van de school, dus sleurden ze me na de les mee naar het muzieklokaal. Nuja, een lokaal kan ik dat niet noemen, het is eerder een schuur die elk moment uit elkaar kan vallen. Het was best fijn om direct wat contact te hebben met de leerlingen, ook al verstaan ze dan eigenlijk enorm weinig van wat ik zeg. Ik hoop dat dat in 4 maanden toch een beetje zal veranderen! Wat ik vandaag eigenlijk heb geleerd over de school is dat het eerder een kinderopvang is waar kinderen de baas zijn. Als ze dan heel stout zijn, dan geeft de leerkracht hen een tik op hun oor, of dan draait ze heel hard aan hun oren (nu weet ik waarom er zoveel zijn met flaporen  ). Eigenlijk best wel spijtig, want een blik van de leerkracht is vaak genoeg, dat heb ik hier zelf gemerkt, maar die techniek kennen ze hier misschien nog niet. Ik zeg niet dat ik de leerkrachten hier wil veranderen, maar ik wil wel dat ze openstaan voor iets anders, en dan kunnen ze achteraf nog kiezen wat de beste manier is. Voila, dat was dan mijn schooldag. S’avonds heb ik mijn gastvrouw geholpen. Zij had diepvries frietjes gekocht, maar wist niet hoe dat klaar te maken. Dus heb ik haar geholpen de frietjes te maken en het vlees te bakken. Ze vond het grappig dat ik papier gebruik om de olie van de frieten te absorberen. Het was best fijn samen, ik heb haar wat woordjes Engels geleerd, en zij leerde me diezelfde woorden in het Thais. Het begint te vlotten, mijn Thais, ik kan nu al een zinnetje opbouwen. Al ga ik dat niet tegen mijn leerlingen zeggen, anders gebruiken ze geen Engels  En zo zit de dag er weer op, ik ben klaar voor de volgende dag, eentje met Nok, en ik hoop dat ik weer een ander aspect van de cultuur mag beleven. (ik weet wel nog een paar dingen die gebeuren in de klas, maar ik hou ze voor morgen, anders wordt het hier te lang om te lezen)

maandag 13 februari 2012

Gele watermeloen



Iets wat ik nog nooit gegeten had,best lekker!

zondag 12 februari



Vandaag hadden we niks gepland, dus werd het een zeer luie dag. Om 8u ben ik opgestaan, samen met mijn gastvrouw heb ik ontbeten. Het communiceren begint iets vlotter te gaan, mede omdat ik ondertussen een paar woordjes Thais heb geleerd. Mn gastvrouw heeft me getoond dat er op de 1ste verdiep (dat verdiep is eigenlijk helemaal voor mij alleen) een balkon is, ze heeft daar een ligzetel voor me gezet. Ik heb daar dan lekker gezellig wat zitten lezen, ik ben echt blij dat ik zoveel boeken bij heb! Daarna heb ik wat ukelele gespeeld, toen kwam een klein meisje (ik weet nog altijd niet wie zij is) bij me zitten en luisteren, ik vroeg haar in het Engels of ze eens op mn ukelele wou spelen. Ze verstaat geen Engels, maar uit mn gebaren kon ze het afleiden en ik kreeg als antwoord ‘mai’, wat neen betekent. Tegen de middag kwam Pi Lin ons bezoeken (die ene Engelse leerkracht), zij had haar dochtertjes weer bij en deze keer moesten ze eens proberen hallo in het Engels te zeggen. Best wel schattig hoe verlegen ze hier worden als ze Engels moeten spreken. Dat is denk ik ook het grootste probleem hier, zij komen nooit in contact met ‘farang’ (buitenlanders), daarom hebben zij nooit de kans/noodzaak om Engels te spreken. Zij vergeten daarom ook enorm, enorm snel wat ze geleerd hebben. En dat beschrijf ik het nog mild, maar eerlijk gezegd, die Thai hier hebben een enorm kort geheugen. Vandaag heb ik de kans gehad om de 2 zussen van mn gastvrouw te ontmoeten, de een kon nog wel een beetje Engels, mede omdat hun stiefvader Duits is. De ander kon helemaal niks zeggen. En ik kan u vandaag met blijdschap meedelen dat ik weer iets nieuws heb ervaren in de Thaise cultuur. Ik had vroeger al wel gehoord hoe transseksuelen in Thailand openlijk aanvaard worden, maar ook ‘manwijven’ en ‘verwijfde mannen’ (of laten we zeggen, homo’s en lesbiennes) worden gewoon aanvaard. Op tv was er bijvoorbeeld daarnet een zangeres, en ik kon echt niet opmaken of het nu een vrouw of man was, dus vroeg ik het aan mn gastvrouw ‘Boom’. Zij zei ‘ahja, dat is een Tomboy, een meisje dat eigenlijk een jongen wil zijn’. Moest ik dat vragen in België, dan zouden de mensen dat een beetje beschaamd antwoorden, maar zij deed of dat dat de normaalste zaak in de wereld was. Dan kwam haar 2de zus binnen, en ik zag direct, dat moest wel een Tomboy zijn. Zij kleedde zich ook nogal mannelijk. Het is enorm interessant om te zien hoe mensen daarmee omgaan in Thailand. Je stelt je dan uiteindelijk de vraag, waarom wordt dat hier zo aanvaard en in andere landen minder? Dat even gezegd zijnde, ik schrok me hier even een bult, er viel een kever ter grootte van 1 euro op mijn bed. Ik vraag me af waar die beestjes blijven vandaag komen! Er zijn nog zoveel cultuurverschillen die ik hier wil neerpennen, maar er komen nog dagen genoeg om mijn verhaal te doen. Nu ga ik slapen, want morgen moet ik lesgeven en mezelf voorstellen aan 500 leerlingen, ik wil daarom goed uitgerust zijn! Tot morgen lieve vrienden.

zaterdag 11 februari

Vandaag heb ik veel gedaan in de ogen van een Thai, maar in de ogen van een westerling heb ik helemaal niks gedaan! Bun (de jongere broer van mn gastvrouw) kwam me wakker maken om 8u, dat was even pieken, want ik was pas in slaap gevallen om 2u door een of andere vogel die hier naast mn raam een raar melodietje zat te verzinnen. Mn ontbijt stond al klaar, je raadt nooit wat het was! Rijst natuurlijk. In Thailand wordt je namelijk 3 keer per dag rijst voorgeschoteld, ik ben benieuwd of het me ooit zal tegensteken. Ik voel me toch wat onwennig, omdat mn gastvrouw niet wilt dat ik help, zelfs het bord mag ik niet afruimen. Om half 10 zijn we dan naar Surin vertrokken,dat is ongeveer een 25minuutjes met de auto. Vooraleer mn gastvrouw de baan op ging, groette ze op een Boeddhistische wijze haar geluksbrenger in de auto. Wat een interessant ritueel, en het heeft er uiteindelijk toch voor gezorgd dat we de helse rit doorstaan hebben. Een helse rit zeg ik, omdat ze hier kriskras door elkaar rijden en je niet weet waar je moet kijken, dat is dan op het platteland, ik ben benieuwd hoe dat in Bangkok zou zijn. Allereerst moest mn gastvrouw nog naar haar ex-man, we komen aan aan een stenen muur met daaraan overal netten gehangen. Onder die netten zit een gast,iets ouder dan ik, op een mega oude tv met een playstation te spelen. Ik sta er toch nog altijd versteld van hoe de bevolking hier hun prioriteiten stellen, ze hebben praktisch geen huis, maar ze hebben wel allemaal een luxe auto en een van de nieuwste gsm’s. Onvoorstelbaar! Van daaruit zijn we door gereden naar een winkelcentrum, daar mocht ik wat eten kopen samen met Pi Lin (een andere Engelse leerkracht van bij ons op school). Eigenlijk is haar naam Lin, maar bij de Thaise beleefheid zet je ‘pi’ voor de naam als die ouder dan je is. Pi Lin had haar 2 kindjes mee, en dat gaf me ineens de gelegenheid om eens te kijken naar hoe het gezin er in Thailand uitziet. Pi Lin haar man werkt in Bangkok, ze ziet hem zelf maar 6 maanden in een jaar, ze woont thuis bij haar ouders en met haar kinderen. Zelf kookt ze niet, maar ze noemt zichzelf wel een shopaholic. Haar kinderen krijgen alles wat ze willen, of ze beginnen gewoon te midden van de winkel te wenen. Voila, even een korte schets van een moeilijke situatie. Iedereen hier kampt wel met een of ander probleem. En toch voel ik geen medelijden, het klinkt misschien hard, maar die mensen hier zijn gelukkig met wat ze hebben, ze weten ook niet beter natuurlijk. Vandaag nog vroeg Pi Lin of ik een grote tuin heb thuis, ik antwoordde daar maar heel vaag op, want je moet toch oppassen met wat je zegt. Het is niet de bedoeling dat ik hier wat ga opscheppen, want dat zal de relatie met deze mensen alleen maar vertroebelen. Ik geef en voorbeeld, alle vrouwen hier willen een Westerse man, door de wisselkoers kunnen ze dan een heel groot huis bouwen. Eens zij weten dat ik dit en dat heb, dan zal mijn vertrouwensband groeien tot een geldrelatie, en dat is niet wat ik wil. Ik wil dat de mensen mij hier aanvaarden voor mijn persoonlijkheid en voor wat ik met hen doe! Tijdens het avondeten heb ik ook nog iets grappigs voor, ik had kip opgegeten met een bot erin, bij ons is het de gewoonte van dat bot gewoon uit je mond te halen, maar uit ervaring weet ik dat dat niet in elke cultuur aanvaard wordt. Daarom vroeg ik aan mn gastvrouw wat ik met dat bot moest doen, maar vermits onze talen zo verschillen, verstond ze helemaal iets anders. Eerst verstond ze niet wat een bot is, dus heb ik op mn arm getoond wat een bot is. Dan moest ik uitleggen dat een beentje van een kip in mn mond zat, ik duid dus mn mond en keel aan. Bijgevolg verstond zij dat er zo een botje vast zat in mn keel en dat ze me naar het ziekenhuis moest voeren. Haha, heb ik even gelachen toen ze het uiteindelijk toch verstond. Moeilijke communicatie hoor. Ik heb dan maar besloten om een beetje basis Thais te leren, aan het geschrift ga ik me niet wagen, maar kwa communicatie kan het zeker geen kwaad. Vandaag heb ik dus 5 woordjes geleerd. Vandaag heb ik ook voor het eerst Sam en Nele gehoord, zij hebben blijkbaar meer geluk dan mij, zij hebben toch nog een internetaansluiting, als is die blijkbaar wel onstabiel. Ik zou al blij zijn als ik toch eens een mailtje of dergelijk kan sturen, of mn blog kan bijhouden. Een internetcafe is hier ook niet, je kan het je niet voorstellen hoe verlaten het hier is! Het enigste geluid dat ik hoor is dat van krekels en exotische vogels. Maar ik moet eerlijk zijn, dat klinkt als muziek in de oren!

vrijdag 10 februari



En voila, de tweede dag zit er ook weer bijna op! Vandaag was echt een bedrijvig dagje. Deze ochtend ben ik opgestaan om 9u, Nook had voorgesteld dat ik vandaag (vrijdag) nog niet naar school moest komen, zodat ik een beetje kon rusten. Om 11uur komt er ineens een donkere Thaise naar boven, nog nooit gezien, en begint daar een ganse Thaise monoloog te geven, Engels kon ze niet, dus communiceren zat er niet in. Achteraf ben ik dan te weten gekomen dat zij de babysit is van het kindje dat hier woont. Toch is het onwennig hoor, bij een gezin toekomen waar je geen enkel woord mee kan communiceren, al gebruik ik dan wel zoveel mogelijk lichaamstaal en gebaren, en dan lijken ze het toch te verstaan. Om 12u kwam Nook me ophalen, we moesten nog zoveel doen vandaag. Ten eerste zijn we mijn Thaise simkaart gaan halen in Prasat City. Haha, ‘the city’ noemen ze dat hier, maar er is 1 straat met een paar winkeltjes. Voor degenen die mij eens willen contacteren, hier is dus mijn Thaise nummer +66837230127. Daarna gingen we naar het ziekenhuis, want om hier les te geven moet ik een volledig goedgekeurde gezondheid hebben. Het ziekenhuis zat heel raar in elkaar. We moesten van hier naar daar lopen, en bij elk bureautje werd er iets anders gedaan. Zo heb ik dus op de weegschaal gestaan (tot mijn grote spijt), hebben ze gemeten hoe groot ik ben, ze hebben bloed van me getrokken (ja,op de eerste dag in Thailand word ik al geconfronteerd met naalden), ik heb ook nog in een potje moeten plassen en uiteindelijk een x-ray moeten laten nemen. En dat allemaal in minder dan een uurtje. Ik voelde me plots wel wat duizelig worden na het nemen van mn bloed, maar de warmte zal me daar ook wel wat bij geholpen hebben. Daarna zijn Nook en ik naar een soort stadhuis ofzo gereden, vraag me niet wat het precies was. Daar gingen we eigenlijk mijn ‘work permit’ aanvragen, want zonder mag ik hier niet werken. Maar ik hoorde direct dat het niet in orde was, de man die ons hielp wist er blijkbaar zelf niet veel van, en bovendien was die ook nog eens super traag. Na een uur en half wisten we dan uiteindelijk dat ik mn werkvergunning nog niet zou krijgen, vermits ik eigenlijk nog niet afgestudeerd ben, en dat precies toch wel een probleempje blijkt. Nu moet ik naar mn school mailen (hoe doe je dat, zonder internet?) om een papier te verkrijgen waarin staat dat ik in mijn laatste jaar zit, zodat ik uiteindelijk wel nog een werkvisum zal verkrijgen. Daarna zijn Nook en ik naar een marktje gegaan, daar hebben we wat eten gekocht. Ik mocht ook iets proeven van een mevrouw, ik wist op slag wat het was, sweet potato! Ik was weer helemaal in de zevende hemel. Ik heb me daarom dus direct een zakje meegenomen. Oh, bah ,even tussendoor, terwijl ik dat hier typ loopt er hier doodrustig een sprinkhaan of dergelijke over mijn been, die deed me even verschieten! S’avonds heb ik gegeten met mn gastvrouw, haar broer (die nog maar 17 is) komt enkel in het weekend naar huis, en dus had ik de eer die vandaag te ontmoeten. Hij vroeg me direct of ik hem wou helpen bij zn taak voor Engels. Dat heb ik natuurlijk met heel veel plezier gedaan. Ik was wel een beetje verbouwereerd, zijn taak ging over de 3 types van de if-clause. Maar dat mannetje wist blijkbaar nog niet dat er bij een 3rde persoon een ‘s’ is en hij kent nog niks van de past simple. Het gaat allemaal raar hier, dat Engels. Na zijn hulp zeiden ze dat ik boven naar Engelse tv kon kijken, ik aarzelde een beetje, maar ik verstond al vlug dat dat ook hier de beleefde vorm is om te zeggen dat ze nu liever alleen zitten. Ik vind het wel spijtig, want ik ben niet naar Thailand gekomen om elke avond op mn kamer te zitten, gelukkig heb ik dan wel weer een hoop boeken bij! Aan Nook heb ik al gevraagd of er op school een muziekleerkracht is, Nook wist me te vertellen dat er een bandje is en dat ze heel blij zullen zijn dat ik een ukelele heb. Dat ga ik dus maandag eens onderhoren, zodat ik me na het lesgeven nog met iets nuttigs en fijns kan bezighouden. En voila, zo zit mn dagje er weer op en kunnen jullie weer wachten op het volgend verslag. Oh ja, voor ik het vergeet, ik neem nu nog geen foto’s omdat ik eerst de sfeer wat wil opsnuiven en de mensen wat wil leren kennen vooraleer ik mn camera in hun gezicht duw 

9 februari, de eerste dag in Thailand

De eerste dag zit erop, het was een lange dag! De eerste tegenvaller gebeurde op het vliegtuig, met een minimale benenruimte en geen tijdverdrijf zoals films, ging de tijd maar traag. Het was bang afwachten naar de leerkrachten die ons stonden op te wachten, je weet nooit of het klikt of niet. Maar toen we onze namen op het bordje tegenkwamen en de grote glimlachen zagen op hun gezichtjes, dan wisten we wel dat het in orde was. Tijdens de urenlange busrit (nog eens 8 uur) leerden we al wat Thais, zo ben ik dus een khrew (leerkracht). We stopten ook aan een typisch marktje, een markt kan je het wel niet noemen, want elke verkoper bood net hetzelfde aan als de koper ernaast. Palida, de leerkracht waarmee ik zal samenwerken, wou direct dat ik enkele fruitsoorten proefde. Ik weet nog steeds niet wat dat daar nu precies allemaal was, maar het was wel om van te smullen! Onze tweede stop was voor het avondmaal. Stel je nu even voor, je ziet een mooi groot meer en aan de zijkant staan er op palen kleine eethuisjes. Aan 15euro hebben wij voor 9 man gegeten, en dan was er nog veel over. Onze eerste Thaise maaltijd viel echt ontzettend mee, rijst met geroosterde kip, krokante omelet en dan nog een groentesoep. Meer van dat! Na de lange rit moest ik dan afscheid nemen van Sam en Nele, hopend dat we elkaar weer snel terug zullen zien! Met vol ongeduld reed ik mee met Palida, zij ging mij afzetten bij mijn gastgezin. Het was een trage rit, want de weg hier (als je dat echt een weg kunt noemen) zit boordevol diepe putten en je moet dus steeds uitwijken of je rijdt je auto stuk. ‘Hier is het’ zei ze dan, terwijl we op de oprit rijden van een groot huis, dat zelfs nog groter is dan mijn huis thuis! Mijn gastvrouw komt buiten, maar ik versta er al direct geen 1 woord van. Al dat Thais gebroebel, het zal wennen worden. Enig nadeel vind ik toch, mijn gastvrouw kan GEEN Engels, maar kan wel een beetje Duits. En voor diegene die mij kennen, Duits is nu net een van de weinige talen die ik niet bemin! Mijn kamer mag er best wel zijn, ik heb een tweepersoonsbed , ja,je leest het goed, een tweepersoonsbed en 2 airconditioners, die zeker al van pas kwamen. Internet is hier helaas niet beschikbaar, dus ik zal nog even moeten zoeken naar de nodige infrastructuur. Voila, en dat is even kort samengevat wat we vandaag zoal hebben gedaan. Ik ben klaar voor de volgende dag, en ik ben vooral nieuwsgierig naar de leerlingen!